Μια χώρα με κλειστά σύνορα, κλειστή αγορά και κλειστά μυαλά!

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να διαλέξει μεταξύ δύο πολιτικών: μιας πραγματικά ριζοσπαστικής και εκσυγχρονιστικής πολιτικής που θα μας φέρει πιο κοντά στο κέντρο της Ευρώπης και του chicken game με τα γνωστά αποτελέσματα. Η πρώτη επιλογή μοιάζει να είναι η ορθότερη. Το πρόβλημα είναι ότι η επιλογή αυτή δεν μπορεί να γίνει από τον κ. Τσίπρα. Δεν υπάρχει στο DNA της Αριστεράς η έννοια του εκσυγχρονισμού. Δεν μπορούν κομμουνιστές να εφαρμόσουν φιλελεύθερες πολιτικές.

Η χώρα βρίσκεται ήδη σε ελεύθερη πτώση στον γκρεμό και αυτοί επιμένουν να αυξάνουν τους φόρους. Πηγαίνουν πάνω από τους τραυματισμένους μεσοαστούς και τους αποτελειώνουν στο πεδίο της μάχης. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα περισσότερο από το να υπερασπιστούν την προοπτική να παραμείνουν στην εξουσία. Οι μοναδικές κόκκινες γραμμές που έχουν βάλει στην κοινωνία είναι εκείνες που ξεχωρίζουν την κομματική τους νομενκλατούρα από τους πολιτικούς τους αντιπάλους. «Ή αυτοί ή εμείς», είχε πει ο πρόεδρος Αλέξης και αυτή είναι η μόνη «υπόσχεση» που έχουν τηρήσει μέχρι σήμερα.

Για να μπορέσουν να στηρίξουν το «εμείς», τράβηξαν αντίστοιχες γραμμές στην κοινωνία μεταξύ... προνομιούχων και μη προνομιούχων Ελλήνων. Αυτή είναι μια καταρχήν σωστή διάκριση. Σε μια ευνοούμενη κοινωνία οι αδύναμοι θα πρέπει να προστατεύονται. Θα πρέπει, όμως, ταυτόχρονα να υπάρχει και ο αντίστοιχος πλούτος για να συμβεί αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, επιχειρεί να συγκεντρώσει από πίσω του τις στρατιές των ανέργων, των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, γνωρίζοντας ότι είναι περισσότεροι από τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα και τους αυτοαπασχολούμενους. Το ένα πρόβλημα είναι ότι η αναλογία είναι πλέον σε βάρος του ιδιωτικού τομέα, καθώς ένας ιδιωτικός υπάλληλος ή αυτοαπασχολούμενος καλείται να πληρώσει φόρους για να συντηρήσει δύο της... άλλης πλευράς. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι εδώ και καιρό ο κόσμος του ιδιωτικού τομέα έχει πάψει να είναι ο... προνομιούχος. Πλέον οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι οι μη προνομιούχοι. Πώς το καταφέραμε;

Αυτού του είδους τα μαθηματικά δεν βγαίνουν. Ούτε με σφαίρες! Η παραδοχή αυτής της πραγματικότητας θα οδηγούσε τον ΣΥΡΙΖΑ στην απόφαση να γίνει ένα φιλελεύθερο κόμμα και να εγκαταλείψει την ιδεολογία του. Θα προτιμούσαν να χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου. Κι αυτό ακριβώς ετοιμάζονται να κάνουν! Η τελευταία πράξη του δράματος είναι η ζαριά της «παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας». Με άλλα λόγια, ετοιμάζονται να μας πουν ότι το συμφέρον του έθνους είναι να φύγουμε από το ευρώ για να μην έχουμε στο κεφάλι μας τους ενοχλητικούς Ευρωπαίους. Δεν θα κόψουν τώρα τις συντάξεις, αλλά θα κάνουν κάτι σαφώς χειρότερο: θα τις εξαφανίσουν!

Η παραγωγική ανασυγκρότηση είναι το ζητούμενο σε μια χώρα που δεν παράγει ούτε τα σκόρδα για τον μπακαλιάρο της 25ης Μαρτίου. Αλλά είναι ηλίθιο να υποστηρίζει κανείς ότι θα παράγουμε σκόρδα και θα γίνουμε πλούσιοι! Το πολύ-πολύ να συγκρίνουμε την Ελλάδα του μέλλοντος με την Αλβανία του Χότζα όταν οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι θα είναι πρωταγωνιστές στην ευρύτερη περιοχή. Για την Τουρκία να μην το συζητάμε καν...

Η δραχμή δεν αποτελεί επιλογή. Το νόμισμα έχει αξία όταν υπάρχει εμπιστοσύνη στην οικονομία μιας χώρας. Η Ελλάδα δεν έχει να κερδίσει κάτι από την εγκατάλειψη ενός από τα πιο ισχυρά club του πλανήτη. Η Ευρώπη με τα χίλια προβλήματα, με τις μεγάλες ανισότητες, εξακολουθεί και είναι ένα club που απαρτίζεται από τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη. Η Ελλάδα της κρίσης είναι ακόμη μια πλούσια χώρα!

Σε μια τέτοια χώρα, με κλειστά σύνορα, με κλειστή αγορά και κλειστά μυαλά δεν θα θέλει να ζει κάποιος. Οποιος μπορεί, θα φύγει. Θα είναι η ταφόπλακα ενός έθνους που έχει ήδη χάσει πολλά παιδιά του, τα οποία έχουν φύγει στο εξωτερικό.

Ο ελληνικός λαός ξέρει. Το κακό είναι ότι όσες φορές κλήθηκε να αποφασίσει αν θα πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο της λογικής ή να πέσει στον γκρεμό επέλεξε τον γκρεμό!