Να ετοιμαζόμαστε για το τέταρτο μνημόνιο

Ολοι γνωρίζουν ότι η κατάληξη του ελληνικού δράματος θα είναι ένα τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα δέσει χειροπόδαρα τη χώρα για τις επόμενες δεκαετίες. Καθένας όμως δέχεται το «μοιραίο» για τους δικούς του λόγους. Η μεν κυβέρνηση ελπίζει ότι θα κερδίσει χρόνο για να στήσει το δικό της καθεστώς, η δε Ευρώπη ότι θα μπορέσει να διαχειριστεί το πρόβλημα κάποια στιγμή στο μέλλον και σε μια πιο ευνοϊκή συγκυρία. 

Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο πρόγραμμα διάσωσης που χρησιμοποιήθηκε ποτέ στον κόσμο έχει καταλήξει σε πλήρη αποτυχία. Το πώς και το γιατί το έχουμε ήδη συζητήσει πολλές φορές, ενώ στο μέλλον θα έχουμε τη δυνατότητα να το συζητήσουμε άλλες τόσες... Αυτό που μας ενδιαφέρει τώρα είναι ότι η χώρα κινδυνεύει να αλλάξει κατηγορία. Και μάλιστα συζητάμε για μια κατάσταση που δεν θα είναι αναστρέψιμη. Το τέταρτο μνημόνιο σημαίνει δραχμή και μόνιμη φτώχεια. Σημαίνει δέσμευση της εθνικής περιουσίας και κράτος μπανανία. Δυστυχώς, τα χειρότερα είναι μπροστά μας. 

Στην κυβέρνηση καταλαβαίνουν ότι η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Ελπίζουν, όμως, ότι θα κατορθώσουν να ξεπεράσουν τον κάβο και ότι με τα χρήματα του πακέτου Γιούνκερ και τα ΕΣΠΑ θα φέρουν την ανάπτυξη. Η αλήθεια απέχει σημαντικά απ’ αυτά που πιστεύουν και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Η διαφορά σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια. Αν η κατάσταση στην αγορά δεν βελτιωθεί άμεσα, η επόμενη λύση θα είναι ένα ακόμη μνημόνιο, το οποίο και θα είναι το μνημόνιο της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη. Και η κατάσταση στην αγορά δεν πρόκειται να διορθωθεί χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις. Ειδικά αυτό το κεφάλαιο μοιάζει να το αγνοούν στην κυβέρνηση... 

Στην Ευρώπη πίστεψαν πως μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου ο Αλέξης Τσίπρας θα μεταμορφωνόταν σταδιακά σε σοβαρό σοσιαλδημοκράτη. Και γι’ αυτό τον στήριξαν. Προτιμούσαν στην εξουσία έναν μετανοημένο κομμουνιστή που θα ψήφιζε και θα εφάρμοζε ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας από μια νέα περίοδο πολιτικής αβεβαιότητας. Σε κάθε περίπτωση, ήθελαν κάποιον να κάνει τη δουλειά στην Αθήνα, όσο εκείνοι θα αντιμετώπιζαν σοβαρότερα προβλήματα από πλευράς μεγέθους. 

Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα είχαν να αντιμετωπίσουν ένα οικονομικό κόστος σε πιθανή αποτυχία του προγράμματος, το οποίο δεν θα ήταν και δυσβάσταχτο για την τσέπη τους. Ναι μεν δεν είναι ευχάριστο σε κάποιον να πληρώνει, αλλά δεν θα εξαρτιόταν και το μέλλον τους απ’ αυτό. Η στάση αυτή αρχίζει να διαφοροποιείται όσο αλλάζουν οι πολιτικοί συσχετισμοί στη Γερμανία! Εφόσον επιβεβαιωθεί η εκλογική καθίζηση της κυρίας Μέρκελ, τότε δυσκολεύεται οποιαδήποτε προσπάθεια να αντιμετωπιστεί με θετικό τρόπο η ελληνική υπόθεση και ανοίγει η πόρτα για λύσεις όπως εκείνη του σχεδίου Σόιμπλε. 

Από τη μία, έχουμε μια κυβέρνηση στην Ελλάδα που δεν πιστεύει στις ιδιωτικές επενδύσεις και περιμένει τα λεφτά της Ευρώπης για να τα μοιράσει και από την άλλη μια Γερμανία που πολύ δύσκολα θα επιτρέψει κάτι τέτοιο στο μέλλον. Τι μένει; 

Αν η κυβέρνηση αποφάσιζε να αλλάξει πολιτική στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, θα υπήρχε ελπίδα. Αν έφευγε άμεσα αυτή η κυβέρνηση και ερχόταν μία άλλη περισσότερο φιλική στις επενδύσεις, θα υπήρχε ελπίδα. Επειδή, όμως, δύσκολα θα συμβεί το ένα ή το άλλο στους σωστούς χρόνους, το πιο πιθανό σενάριο είναι εκείνο που θα παρακαλάμε τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να επαναφέρει το σχέδιό του. Η ανθρωπιστική βοήθεια θα είναι το μόνο στο οποίο θα μπορούμε να ελπίζουμε στην Ελλάδα της δραχμής. Το αξίζουμε;