Το κόστος

Είναι κάτι σαν απολογισμός, αλλά και σχεδιασμός για το μέλλον.

Παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη διανύει μόλις τη δεύτερη χρονιά της (δεύτερης) θητείας της, άρα θεωρητικά έχει μπροστά της μέχρι το καλοκαίρι του 2027 πολύ χρόνο, θεωρώ ότι οι επόμενοι μήνες είναι αυτοί που θα κρίνουν και το πολιτικό της μέλλον. Θα κριθεί τώρα, μέχρι την άνοιξη, αν θα φτάσει ως το τέλος ή θα δυσκολευτεί, θα πιεστεί και θα αναγκαστεί να επιλέξει ο πρωθυπουργός άλλες λύσεις.

Και αυτό παρά το γεγονός ότι η αντιπολίτευση που έχει απέναντί του είναι για την ώρα εντελώς ανύπαρκτη, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αργά ή γρήγορα θα... πάει για άλλα, γιατί ο Κασσελάκης δεν στέκεται και αυτό το γνωρίζουν πλέον οι πάντες εντός του κόμματός του.

Αντιθέτως, στο ΠΑΣΟΚ η κατάσταση είναι διαφορετική, εκ των πραγμάτων αν αλλάξει αρχηγό και με την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιο ότι θα «κουνηθεί η βελόνα», κάτι θα γίνει. Αβέβαιη, πάντως, είναι η εικόνα και του αποτελέσματος, αλλά και γενικά του μέλλοντος του κόμματος, γιατί το πρόσωπο που ξεχωρίζει, εμπνέει και γενικά δίνει την εντύπωση ότι «έρχεται», δυστυχώς δεν έχει φανεί ακόμα.

Παρά ταύτα, η σημερινή κυβέρνηση, διανύοντας τη δεύτερη θητεία της, έχει να αναμετρηθεί με τη σκληρότερη και ρεαλιστικότερη αντιπολίτευση που θα μπορούσε ποτέ να αντιμετωπίσει. Τα σωρευμένα εδώ και δεκαετίες προβλήματα της χώρας -τα οποία επιδεινώθηκαν την περίοδο των μνημονίων- και φυσικά την ίδια τη φθορά της διακυβέρνησης πέντε ετών σε συνδυασμό με την έλλειψη αρκετών ικανών πολιτικών στελεχών. Ποιοι και πόσοι γίνονται πολιτικοί σήμερα που μπορεί να κάνουν μια καλή καριέρα στον ιδιωτικό τομέα;
Αρα, λοιπόν, η κυβέρνηση βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι και ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης θα πρέπει να αποφασίσει να επικεντρωθεί όχι σε πολλά και γενικά, αλλά σε λίγα αλλά βασικά ζητήματα που ενδιαφέρουν τη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών.

Ο,τι και να λες και ό,τι και να κάνεις ως κυβέρνηση, όταν ο πολίτης νιώσει την εμπειρία της περίθαλψης σε εφημερία νοσοκομείου ή την έλλειψη φροντίδας στο περιφερειακό ιατρείο, το πιο πιθανό είναι ότι θα σε «καταδικάσει» στη συνείδησή του. Ακόμα και αν έχεις βελτιώσει όσο μπορείς την εικόνα, αν... δεν δει κάτι απτό στις υπηρεσίες που του παρέχονται. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν πουθενά στην Ευρώπη στα Εθνικά Συστήματα Υγείας, αλλά εδώ ή θα αποφασίσει η κυβέρνηση να κάνει μεταρρυθμίσεις που θα επιφέρουν ρήξεις με συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες και συμφέροντα ή θα το χάσει.

Πώς να δεχτεί ο κόσμος, οι πολίτες αυτής της χώρας, ότι το Ταμείο Ανάκαμψης, δηλαδή οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, μας έδωσαν ένα πακέτο 32 δισ. ευρώ για την ανάκαμψη και τον εκσυγχρονισμό και σε πολλά σχολεία της επαρχίας έχουμε ακόμα τούρκικες τουαλέτες, πέφτουν οι τοίχοι και δεν υπάρχουν air condition σε συνθήκες καύσωνα από τον Μάιο ως τον Σεπτέμβριο;

Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει παρά μόνο μία απάντηση. Οτι με αυτά που βλέπει, αλλά και μέσα σε ένα κλίμα πρωτοφανούς τοξικότητας που κυρίως τροφοδοτείται από τα social media, ο κόσμος αποκτά μια ισοπεδωτική εντύπωση για την πολιτική, του τύπου «όλοι ίδιοι είναι», «όλοι τα τρώνε και κανείς δεν ενδιαφέρεται για εμάς», και μετά... άντε μάζευ’ το.
Σήμερα, στο «Πρώτο Θέμα», σε ρεπορτάζ αναφέρονται πληροφορίες για τις επικείμενες αλλαγές στα επιδόματα που δίνει η κυβέρνηση, τα οποία έχουν σχεδόν διπλασιαστεί από το 2019 (1,8 δισ. από 1 δισ. ευρώ), ενώ η ανεργία έχει πέσει στο μισό. Με μια μερική εξοικονόμηση τέτοιων επιδομάτων, ας πούμε 300-400 εκατ. ευρώ, είναι βέβαιο ότι μπορεί να βελτιωθούν και τα σχολεία και η Υγεία και οι αστικές συγκοινωνίες και αρκετά άλλα ακόμη. Ή όχι;

Τέτοια ζητήματα αναδιανομής πόρων υπάρχουν πάρα πολλά στην άσκηση πολιτικής, τα οποία, όμως, μια κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει το κόστος να τα ανακινήσει, να τα «πειράξει», αναλαμβάνοντας κάποιο κόστος, το οποίο κόστος αυτό, όμως, θα είναι σίγουρα μεγαλύτερο αν προτιμήσει τη «λύση της ακινησίας». Ας περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε πώς θα ξεκινήσει αυτή η νέα περίοδος.