To κόμμα του Ρολάν Γκαρός

Ομως ο κακός χαμός που παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι με αφορμή τη Μαρία Σάκκαρη είναι βέβαιο ότι ξεφεύγει από τα όρια του τένις και του αθλητισμού γενικότερα.

Εννοώ την επανεμφάνιση του χειρότερου πολιτικού/πολιτισμικού φαινομένου που γεννήθηκε στη χώρα τα τελευταία χρόνια, του «κόμματος του μίσους». Αυτό λοιπόν το άθλιο κατασκεύασμα στοχοποίησε χωρίς καμία αιτία και αφορμή ένα 25χρονο κορίτσι που είχε την «ατυχία» να διεκδικήσει μια παγκόσμια διάκριση. Χωρίς μάλιστα να τους ρωτήσει.

Αυτή λοιπόν την «ατυχία» την πλήρωσε με φθόνο, ζήλια, τοξικά σχόλια και ό,τι άλλο ανώμαλο και σιχαμένο μπορεί να βγάλει το αρρωστημένο μυαλό ενός ανθρώπου. Για ποιο λόγο; Μήπως κάποιοι «ειδήμονες» έκριναν ότι δεν είναι καλή τενίστρια, ότι έχει πρόβλημα στο σερβίς, ότι υποφέρει στο ρεβέρ της; Τρίχες.

Αρκεσαν δύο «τοπόσημα» για να προκαλέσουν τα μίση και τα πάθη. Πρώτον, το γεγονός ότι δημοσιοποιήθηκε πως η Μαρία Σάκκαρη φαίνεται να έχει μια προσωπική σχέση με τον γιο του πρωθυπουργού. Δεύτερον, ότι μια διαταραγμένη κοινοτοπία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το τένις είναι το «σπορ των πλουσίων».

Το αποτέλεσμα: Δύο κομπλεξισμοί συνδέθηκαν και δημιούργησαν ένα αηδιαστικό κοκτέιλ τοξικότητας και εχθροπάθειας. Πού «έλαμψε» όλο αυτό το τσίρκο; Πριν απ’ όλα στον υπόκοσμο των social media, εκεί όπου τα τελευταία χρόνια λειτουργεί ένα απέραντο θερμοκήπιο για όλα τα «άνθη του κακού». Οποιος τα διαβάζει και τα παρακολουθεί είναι αδύνατον να μην έκανε εμετό. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήραν ακόμη και φυλλάδες που κρεμιούνται στα περίπτερα και θέλουν να θεωρούνται Τύπος και εφημερίδες. Μια σχετική απορία εδώ: δικαστές και εισαγγελείς δεν κάνουν καμιά βόλτα από τα περίπτερα;

Ομως, να ξεφύγουμε από τη Μαρία Σάκκαρη και το τένις και να επιστρέψουμε στο ευρύτερο πρόβλημα. Αυτό το «κόμμα του μίσους» ξεκίνησε την καριέρα του στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όταν η ελληνική κοινωνία βυθίστηκε ξαφνικά στην κρίση, στη χρεοκοπία και τα μνημόνια.

Δέκα χρόνια μετά, διαμορφώθηκε η ελπίδα ότι η ζωή προχώρησε, η κοινωνία κατευθύνθηκε σε πιο ορθολογικά σχήματα, οι ψυχικές ανωμαλίες κάπου-κάπως επιδιορθώθηκαν.
Πολύ φοβάμαι ότι πρόκειται για μια νέα αυταπάτη. Το τζίνι είναι πάντοτε εδώ και με αστείες αφορμές πηδάει έξω από το μπουκάλι. Η χειρότερη στάση είναι να αντιγράφουμε τη στρουθοκάμηλο. Να παραμυθιαζόμαστε ότι όλα αυτά είναι μακρινά και περιθωριακά, ότι αφορούν μια ελάχιστη μειοψηφία αρρωστημένων μυαλών και παρανοϊκών.

Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η αρρώστια παραμένει βαθιά και επικίνδυνη. Αν στο εγγύς μέλλον ξαναβρεθούμε μπροστά στον εφιάλτη, ένα είναι σίγουρο: η μόνη που δεν θα φταίει είναι η Μαρία. Και το Ρολάν Γκαρός φυσικά...