Τάσος Καραμήτσος

Οσο θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές του 2019 τόσο η εικόνα στις αγορές για τη χώρα θα γίνεται και πιο δύσκολη, καθώς οι... υποψήφιοι δανειστές μας αντιλαμβάνονται ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δύο νέοι παράγοντες που δημιουργούν αβεβαιότητες.

Πρώτα απ’ όλα αυτή καθαυτή η λήξη του προγράμματος χρηματοδότησης για τη χώρα που απλά την οδηγεί -μετά από λίγους μήνες- στην ανάγκη να ξαναδανειστεί με όρους αγορών και επιτόκια περί το 4%-5% και όχι... δωρεάν με την εγγύηση της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.
Δεύτερον, το timing της εκλογικής χρονιάς που μπήκαμε και από τώρα φαίνεται ότι η κυβέρνηση θέλει να δημιουργήσει την αίσθηση ότι με το τέλος του μνημονιακού προγράμματος θα ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Παροχές, ρουσφέτια, προσλήψεις, κομματικό κράτος, στυλ «δώσ’ τα όλα», ειδικά λίγες ημέρες προ των εκλογών.

Οταν μιλάμε για την Ελλάδα και για ένα κόμμα και έναν πρωθυπουργό που πριν από μόλις τρία χρόνια... έσκιζε μνημόνια και έταζε ό,τι υπήρχε μπροστά του, λέτε να μην περνάει από το μυαλό των ιδιωτών δανειστών (και όχι των κρατών-μελών με πολιτικούς σε θέσεις αποφάσεων) ότι μπορεί να ξαναγίνουμε χώρα-τσίρκο;

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, ο ίδιος ο κ. Τσίπρας θα πρέπει να λάβει μια απόφαση καθαρή και ξάστερη για το ποιον δρόμο θα ακολουθήσει προεκλογικά σε δύο κρίσιμα ζητήματα. Το πρώτο και πιο σοβαρό είναι η οικονομία. Θα επιλέξει μια στρατηγική λογικών προεκλογικών παροχών και θα πορευτεί με αυτή; Θα δώσει κάποια προεκλογικά δωράκια και θα τα πασπαλίσει με κάποια ψέματα που επιτρέπονται λίγες ημέρες πριν από την κάλπη, ειδικά όταν ξέρει ότι βρίσκεται πολύ πίσω από τον αντίπαλό του; Αν ναι, αυτό θα είναι «ΟΚ» για τη χώρα, καθώς και για όσους μπορεί να μην τον ψηφίζουν, αλλά... τον κοιτάνε, τον παρατηρούν με μεγάλο ενδιαφέρον. Τέτοιοι είναι οι ξένοι παράγοντες (Ε.Ε., ΗΠΑ), οι αγορές, αλλά και πολίτες που τώρα μπορεί να μην τον ψηφίσουν, ωστόσο τον ψήφισαν προηγουμένως ή γενικώς σκέφτονται ελεύθερα, χωρίς κομματικές παρωπίδες. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί πλέον που δεν ακούν τους ανύπαρκτους κομματικούς μηχανισμούς, εν δυνάμει και πάλι ψηφοφόροι του, αφού είναι ένας νέος πολιτικός.

Ο άλλος δρόμος είναι η εκ νέου μεταμόρφωσή του -έστω πιο φτιασιδωμένα- σε παπατζή τύπου 2015 που έλεγε ό,τι του κατέβαινε, από το ότι θα χτυπάει αυτός τα ταμπούρλα και θα χορεύουν οι αγορές μέχρι το «go back madame Merkel». Η γνώμη μου είναι ότι ούτε τον συμφέρει, γιατί ποιος τα πιστεύει αυτά πλέον, ούτε και θα το κάνει, αλλά αυτό μένει να αποδειχτεί καθώς στους ανθρώπους ισχύει το «έξις δευτέρα φύσις».
Αν το κάνει, πάντως, νομίζω ότι θα υποθηκεύσει βαρύτατα το μέλλον του και όσοι ελπίζουν ότι εντέλει ο ίδιος θα εδραιωθεί ως ηγέτης της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα θα προσγειωθούν ανώμαλα.

Κάτι αντίστοιχο θα πρέπει να επιλέξει προεκλογικά και στο θέμα της πολιτικής αντιπαράθεσης - ή μάλλον της λάσπης. Απλά το τι θα κάνει σε αυτό το ζήτημα θα επηρεάσει λιγότερο τη χώρα και περισσότερο τον ίδιο. Ας αναλογιστεί ότι συνήθως σ’ αυτή τη ζωή ο τροχός πάντα γυρίζει και όταν σπέρνεις το κακό τελικά θα είσαι αυτός που θα το θερίσει. Στην πολιτική, όπως και στις μπίζνες, κανείς δεν είναι ή δεν μένει ατσαλάκωτος και πεντακάθαρος, ειδικά όταν έχει αναλάβει τόσο υψηλές θέσεις. Και ο ίδιος να ήταν άμεμπτος όταν μπήκε, σίγουρα ύστερα από μία διακυβέρνηση δεν βγαίνει ο ίδιος. Ασε που στη χώρα που ζούμε η διαπλοκή έχει μεγάλη γλώσσα και για να μιλάει και για να... γλείφει τον επόμενο. Και έχει αρχίσει να κάνει και τα δύο.