Μήπως συνεχίζουμε να κοροϊδεύουμε;

Πριν από λίγες ημέρες, γνωστός Ελληνας επιχειρηματίας συνέφαγε με τον κ. Μπομπ Τράα, μόνιμο εκπρόσωπο του ΔΝΤ στην Αθήνα, ο οποίος μαζί με την τρόικα αποτελούν το «κέντρο ελέγχου» της χώρας από τους δανειστές της την τελευταία διετία.

Η συζήτηση ήρθε στις αποκρατικοποιήσεις και ο Ελληνας επιχειρηματίας «δικαιολογήθηκε» για λογαριασμό της χώρας, λέγοντας ότι δεν μπορούν να γίνουν τώρα γιατί δεν υπάρχει ενδιαφέρον σημαντικό, οι δε τιμές θα είναι εξευτελιστικές. Πρόσθεσε μάλιστα ότι οι μόνοι που θα μπορούσαν να αγοράσουν ορισμένα ακίνητα από το Δημόσιο ή εταιρείες θα είναι μόνο ξένοι για ένα... κομμάτι ψωμί, εγείροντας και θέματα απιστίας για το Δημόσιο κ.λπ.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η απάντηση του κ. Τράα: «Δεν ενδιαφέρει καθόλου σ’ αυτή τη φάση ποιος θα τα πάρει και ειδικά σε τι τιμές. Δεν μας νοιάζει ούτε καν εμάς που καιγόμαστε να εισπράξει όσο το δυνατόν περισσότερα το κράτος. Αυτό που έχει σημασία είναι να πωληθούν όσο το δυνατόν συντομότερα, για να φύγουν από το Δημόσιο. Πρώτον, έτσι θα γλιτώσει ελλείμματα το κράτος και, δεύτερον, όποιος ιδιώτης και να τα πάρει θα τα αξιοποιήσει καλύτερα από το Δημόσιο». Θα μπορούσε να πει... ο κακόβουλος ότι ο κ. Τράα απλώς βιάζεται να ξεπουλήσει και μάλιστα... μπιρ παρά την Ελλάδα, για να κονομήσουν οι ξένοι εντολοδόχοι του.

Μήπως όμως δεν είναι ακριβώς έτσι; Μήπως, ας πούμε, δεν έχει κανένα νόημα να περιμένουμε τον «πρίγκιπα» (όπως ο Παναθηναϊκός!) για το Ελληνικό; Μήπως είναι καλύτερο να πωληθεί φθηνότερα η ΔΕΗ ή η ΛΑΡΚΟ απ’ ό,τι να βουλιάζει στα χέρια ανίκανων μάνατζερ και συνδικαλιστών; Τι είναι καλύτερο, να πωληθούν κάποια από τα 50.000 ακίνητα του Δημοσίου ή να τα κρατάει, να τα συντηρεί και να πληρώνει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για ενοίκια (σε άλλα ακίνητα που χρησιμοποιεί); Κι ας τα πουλήσει στη μισή τιμή. Οταν φτάνει η ώρα της κρίσης και της αλήθειας, όλα αναθεωρούνται. Ισως ο κ. Τράα ή όποιος κ. Τράα έχει κάποιο δίκιο. Ισως...