Θανάσης Τσεκούρας

Δεν περίμενα ότι μετά από χρόνια το «δόγμα Σπάθα» θα κέρδιζε μια εξέχουσα θέση στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Γιατί αυτό μου θυμίζουν αρκετές αναλύσεις, κατά τεκμήριο έγκυρων δημοσιολόγων, σχολιαστών και συναφών επαγγελματιών, για την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Συνεχώς και αδιαλείπτως «κερδάμε». Σε όλα τα μέτωπα και σε όλες τις καταστάσεις.

Βγάζει ο Ερντογάν το «Oruc Reis» στα ανοιχτά του Καστελόριζου; Εμείς «κερδάμε». Γιατί έτσι αποκαλύπτεται ότι ο «σουλτάνος», λόγω της εσωτερικής κρίσης στην Τουρκία, καταφεύγει στον τυχοδιωκτισμό.

Μαζεύει το «Oruc Reis» ο «σουλτάνος»; «Κερδάμε». Γιατί οι Τούρκοι έβαλαν την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια.

Κάνει κρουαζιέρα το «Oruc Reis»; Πάλι εμείς «κερδάμε». Γιατί οι Τούρκοι δεν ξέρουν να κάνουν αξιόπιστες σεισμικές έρευνες και το έριξαν στον μεσογειακό τουρισμό. Οι ανεπρόκοποι...

Ομως η αποθέωση του «δόγματος Σπάθα» έγινε στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης την Παρασκευή. Εκεί, λοιπόν, δεν «κερδάμε» απλώς. Συντρίβουμε τον αντίπαλο, την Τουρκία. Ποδοπατάμε κάποιους δόλιους και υποχθόνιους συμμάχους της, τους Γερμανούς. Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, υποχρεώνουμε την Τουρκία σε διάλογο με την Ελλάδα, έτσι για να καταλάβει ποιος είναι το «αφεντικό» στην περιοχή. Ασχετο αν κάποιοι καχύποπτοι υποστηρίζουν ότι η κρίση του «Oruc Reis» εξαρχής είχε ως στόχο να εξαναγκάσει την Αθήνα στην αποδοχή του ελληνοτουρκικού διαλόγου.

Πού συμβαίνουν όλα αυτά τα απίθανα και εξωπραγματικά; Δυστυχώς, εντός και επί τα αυτά. Σε έναν αυτιστικό και σουρεαλιστικό δημόσιο διάλογο που έχει έναν και μοναδικό στόχο: να αποδείξει ότι η κυβέρνηση οδεύει από τη μια εθνική επιτυχία στην άλλη και από τον προηγούμενο διπλωματικό θρίαμβο στον επόμενο. Νίκη στον Εβρο, νίκη στο Αιγαίο, νίκη στην Ανατολική Μεσόγειο, νίκη στις Βρυξέλλες. Κανονικά πρέπει να έχουμε ξεμείνει από σαμπάνιες.

Τώρα, αν υπάρχουν βάσιμα ερωτήματα και προφανείς αντιφάσεις στο σουρεαλιστικό σενάριο των «εθνικών θριάμβων», τόσο το χειρότερο για τα ερωτήματα και τις απορίες. Δεν είναι κακό να δώσουμε ορισμένα παραδείγματα.

Στην αρχή της κρίσης με το «Oruc Reis» ξεσηκώσαμε τον κόσμο για «αποτελεσματικές κυρώσεις» στην Τουρκία από την Ε.Ε. Αίφνης, αυτή η «κόκκινη γραμμή» χάθηκε.
Στη συνέχεια ζητήσαμε «αυτοματοποιημένη λίστα κυρώσεων», κάτι σαν την περίφημη «λίστα Μπορέλ». Κι αυτή η σημαία σιωπηλά υπεστάλη.

Στην επόμενη δύσκολη φάση της διαπραγμάτευσης επιμείναμε στο έλασσον: μια ρητή αναφορά σε «κυρώσεις» για την Τουρκία στα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής. Χάθηκε και αυτό στη μετάφραση.

Μέσα στις τελευταίες 60 ημέρες η ελληνική διπλωματία άρθρωσε τρεις «κόκκινες γραμμές» για το πλαίσιο σχέσεων Ευρώπης, Ελλάδας και Τουρκίας και οδηγήθηκε, σεμνά και ταπεινά, σε τρεις υποστολές. Δύσκολα, λοιπόν, αυτό το χαρακτηρίζεις «εθνικό θρίαμβο».

Εκτός αν είσαι ένας αθεράπευτος εραστής του «δόγματος Σπάθα». Σκεφτείτε από τι γλιτώσαμε: να είχε επιβάλει το Συμβούλιο Κορυφής κυρώσεις στην Ελλάδα. Λίγο είναι ότι το αποφύγαμε; Αρα; «Κερδάμε».