«Να τους τελειώσουμε»

Του μετέφερα τον προβληματισμό μου, ότι η συνεχής ένταση και πολεμική της κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ για κάθε θέμα (ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επιτίθεται δυο-τρεις φορές την ημέρα στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες τόσες το Γραφείο Τύπου της Ν.Δ.) μάλλον δεν εξυπηρετεί πλέον. Ούτε την κυβέρνηση, ούτε βέβαια τη χώρα.

Με αντιμετώπισε με έκπληξη, η οποία γρήγορα εξελίχθηκε σε οργή: «Δεν καταλαβαίνεις, βρισκόμαστε σε πόλεμο! Αυτοί κατέστρεψαν τη χώρα και για να μην ξαναγυρίσουν, πρέπει να τους τελειώσουμε τώρα».

Εγκατέλειψα τη συζήτηση γιατί έμπαινε σε ακραία παραληρηματικά μονοπάτια και αφού κοίταξα γύρω μου για να σιγουρευτώ ότι ούτε τανκς κυκλοφορούν στους δρόμους, ούτε κηρύχθηκε γενική επιστράτευση -άρα ο «πόλεμος» ευτυχώς άρχιζε και τελείωνε μόνο στα μυαλά του συνομιλητή μου-, επιχείρησα να επανέλθω στο βασίλειο της κοινής λογικής.

Από το πρώτο μνημόνιο η χώρα έχει εισέλθει σε μια τροχιά ακήρυχτου εμφύλιου πολέμου. Με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταστάθηκε μια ανελέητη διαχωριστική γραμμή του τύπου «εμείς ή αυτοί», «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Ο ΣΥΡΙΖΑ την πλήρωσε με μια αποτυχημένη διακυβέρνηση και με δύο «βαριές» εκλογικές ήττες. Πώς γίνεται λοιπόν να ζούμε ένα remake, μια ακριβή αντιστροφή της ίδιας ταλαιπωρημένης ιστορίας;

Μια απλή απάντηση ακουμπά στην ατάκα του Κώστα Σημίτη: «Δυστυχώς, αυτή είναι η Ελλάδα». Η οποία μεταφρασμένη στην πολιτική αναλύεται σε ένα διαρκές παιχνίδι με «κλέφτες» και «αστυνόμους», «ηθικούς» και «ανήθικους», «καθαρούς» και «διεφθαρμένους». Με μόνιμα όπλα τα σκάνδαλα και τη σκανδαλολογία. Τελειώνει ποτέ αυτό το έργο;

Το ερώτημα βέβαια θα το απαντήσει η νεκροψία. Ομως η ανάγκη της υπέρβασης γίνεται επιτακτική. Οχι για ηθικούς λόγους, άλλωστε η πολιτική -και ευτυχώς δηλαδή- δεν έχει καμία σχέση με την άσκηση της ηθικής.

Αλλά για λόγους απολύτως πρακτικούς και συγκεκριμένους. Η πανδημία και οι παρενέργειές της στην κοινωνία και την οικονομία θα δημιουργήσουν μια εφιαλτική επόμενη μέρα. Με μια βομβαρδισμένη κοινωνία και μια πολυτραυματισμένη οικονομία. Μπορεί όλα αυτά να μην τα αντιλαμβάνονται όσοι ζουν εθελοντικά ή από κεκτημένη ανοησία στη «Γη της Επαγγελίας», αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.

Ποια θα είναι η πολιτική διαχείριση της επόμενης μέρας; Είναι αρκετά πιθανό να χρειαστούν μέτρα ανασυγκρότησης, παρόμοια με αυτά που απαιτήθηκαν μετά από πολέμους και εθνικές καταστροφές. Σε μια κοινωνική πρώτη ύλη που θα μοιάζει με εύφλεκτο πεδίο.

Γι’ αυτό επανέρχομαι στη συζήτηση που περιέγραψα στην αρχή. Η κυβέρνηση είναι η πρώτη που έχει να χάσει από μια συσσώρευση πολεμικού κλίματος του τύπου «να τους τελειώσουμε». Προφανώς δεν το καταλαβαίνουν. Δουλεύουν ακόμη πάνω στο δοκιμασμένο αφήγημα της «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» πολιτικής, χωρίς να ψάχνουν καν για εναλλακτικό πλάνο. Είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν και θα καταλάβουν ότι το «υπερόπλο» έχει γίνει ξαφνικά νεροπίστολο - και μάλιστα τρύπιο. Οτι η κοινωνία έχει άλλα ερωτήματα, άρα χρειάζονται άλλες πολιτικές απαντήσεις. Ομως τότε θα είναι αργά...