Ποιος φοβάται τον Παπαδήμο

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η χώρα τις τελευταίες 15 ημέρες έζησε την πιο εξευτελιστική περίοδο της πολιτικής της ιστορίας, από τη Μεταπολίτευση και μετά. Μοιραίος πρωταγωνιστής υπήρξε ο Γ. Παπανδρέου. 

Η κυβέρνηση υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο, αν και προϊόν συμβιβασμών των φθαρμένων -αν όχι εξευτελισμένων- στα μάτια και τη συνείδηση του κόσμου, φαντάζει σήμερα ως η καλύτερη δυνατή λύση. Τουλάχιστον έχουμε έναν πρωθυπουργό που αποδεδειγμένα εννοεί αυτά που λέει. Οτι θέλει, όπως και εμείς οι κοινοί θνητοί, να παλέψουμε για να μείνουμε στο ευρώ. 

Δεν γνωρίζω και πολύ αμφιβάλλω αν ο κ. Παπαδήμος είναι ικανός να τιθασεύσει έναν κακομαθημένο, απογοητευμένο αλλά και φοβισμένο λαό όπως είμαστε σήμερα και έναν απολύτως διεφθαρμένο πολιτικό και κρατικό μηχανισμό. Πολύ αμφιβάλλω, μάλιστα, αν θα βρεθούν μια χούφτα πολιτικοί που θα τον υποστηρίξουν ανιδιοτελώς. 

Θα πρέπει, όμως, ο νέος πρωθυπουργός να αισθάνεται ισχυρός και πολύ αισιόδοξος γιατί: πρώτον, ο αντίπαλός του, δηλαδή οι κομματικοί μηχανισμοί, οι συνδικαλιστές, οι άρπαγες της δημόσιας περιουσίας, οι γνωστοί διαπλεκόμενοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και όλοι όσοι συνέθεσαν την… αποσύνθεση της Ελλάδας είναι πλέον ημιθανείς. 

Δεύτερον, ο κ. Παπαδήμος φέρνει στα μάτια και στη συνείδηση του λαού το νέο. Δεν μάσησε η κοινή γνώμη από τις πολιτικές αλητείες περί «τραπεζίτη συμφερόντων» που πήγαν να του κολλήσουν πριν καλά-καλά πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα. 

Αν με μέτρο και σύνεση κάνει αποφασιστικά τη δουλειά του με τόλμη και χωρίς συμβιβασμούς, θα πετύχει. Κι αν πετύχει «το μοντέλο ενός άξιου Ελληνα» στη διακυβέρνηση της χώρας, τότε μόνον υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα να σαρωθεί πάραυτα το σημερινό πολιτικό σύστημα της χώρας και να έρθουν μέσα σε λίγα χρόνια άνθρωποι της εργασίας, της επιτυχίας, με βάση τις ικανότητές τους και μόνο. 

Οι καθημερινοί άνθρωποι που κρίνονται και κερδίζουν την εκτίμηση -και τις οικονομικές απολαβές ενίοτε- με βάση την αξία  τους. Ρομαντικά και ανεφάρμοστα όλα αυτά; Ισως. Οφείλουμε να το πιστέψουμε, έστω κι αν αποδειχτούν όλα μάταια. Εμείς, στο κάτω-κάτω, μόνο να χάσουμε δεν έχουμε.

ΥΓ.: Ακουσα ότι το επιχείρημα για να μείνει στην καρέκλα του ο υπουργός Εξωτερικών κ. Λαμπρινίδης (δεν έμεινε) ήταν ότι… «τον πήραμε από την Ευρωβουλή για να τον κάνουμε υπουργό και τώρα θα μείνει άνεργος». Αλήθεια, σκέφτηκαν άραγε το ίδιο και για το ένα εκατομμύριο άνεργους Ελληνες;