Οχι άλλο κάρβουνο, δεν πουλάει πια

Μα δεν το έκρυψε ούτε καν ο ίδιος, αφού πολλές φορές έχει χρησιμοποιήσει επιχειρήματα του τύπου «και ο Τσοχατζόπουλος με τον Παπαντωνίου μετά από χρόνια πιάστηκαν με λεφτά». Λέτε να ενημερωνόταν απλώς θεσμικά όλα αυτά τα χρόνια; Πού έγινε άλλωστε η περίφημη δήλωση Παπαγγελόπουλου περί του μεγαλύτερου σκανδάλου της μεταπολεμικής Ελλάδας; Εξω από το Μαξίμου μετά από σύσκεψη για τη Novartis, όπου, όπως είναι γνωστό, βρίσκεται το γραφείο του πρωθυπουργού.

Ο κύριος Τσίπρας λοιπόν, για να μην το κουράζουμε, έχει την απόλυτη πολιτική ευθύνη και θα μπορούσε κάποια στιγμή που εξελισσόταν το θέμα και οδηγείτο σε απόλυτο φιάσκο να φωνάξει τους υπουργούς του, να συμβουλευτεί και δυο-τρεις καλούς νομικούς (είχε τέτοιους γύρω του) και να το κόψει μαχαίρι.

Οπως το έκανε ένας κανονικός και ευφυής πολιτικός σαν τον Μητσοτάκη. Ρώτησε δυο-τρεις νομικούς και του είπαν ότι ακόμα και αν ο Τσίπρας κάθε μέρα φώναζε στο γραφείο του τον Παπαγγελόπουλο και του έλεγε «κλείστε μέσα τους πολιτικούς μου αντιπάλους», δεν το έχουμε με αποδείξεις, δεν υπάρχουν στοιχεία.
Ο,τι στοιχεία υπάρχουν προς διερεύνηση (προσοχή, ακόμη μιλάμε για έρευνες και όχι για αποδείξεις) αφορούν τον Παπαγγελόπουλο και στηρίζονται στην κατάθεση του δικαστή Αγγελή, δεν υπάρχουν όμως ούτε καν τα αντίστοιχα για τον Τσίπρα. Αν υπάρξουν στην πορεία είναι άλλη υπόθεση.

Ετσι λοιπόν το θέμα της Novartis τοποθετήθηκε στη σωστή του διάσταση εξαρχής και με τρόπο έξυπνο και ξεκάθαρο πολιτικά και νομικά από τον ίδιο τον Μητσοτάκη (προς μεγάλη ανακούφιση και του Τσίπρα, φαντάζομαι).

Η υπόθεση αυτή σε καμία περίπτωση δεν μπορεί όμως να αποτελεί την «προμετωπίδα» της νέας σελίδας που πέρασε η χώρα από τις 7 Ιουλίου. Ακόμα και όταν ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ δηλητηρίαζε το σύμπαν με όλα αυτά τα τερατώδη ψέματα, η κοινή γνώμη έμενε ασυγκίνητη, το παραμύθι ότι «τα πήραν» δέκα πολιτικοί δεν πούλαγε στα media παρά μόνο για πολύ λίγες ήμερες (τα στοιχεία είναι διαθέσιμα στα σάιτ και στις τηλεθεάσεις).

Υπάρχει λοιπόν -κατά τη γνώμη μου- διάχυτη η αίσθηση ότι οι πολίτες θέλουν να ξεφύγουν απ’ αυτή τη μιζέρια των σκανδάλων και της παρακμής και να δουν «κάτι παραπάνω» στις δουλειές, στις επενδύσεις, στην ασφάλεια, στην υγεία και την παιδεία. Δεν θέλουν πια μανιοκαταθλιπτικούς πολιτικούς (και δημοσιογράφους) που απλώς διαιωνίζουν τη μιζέρια της χώρας για να έχουν και αυτοί κάτι να λένε, να έχουν μερίδιο σε αυτήν.

Δεν τσιμπάει πια ο κόσμος με «ψευτοδικαστές και εκδικητές» πολιτικούς, αλλά αναζητά ανθρώπους με γνώσεις που μπορούν να του προσφέρουν μια καλύτερη ζωή. Να του πουν πώς μπορεί να βελτιώσει τη δουλειά του και να συμβάλουν κι αυτοί στην καθημερινότητά του, να του δείξουν πού υπάρχουν ευκαιρίες για περισσότερη δουλειά και ένα καλό κέρδος που θα βελτιώσει το επίπεδο της ζωής του και της οικογένειάς του. Οχι άλλο κάρβουνο, βρε αδερφέ!

Αυτό το γνωρίζει καλά ο Μητσοτάκης και αν δεν το καταλάβει σύντομα και ο Τσίπρας, θα μείνει είτε με κάτι παλαιολιθικούς σε νοοτροπία συντρόφους του που μιλώντας για τη Δεξιά και την Αριστερά τις ξεχωρίζουν σαν τον διάβολο με το λιβάνι (ποιος ασχολείται άραγε;), είτε με κάποιους άλλους (ακόμα χειρότερα) «διαταραγμένους» που στο τέλος θα τον... πάρουν μαζί.