Αλλο η βίλα του μπαταχτσή και άλλο το δωματιάκι του ανήμπορου

Tα επόμενα τρία-τέσσερα χρόνια το μεγαλύτερο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση -αυτή ή η επόμενη- θα είναι τα κόκκινα δάνεια που αφορούν τους περισσότερους πολίτες της χώρας, δηλαδή τα στεγαστικά.

Το ζήτημα δεν είναι καθόλου απλό, ούτε μπορεί κανείς να το αντιμετωπίσει όπως αυτό ενός συνηθισμένου επιχειρηματικού δανείου, το οποίο, αν δεν εξυπηρετείται, είτε έρχεται η τράπεζα και παίρνει τις μετοχές από τον ιδιοκτήτη και τις πουλάει σε κάποιον άλλον, είτε οδηγεί την επιχείρηση σε πτώχευση και ρευστοποίηση των περιουσιακών της στοιχείων.

Πρώτον, το θέμα είναι πρακτικό, αφού με το να κατάσχει μια τράπεζα μερικές χιλιάδες ακίνητα δεν κερδίζει απολύτως τίποτα. Τα εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια του κόσμου -όπως αυτό των 48 τ.μ. που πάει για πλειστηριασμό σε λαϊκή συνοικία της δυτικής Θεσσαλονίκης (στο σημερινό μας πρωτοσέλιδο)- δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν την εμπορική αξία που είχαν, ούτε φυσικά να πάρει και η τράπεζα τα λεφτά της πίσω. Το πιο πιθανό είναι να παραμείνουν απούλητα και να ρημάζουν, ενώ η τράπεζα θα πρέπει να πληρώνει έξοδα συντήρησης και ΕΝΦΙΑ.

Δεύτερον, προκύπτει ένα ηθικό ζήτημα μεταξύ των ιδιοκτητών ακινήτων που αποκαλούνται «στρατηγικοί κακοπληρωτές» γιατί πολύ απλά δεν θέλουν να πληρώσουν (έχουν δεν έχουν λεφτά) και εκείνων που πλήρωναν επί χρόνια, αλλά εξαιτίας της οικονομικής κρίσης πλέον αδυνατούν. Η διαφορά, κατά τη γνώμη μου, είναι τεράστια και εκεί είναι που θα πρέπει να εστιάσει η Πολιτεία αλλά και οι διοικήσεις των τραπεζών ώστε να υπάρξει διάκριση.
Η 32χρονη γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη (επικαλούμαι πάλι το πρωτοσέλιδό μας) είναι τρανό παράδειγμα. Πλήρωνε το δάνειό της κανονικά από το 2006 έως το 2013 και σταμάτησε να το εξυπηρετεί μόνο όταν έχασε τη δουλειά της.

Οπως διαμαρτύρεται, λοιπόν, ο τραπεζίτης που κατηγορείται από τον εισαγγελέα ότι έδωσε δάνειο πολλών εκατομμυρίων σε μεγαλοεπιχειρηματία μη μπορώντας να προβλέψει την κατάρρευση της αξίας της εταιρείας του (μετοχές, ενέχυρα κ.λπ.), άλλο τόσο μπορεί να δικαιολογείται και ένας φτωχός άνθρωπος ότι δεν προέβλεψε την κατάρρευση της οικονομίας που θα του στερούσε την εργασία, ειδικά όταν πλήρωνε κανονικά έχοντας μισθό.
Πρέπει, λοιπόν, κυβέρνηση και τράπεζες να βάλουν δίκαια και ορθολογικά κριτήρια στους πλειστηριασμούς, ούτως ώστε να μπορούν να νομιμοποιήσουν στην κοινωνία εκείνους που θα γίνονται για τους πραγματικούς μπαταχτσήδες. 

Αλλο μπαταχτσής και άλλο ανήμπορος. Αλλο χρωστάω μια βίλα και άλλο δεν έχω να πληρώσω το δάνειο των 48 τ.μ. στο Κορδελιό. Ελεος!