Κάτι αλλάζει

Δεν είναι εύκολο να πείσεις έναν λαό που έχει δει τη ζωή του να ανατρέπεται δραματικά τα τελευταία χρόνια χάνοντας τα μισά και πλέον εισοδήματά του ή ακόμα και όλα βγαίνοντας στην ανεργία. Οπως επίσης δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση να πείσεις την παγκόσμια κοινότητα ότι κάτι αλλάζει στην Ελλάδα μετά την τεράστια δυσφήμηση που έχει φάει, δικαίως ή αδίκως. Ουδέποτε διεθνώς έχουν υπάρξει -πιστεύω- πιο αρνητικά δημοσιεύματα για μια χώρα με δημοκρατικό πολίτευμα εν καιρώ ειρήνης.

Παρά ταύτα, όντως κάτι φαίνεται να κινείται, κάτι καλό μοιάζει να συμβαίνει. Ισως ο κύριος λόγος της ελάχιστης αλλά ορατής αυτής βελτίωσης του κλίματος για την Ελλάδα δεν βρίσκεται καν στο εσωτερικό της. Μπορεί οι αμερικανικές εκλογές, που θα πραγματοποιηθούν σε λίγο καιρό, και οι γερμανικές, σε περίπου έναν χρόνο, να πάγωσαν τους υπολογισμούς της κυρίας Μέρκελ για το περιβόητο GRexit, την αποβολή δηλαδή της χώρας από την Ε.Ε. και την επιστροφή της στον μεσαίωνα της δραχμής. Δεν μπορεί άλλωστε να ξοδεύει ο Ντράγκι εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ την ημέρα αγοράζοντας ευρωπαϊκά ομόλογα και ταυτοχρόνως να αφήνουν να τρέχει μια τόσο μεγάλη πληγή για την Ευρώπη.

Εγώ πιστεύω ότι γίνεται προσπάθεια και εδώ. Ο Σαμαράς δεν είναι Παπανδρέου, ο Στουρνάρας δεν είναι Παπακωνσταντίνου και ο Χατζηδάκης έχει λυμένα τα χέρια από τον πρωθυπουργό. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια τρικομματική κυβέρνηση με πολλές δεσμεύσεις.

Αλήθεια, όσο περνάει ο καιρός και κάθεται η σκόνη, όσο συνειδητοποιούμε όλοι αυτόν τον φρικτό εφιάλτη που ζούμε εδώ και μια τετραετία, δεν βγαίνουν πλέον μπροστά μας και κάποιες στιγμές αυτοκριτικής; Αν φταίνε μόνο οι πολιτικοί, εμείς τους ψηφίζαμε πάντα. Οσο πιο φαύλος ήταν, τόσο περισσότερες ψήφους μάζευε και γινόταν υπουργός. Και για να πω και... τα δικά μας, τις μεγάλες εφημερίδες και τα media στην Ελλάδα διαπλεκόμενοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και εκδότες δεν τις είχαν και τις έχουν; Ποιος τους έκανε μεγάλους και πανίσχυρους; Οι τηλεθεατές και οι αναγνώστες που τους επέλεγαν. Ή μήπως δεν ήξεραν τι δουλειές έκαναν φανερά ή κρυφά;

Ας είναι, η πρωτοφανής αυτή κρίση έχει και τα (πολύ) καλά της: διαλύει το κακό μας παρελθόν -όλο αυτό το σάπιο πολιτικό, εκδοτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο- με ρυθμούς τρομακτικούς.

Πιστεύω ότι οι Ελληνες έχουν ακόμα ψυχικό απόθεμα να μην τα παρατήσουν. Οπως επίσης ότι, παρότι μάθαμε στην ελάσσονα προσπάθεια και τη διαφθορά γύρω μας, πιο εύκολα από άλλους λαούς αλλάζουμε, προσαρμοζόμαστε και προχωράμε. Θέλει λίγη αισιοδοξία ή έστω λιγότερη γκρίνια και μεμψιμοιρία. Ή μήπως όχι;