Υπάρχουν πια εθνικοί ευεργέτες; (Μερικές σκέψεις για την Εθνική Αμυνα της Ελλάδας)

Σχεδόν η μισή Ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από πολέμους, μάχες και θερμά επεισόδια με τη γείτονα. Με τελευταίο και πιο δραματικό γεγονός την κατοχή μέρους της Κύπρου, όπως επίσης και αργότερα με το αιματηρό επεισόδιο στα Ιμια.

Να που και σήμερα η Ελλάδα -κακά τα ψέματα- βρίσκεται μπροστά σε κλιμακούμενη ένταση με την Τουρκία. Εδώ και μερικούς μήνες, περίπου δέκα, ο Ερντογάν εκπέμπει επιθετικότητα, διεκδικεί αδιανόητα πράγματα για το πρόσφατο παρελθόν των δύο χωρών, όπως με τη θεωρία της «γαλάζιας πατρίδας». Ναι, οι Τούρκοι μιλούν πλέον για το μισό Αιγαίο, διεκδικούν τα κοιτάσματα ανοιχτά της Κρήτης, όλα όσα ερευνούν οι πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες στην Κύπρο, στο Ιόνιο, παντού. Βασικά ανοίγουν «ό,τι υπάρχει» για να τους καθίσει κάτι απ’ όλα.

Ξέρουν, μακροπρόθεσμα, ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποφύγει ένα νέο συνολικό παζάρι, μια διαπραγμάτευση ανοιχτή, πιθανότατα από το Δικαστήριο της Χάγης. Και αν αυτό πάρει έστω μια δεκαετία ακόμα, δεν τους πειράζει. Γιατί η σημερινή επιθετικότητα τους εξυπηρετεί -τον Ερντογάν- και έναντι των σημερινών σοβαρών εσωτερικών τους προβλημάτων.

Η Ελλάδα στην τουρκική προκλητικότητα απαντά επαρκώς, όπως φαίνεται, σε διπλωματικό επίπεδο, κινείται σε όλα τα μέτωπα, επιχειρεί σωστά να μπλοκάρει πολιτικά τον αντίπαλό της.

Δυστυχώς, όμως, όλοι γνωρίζουν ότι στις εθνικές διαφορές μετράει κυρίως η στρατιωτική ισχύς. Και η Ελλάδα προέρχεται από μια πολύ δύσκολη δεκαετία, η οποία άφησε πίσω της βαθιές πληγές στις υποδομές της, μεταξύ αυτών και τις στρατιωτικές. Δίχως να χρειάζονται λεπτομέρειες, οι πάντες ξέρουν τα μεγάλα προβλήματα στις Ενοπλες Δυνάμεις.

Σήμερα, λοιπόν, αποτελεί επιτακτική ανάγκη να ανασυγκροτηθεί στρατιωτικά η χώρα, να θωρακιστεί αμυντικά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά. Διαπραγματεύσεις και... Χάγες δίχως κανόνια δεν γίνονται γιατί απλώς δεν σε παίρνει σοβαρά ούτε ο εχθρός ούτε οι φίλοι και σύμμαχοί σου.

Οι εξοπλισμοί για μια χώρα σαν τη δική μας δεν είναι ούτε σπατάλη, ούτε πεταμένα λεφτά, ούτε κατ’ ανάγκη μίζες αλά Ακη της περασμένης 20ετίας. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Πού θα βρεθούν τα λεφτά, βεβαίως, είναι το μέγα θέμα. Ας μοιραστούμε, λοιπόν, μερικές σκέψεις. Πρώτον, η χώρα έχει και δημοσιονομικό μαξιλάρι και ετήσιο πλεόνασμα. Μπορεί να πάρει από εκεί για τα βασικά, όπως όπλα, σφαίρες, ανταλλακτικά, γεννήτριες πλοίων που δεν υπάρχουν. Και οι Τούρκοι το γνωρίζουν.

Δεύτερον, η Ελλάδα λεφτά πολλά δεν έχει, αλλά έχουν ορισμένοι Ελληνες. Στο παρελθόν, ας μην ξεχνάμε, ότι στους πατριώτες ευεργέτες στηρίχθηκε η ανοικοδόμηση της χώρας, έγιναν μεγάλα κοινωφελή έργα, δρόμοι, νοσοκομεία, ιδρύματα για άπορους. Κερδήθηκαν μάχες και πόλεμοι από το θωρηκτό «Αβέρωφ» που αποκτήθηκε (εν μέρει) από δωρεά της φερώνυμης οικογένειας. Ο Ζάππας, ο Συγγρός, ο Τοσίτσας, ο Αρσάκης, ο Αβέρωφ, ο Βαρβάκης, ο Αρεταίος είναι ορισμένα παραδείγματα ευπατριδών. Υπάρχουν και σήμερα μερικές δεκάδες εφοπλιστές και μερικές εκατοντάδες επιχειρήσεις που θα μπορούσαν (εν μια νυκτί) να αλλάξουν την εικόνα των Ενόπλων Δυνάμεών μας. Γιατί οι πολύ κερδοφόρες επιχειρήσεις μας να μη χαλαλίσουν το όφελος μιας χρονιάς από το μόνιμο κέρδος που θα έχουν με τη μείωση της φορολογίας κατά 4% από εφέτος;

Προσοχή, δεν μιλάμε για μια... κακή αρχή με νέες εισφορές και φόρους, αλλά για μια εφάπαξ έκτακτη δωρεά υπέρ της Εθνικής Αμυνας της χώρας. Ανέτως 100 Ελληνες εφοπλιστές και 200 μεγάλες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να εισφέρουν 1 δισ. ευρώ. Ετσι για να... έχουμε να μιλάμε με τον Ερντογάν. Λαϊκισμός; Ουτοπία; Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς, αλλά θα πρέπει να θυμούνται όλοι ότι αρκούν μερικά λεπτά ή λίγες ημέρες να επιφέρουν μια εθνική τραγωδία. Και τότε χάνονται όλα, κέρδη, ανάπτυξη, ευημερία, γενιές ολόκληρες.