Η τελευταία ευκαιρία

Η Ελλάδα, έστω μέσα από μοιραία λάθη των πολιτικών της, έστω μέσα από τραγικές αστοχίες της τρόικας με το μνημόνιο-καταστροφή, φαίνεται ότι μπορεί... να τη γλιτώσει. Τραυματισμένη, καταποντισμένη για την ακρίβεια, αλλά ζωντανή. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, μην μπορώντας να κάνουν αλλιώς, επέβαλαν στη διεθνή οικονομική κοινότητα τη δραστική περικοπή του ελληνικού χρέους και, αν εμείς ψηφίσουμε και τη δανειακή σύμβαση με όλα όσα θα μας επιβάλουν, τότε θα μας κρατήσουν στην ευρωζώνη.

Οι Ελληνες θα έχουν, λοιπόν, ευρώ αντί για ένα «κουρελονόμισμα» όπως θα ήταν η δραχμή, αλλά, δυστυχώς, θα έχουν πολύ λιγότερα ευρώ για να ζουν κάθε μήνα. Ισως και τα μισά. Mε αυτά, όμως, όταν θα γίνει η γενική προσαρμογή της χώρας θα μπορούν να ζουν λιγότερο μεν αξιοπρεπώς από πριν, αλλά πολύ καλύτερα απ’ ό,τι αν ήταν εκτός ευρώ. Μην έχει κανείς καμία αμφιβολία ότι τα κράτη ως δανειστές -και ειδικά οι Γερμανοί- είναι πολύ σκληρότερα απ’ ό,τι οι ίδιες οι τράπεζες. Στη δανειακή σύμβαση που θα υπογράψουμε για να σωθούμε και να μας δανείσουν περί τα 100 δισ. ευρώ ακόμα, θα «βουτήξουν» ό,τι μπορούν. Και το έδαφος και το υπέδαφος της Ελλάδας. Τη γη δηλαδή, τα καλά οικόπεδα, τον ήλιο, που αποτελεί πολύτιμη ηλιακή ενέργεια για τους Γερμανούς, και βεβαίως το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο αλλά και τον χρυσό που γνωρίζουν ότι υπάρχει. Δυστυχώς για τη χώρα αυτή η Ιστορία επαναλαμβάνεται και ο βαθμός ανεξαρτησίας της γυρνάει πίσω, στα προπολεμικά χρόνια. Ας είναι, αφού άλλη λύση δεν υπάρχει, ας κοιτάξουμε μπροστά. Ωστόσο αυτό που προέχει τώρα είναι όχι μόνο να υπογραφεί και να στηριχτεί η δανειακή σύμβαση και το περιεχόμενό της, αλλά να μην ξαναγίνουν τα ολέθρια λάθη πολιτικής του πρώτου μνημονίου. Τώρα έχουμε σοβαρό πρωθυπουργό που γνωρίζει πώς να διαπραγματευτεί και όχι καραγκιόζη. Και, ευτυχώς, δεν έχουμε αρμόδιο υπουργό-υπάλληλο συμφερόντων. Η ίδια η τρόικα έμαθε πώς λειτουργεί η χώρα (στην πλάτη μας) και λογικά δεν θα επαναλάβει τα καταστροφικά για την οικονομία μέτρα που βύθισαν την οικονομία στην ύφεση. Ο ίδιος ο Ράιχενμπαχ ομολόγησε ότι... δεν σηκώνει άλλο το γαϊδούρι. Ενα απλό παράδειγμα: τη διετία 2010-2011 μειώθηκαν κατά μέσο όρο οι μισθοί 15%, αυξήθηκε η ανεργία στο 19%, αλλά οι τιμές δεν έπεσαν. Μα πώς να πέσουν όταν αυξήθηκε ο ΦΠΑ και εκτινάχθηκαν τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ; Ας είναι. Για την Ελλάδα φαίνεται ότι υπάρχει πάντα μια τελευταία ευκαιρία. Ας μην τη σπαταλήσουν κι αυτή.