Το τέλος της μπαρούφας

Οταν είσαι 40, δεν προέρχεσαι από τζάκι και γίνεσαι δύο φορές πρωθυπουργός, όπως ο Τσίπρας, λογικό είναι... να έχεις κάποια οίηση, όπως είπε και η Ντόρα, ή ακόμα και να την έχεις ψωνίσει επί το λαϊκότερον. Δεν πειράζει, το ζήτημα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι εκεί, όσο το πώς θα είσαι όταν θα φύγεις από πρωθυπουργός με τέτοια μέτρα που αναγκάζεσαι να πάρεις από τη συγκυρία και την αφόρητη πίεση των ξένων.

Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, μπορεί να φύγει όρθιος και μάλιστα αφού κάτσει αρκετά, μόνο υπό μία προϋπόθεση, την οποία βεβαίως ακόμα δεν την έχει πάρει καν μυρωδιά. Τα πολιτικά τερτίπια και οι ακροβασίες δεν θα τον ωφελήσουν ιδιαίτερα, ούτε καν οι συνεχείς επιθέσεις σε αυτούς που σήμερα κατονομάζει διαπλεκόμενους. Αλλωστε όλοι στην πιάτσα γνωρίζουν ποιοι είναι οι ισχυροί και ποιοι οι πρώην ισχυροί, ποιοι έχουν δουλειές και λεφτά και ποιοι είναι στα τελειώματα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Το βασικό που θα πρέπει να αντιληφθούν σήμερα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του είναι ότι μοναδικός τρόπος για να μείνει όρθια η χώρα αλλά και οι ίδιοι είναι να γίνουν μέσα στην τεράστια κρίση που μας δέρνει κάποιες επενδύσεις, ξένες κυρίως, αλλά και ελληνικές. Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου, πρωτεύον θέμα για τις κυβερνήσεις τους είναι πώς θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, πώς θα ανοίξουν κι άλλες δουλειές, και γι’ αυτό είναι διατεθειμένες να κάνουν τα πάντα. Συγχωρούν και διευκολύνουν, αγγίζουν τα όρια της παρανομίας και ξεπερνούν κώδικες ηθικής καμιά φορά, αρκεί να έχουν ανάπτυξη.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κι έτσι πρέπει, έτσι γίνεται παντού. Δεν αφήνουμε έναν ιδιώτη να στήσει μια παράγκα στον αιγιαλό, αλλά αν έρθει ένα πεντάστερο ξενοδοχείο να επενδύσει σε ένα έρημο νησί και να του δώσει διεθνή λάμψη και 500 θέσεις εργασίας πρέπει να το αφήσουμε.

Δεν αφήνουμε ένα βυρσοδεψείο να μολύνει, αλλά αφήνουμε ένα χρυσωρυχείο να «μολύνει» αν συνεισφέρει μερικά εκατομμύρια ευρώ στην οικονομία σε φόρους και δίνει και κάνα δυο χιλιάδες δουλειές στην τοπική κοινωνία. Ετσι είναι ολίγον... μη ρομαντικά τα πράγματα, αλλά συμβαίνει και συνέβαινε παντού σε όλα τα μοντέλα και της δυτικής κοινωνίας και των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ που τόσο θαύμαζαν στα νιάτα τους οι κυβερνώντες.

Εδώ για την ώρα έχουμε υπουργούς-διώκτες της επιχειρηματικότητας, όπως ο Σκουρλέτης και ο Δρίτσας, και είναι κρίμα ειδικά για τον πρώτο γιατί υπήρξε επιχειρηματίας σε νεότερη ηλικία.

Καιρός είναι, λοιπόν, να αλλάξουν κατεύθυνση και ώρα να ενδιαφερθεί για την ουσία ο ίδιος ο Τσίπρας, αφού και αυτός και λίγοι μεν αλλά ουσιώδεις παράγοντες περί αυτόν γνωρίζουν πολύ καλά πώς παίζεται και πιθανόν πού μπορεί να κερδηθεί το παιχνίδι.

Για παράδειγμα, μια τεράστια επένδυση πρόκειται να υπογραφεί την ερχόμενη εβδομάδα, αυτή των περιφερειακών αεροδρομίων -ίσως η μεγαλύτερη σε κεφάλαια που έγινε ποτέ στην Ελλάδα- και μόνο που δεν την κρύβουν στην κυβέρνηση από την ντροπή τους. Ελεος πια! Λίγα είναι τα 1,6 δισ. ευρώ που δίνουν ή δεν θα δημιουργηθούν εστίες ανάπτυξης και νέες δουλειές από αυτή την επένδυση;

Η αριστερή μπαρουφολογία τελειώνει μαζί με την επιβολή των μέτρων του τρίτου μνημονίου, καιρός λοιπόν να αλλάξουν τροπάρι και να μιλήσουν για ανάπτυξη, επενδύσεις, καινοτομίες και όλα όσα χαρακτηρίζουν ένα σύγχρονο και μοντέρνο ευρωπαϊκό κόμμα. Ας ρίξουν πια... την προβιά του Πολάκη, δεν τους ταιριάζει.