O Σημίτης και ο Γιάννος

Μίλησα για ζόρι. Πώς αλλιώς να περιγράψεις ότι για 14 χρόνια μετά την έξοδο του Κ. Σημίτη από την πρωθυπουργία μια ολόκληρη γενιά πολιτικών και δημοσιολόγων έκαναν καριέρα στη «σχολή του αντι-σημιτισμού».
Στην πρώτη ομάδα, ο Κ. Καραμανλής και η τότε κυρίαρχη ομάδα της Ν.Δ. Στη δεύτερη ομάδα, τα «ορφανά» του παλιού ΠΑΣΟΚ που ποτέ δεν χώνεψαν ότι ένας «παρείσακτος» τους πήρε μέσα από τα χέρια το «κόμμα του Ανδρέα». Στην τρίτη κατηγορία, αρκετοί συνοδοιπόροι του Γ. Παπανδρέου, γιατί η σύγκριση του «πριν» με το «μετά» ήταν καταλυτική. Στην τέταρτη κατηγορία, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για ευνόητους λόγους.

Ολες αυτές οι ομάδες ανθρώπων (και πολλοί άλλοι, οι οποίοι όμως καλύτερα απασχολήσουν τους διάφορους κλάδους της Ψυχιατρικής) ζουν και αναπνέουν για ένα σκοπό: την αμφισβήτηση προσωπικά του Κ. Σημίτη και την αποκαθήλωση του πολιτικού του σχεδίου, του εκσυγχρονισμού της χώρας. Για 14 χρόνια και έπεται συνέχεια...

Το νήμα που ενώνει όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος πολιτικών προσώπων, που ξεκινούν από τη Δεξιά του
Κ. Καραμανλή, περνούν από τα ερείπια του ΓΑΠ και φτάνουν στους «ψεκασμένους» της Αριστεράς, είναι ευδιάκριτο.

Ο Κ. Σημίτης πρωταγωνίστησε στη δημιουργία μιας «άλλης Ελλάδας». Με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης για μια 8ετία, με έργα που ακόμη και σήμερα διασφαλίζουν ένα κοινωνικό δίκτυο υποδομών για τους πολίτες και τρία συγκεκριμένα ιστορικά επιτεύγματα: την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ, τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τι αντιπροσωπεύουν οι φανατικοί του «αντι-σημιτισμού»; To αντεστραμμένο είδωλο της Ελλάδας του Σημίτη. Την περίοδο του εκτροχιασμού της ελληνικής οικονομίας (Κ. Καραμανλής), την Ελλάδα των μνημονίων (Γ. Παπανδρέου) και τα χρόνια της απόλυτης παρακμής (οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ). Εξ ου και το αβυσσαλέο μίσος.

Ο Κ. Σημίτης όμως έδειξε και κάτι άλλο: ότι όταν μια χώρα κυβερνάται με σχέδιο, μεθοδολογία, επαγγελματισμό, σκληρή δουλειά και όραμα, μπορεί να αλλάζει και να προοδεύει. Χωρίς κορόνες, λαϊκισμούς και «μεσιανισμούς». Χωρίς πολιτικούς αρχηγούς που χαϊδεύουν τα αυτιά και τις τυφλές επιθυμίες των πολιτών και τους οδηγούν συνήθως στην τραγωδία. Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που δεν θα τον συγχωρήσουν ποτέ: επειδή ο Σημίτης έδειξε ότι η πολιτική μπορεί να είναι αλλιώς...

Εχει ο Σημίτης ευθύνες για τα «άνθη του κακού»; Τεράστιες. Ομως αυτή η ευθύνη εντοπίζεται στον πολιτικό σχεδιασμό και τη στρατηγική του. Ο Σημίτης κληρονόμησε ένα σαπισμένο κόμμα και επέλεξε να πορευθεί μαζί του μέχρι τέλους. Εκτίμησε ότι το μοναδικό του όχημα για την εξουσία και την προώθηση του έργου του ήταν το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ με όλες τις παθογένειες που κουβαλούσε. Δίστασε πολλές φορές να προχωρήσει σε ρήξεις και τομές επειδή φοβήθηκε ότι θα έθετε σε κίνδυνο την ολοκλήρωση σημαντικών εθνικών στόχων (ΟΝΕ, Ολυμπιακοί Αγώνες).

Μια πολιτική εκτίμηση που την πληρώνει τώρα και με τόκο όταν τα «άνθη του κακού» βγαίνουν στην επιφάνεια. Πληγώνοντας την πολιτική υστεροφημία του. Ωστόσο, αυτή είναι μια διαφορετική συζήτηση στην οποία δεν έχουν θέση αυτοί που εκπροσωπούν την Ελλάδα του εκτροχιασμού, της παρακμής και του τίποτα...