Τάσος Καραμήτσος

Σήμερα λοιπόν η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται στο μέσον της δεύτερης θητείας της, κυβερνάει περίπου έξι χρόνια και αν βασιστούμε στις δημοσκοπήσεις -αλλά και στο πρόσφατο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αν και δεν είναι ακριβώς συγκρίσιμο- έχει χάσει 15 ολόκληρες μονάδες από τον Ιούνιο του 2023.

Το γεγονός που έριξε όχι μόνο τη δημοτικότητα της κυβέρνησης αλλά κυρίως τα ποιοτικά της στοιχεία και άδειασε κατά 10% τις δεξαμενές ψηφοφόρων που δυνητικά μπορούν να ξαναγυρίσουν σε αυτή είναι τα Τέμπη. Κατά τη γνώμη μου, όμως, το μείζον δραματικό αυτό γεγονός ίσως είναι η αφορμή, αν και στην υπόθεση του μοιραίου τρένου πιο βαρύ σφάλμα είναι οι πράξεις και παραλείψεις, το μετά παρά το πριν. Δύο χρόνια τώρα μας έλεγαν ο αρμόδιος υπουργός και το Μέγαρο Μαξίμου ότι τους εμποδίζει ο «Daniel» να εγκαταστήσουν ένα σύστημα τηλεδιοίκησης για να μην ξανατρακάρουνε τα τρένα. Και τώρα διαπιστώνεται ότι τα βασικά για την ασφάλεια μπορεί να γίνουν σε λίγες ημέρες και τα πιο ολοκληρωμένα μέτρα τηλεδιοίκησης σε μερικούς μήνες.

Η δική μου άποψη, πάντως, είναι ότι η δημοσκοπική καθίζηση της κυβέρνησης οφείλεται σε διάφορους λόγους, ο βασικός εκ των οποίων είναι η αναμενόμενη αλλά μοιραία φθορά της διακυβέρνησης. Δεν είμαστε και συνηθισμένοι άλλωστε στις «δεσμεύσεις» ως λαός πάνω από δύο τετραετίες, γι’ αυτό και ουδείς πρωθυπουργός έχει εκλεγεί για τρίτη σερί φορά.

Από εκεί και στο εξής πείτε μου εσείς, πέραν της βασικής οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε πιστά από την πρώτη μέρα της πρώτης διακυβέρνησης έως σήμερα και απέδωσε ικανοποιητικά (μείωση ανεργίας, αύξηση βασικού μισθού, ιδιωτικές επενδύσεις κ.λπ.), τι άλλα έχετε να θυμάστε από τη δεύτερη τετραετία;

Βασικά τίποτα, θα πω εγώ για να μη... χανόμαστε. Δεν βελτιώθηκαν οι υποδομές, δεν άλλαξε δραστικά κάτι στην Υγεία, γιατί ναι μεν προσπάθησαν να συμμαζέψουν την κατάσταση, αλλά δεν επιχείρησαν καμία τομή. Το ΕΣΥ είναι παλιό, φθαρμένο και διεφθαρμένο από τους ίδιους τους γιατρούς και τους καθηγητές που το ’χουν τσιφλίκι τους. Τα σχολεία ακόμα περιμένουμε να τα συμμαζέψουν με τα σπασμένα τζάμια και τις τούρκικες τουαλέτες και τα λεωφορεία αντικαθίστανται, αλλά... με ρυθμούς Σταϊκούρα.
Για το τι συμβαίνει στις πολεοδομίες και στο περιβάλλον έχουμε σήμερα μια ωραία έρευνα, νομίζω χειρότερο μπάχαλο δεν έχει ξαναγίνει -εδώ και δεκαετίες- με τα υπουργικά μπερδέματα και λόγω ΣτΕ. Ενώ για την ασφάλεια γίνεται δουλειά αλλά με πολλά εμπόδια, ένα από τα οποία είναι το άβατο και τα ταμπού που ισχύουν για τους Ρομά που ευθύνονται -κατά τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ.- για το 80% της παραβατικότητας (ληστειών, λαθρεμπορίου, ναρκωτικών κ.λπ.) της χώρας.

Ερώτημα: Πάει χάλια η χώρα; Η απάντηση είναι ασφαλώς «όχι», αλλά όλα όσα αναφέρω ένα προς ένα, αν δεν είναι ακριβή και αληθή, ας μου το αντικρούσει κάποιος.
Ερώτημα Νο 2: Υπάρχει καλύτερη εναλλακτική λύση; Εδώ αρχίζει το πρόβλημα γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως δημοσιογράφο πάντα υπήρχε «ο απέναντι» της κυβέρνησης, είτε ήταν καλύτερος, είτε έτσι νόμιζε ο κόσμος. Αλλά υπήρχε όμως κάτι, από τον Καραμανλή στον Αντρέα, από εκεί στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, στον νεότερο Καραμανλή, στον ΓΑΠ κ.λπ. μέχρι που φτάσαμε και στον Τσίπρα. Κι αυτός όμως είχε μια υπόσταση ώστε να δημιουργήσει έστω την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να απαλλάξει τη χώρα από το «παλιό» και τα μνημόνια, ασχέτως αν μας έχωσε πιο βαθιά μέσα σ’ όλα.

Σήμερα ο Μητσοτάκης παλεύει μόνος δίχως αντίπαλο, αλλά... με τα εσωτερικά του και αν πέσει πιο νωρίς θα πέσει από λάθη της κυβέρνησης ή τα δικά του. Και φυσικά θα είναι κρίμα. Το θέμα είναι ότι με την εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ «χάθηκαν οι εργοστασιακές ρυθμίσεις» από τη χώρα, το απλούστατο κλασικό αλλά ασφαλές τοπίο να εναλλάσσονται δύο κανονικά κόμματα στην εξουσία. Εστω με κάποιες παραλλαγές. Ο δε εκλογικός νόμος που έφτιαξε ο Μητσοτάκης και μετ’ επιμονής δεν τον αλλάζει δεν επιτρέπει, έτσι όπως είναι σήμερα η κατάσταση, ούτε κάποια συνεργασία του πρώτου κόμματος με ένα μικρότερο ώστε να κυβερνηθεί στοιχειωδώς η χώρα.

Το περίεργο λοιπόν και το δυσάρεστο, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν είναι τόσο γιατί ακραία κόμματα ανεβαίνουν σε δημοτικότητα τόσο πολύ, γιατί αυτό λίγο ως πολύ συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, αλλά η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ ή έστω κάποιας παραλλαγής του. Γιατί αν υπήρχε έστω και με κάποια ευπρεπή ποσοστά το ΠΑΣΟΚ στο πολιτικό σκηνικό, θα μπορούσε να συγκυβερνήσει για να μη βρεθούμε σε λίγους μήνες σε αδιέξοδο, όπως γίνεται πλέον στη συντριπτική πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών που δεν έχουν μονοκομματική κυβέρνηση. Αν και για την Ελλάδα προτιμότερο θα ήταν να στέκεται ως ένα κανονικό κεντρώο κόμμα απέναντι στη Ν.Δ., με επίσης «κανονικό αρχηγό» και να διεκδικούσε με αξιώσεις στην ώρα του την ηγεσία της χώρας.

Δυστυχώς, αν και είμαστε δύο χρόνια μακριά σχεδόν από τις εκλογές, το πολιτικό σκηνικό μυρίζει περιπέτεια κι αυτό το γνωρίζουν πλέον όσοι ασχολούνται με την πολιτική αλλά και όσοι «τριγυρίζουν» περί την εξουσία ή εξαρτώνται από αυτήν. Η επόμενη φάση, αν η κατάσταση συνεχιστεί, είναι η πολιτική αστάθεια να περάσει στην οικονομία και το ίδιο το «κυβερνητικό σύστημα» να μην ακούει τιμόνι, κάτι που συμβαίνει συχνά προς τη δύση της δεύτερης θητείας.