O Λεονάρντο ντα Βίντσι με μια μπάλα

Για παράδειγμα εξωπραγματικό ήταν να πάρει μια χώρα από το χέρι και να της δώσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.

Εξωπραγματικό ήταν να πάρει μια ομάδα από το χέρι,τη Νάπολι και να την οδηγήσει στο πρωτάθλημα.Εξωπραγματικά και γι΄αυτό το λόγο ανεπανάληπτα.

Ο Μαραντόνα πήρε από το χέρι τη μεγάλη σχολή της τέχνης και της λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής,τον μαγικό ρεαλισμό και την έφερε στο ποδόσφαιρο.Ο Ντιέγο ήταν ο μαγικός ρεαλισμός στο ποδόσφαιρο.Τι ήταν ο μαγικός ρεαλισμός του μεγάλου συνοδοιπόρου του,του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες? Η εμφύτευση του μαγικού,του εξωπραγματικού,του αδιανόητου στον χώρο του πραγματικού.Με λίγα λόγια,όταν ο Ντιέγο έπαιζε μπάλα βλέπαμε τον μαγικό ρεαλισμό στην πράξη.

Γιατί ο Ντιέγο δεν ήταν ένας ποδοσφαιριστής.Ηταν ένας αρτίστας.Είναι λοιπόν εκτός θέματος οι συγκρίσεις για το ποιός είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του αιώνα.Προφανώς ο Ντιέγο.Αλλά ο τίτλος και ο θρόνος είναι φτωχός.Γιατί ο Ντιέγο πηγαίνει πολύ μακριά από το γήπεδο και τη μπάλα.

Αντιπροσωπεύει έναν κόσμο πραγματικό και εξωπραγματικό μαζί,όπως οι μεγάλοι καλλιτέχνες της Αναγέννησης.Γιατί μόνο η σύγκριση με τέτοιους μύθους μπορεί να έχει νόημα.Είναι σαν να θέτεις το ερώτημα αν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είναι ο μεγαλύτερος ζωγράφος στην Ιστορία.Προφανώς είναι.Αλλά και χίλια ακόμη πράγματα μαζί.

Εχει λοιπόν κανένα νόημα να συζητάμε για τις “καταχρήσεις” του Μαραντόνα? Απασχολεί κάποιον αν ο ντα Βίντσι έπινε,αν ο Μποντλέρ μαστούρωνε,αν ο Μικελάνζελο πήγαινε με γυναίκες,αν ο Προυστ είχε διπλή ζωή,αν ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν έπαιρναν ναρκωτικά? Μόνο τους πουριτανούς και τους μικρονοϊκούς.Το ίδιο με τον Ντιέγο.Ηταν όλα μαζί,την ίδια στιγμή,σε έναν αγώνα.
Στο ιστορικό παιγνίδι με την Αγγλία μέσα σε 90 λεπτά έγινε Θεός και Σατανάς.Σατανάς για το πέτσινο γκόλ.Θεός με το γκόλ του αιώνα.Μια διαδρομή από την Κόλαση στον Παράδεισο,μόλις σε 90 λεπτά.Αυτός ήταν ο Ντιέγο.Εξ ού και μας περιμένουν “Εκατό χρόνια Μοναξιάς”.Χωρίς δεύτερο Μαραντόνα.