Ο Αλέξης στη Βαρκελώνη

Η πόλη της Βαρκελώνης είναι ο ορισμός της απόλυτης αντίφασης. Είναι στην καρδιά του ισπανικού μοντερνισμού - με τους μεγαλύτερους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης, μόνιμη εξωστρέφεια, νεανικότητα και καινοτομία.

Και την ίδια στιγμή πατρίδα της πιο παράδοξης αρχαϊκότητας, του καταλανικού εθνικισμού, όπως εκφράζεται από διάφορα καρτούν τύπου Πουτζδεμόν.

Ισως και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι μια «Βαρκελώνη», καθώς μετά την εκλογική ήττα αναζητεί τον βηματισμό του και η αντίφαση μεταξύ μοντερνισμού και αρχαϊκότητας δείχνει να τον ταλανίζει. Υπουλα και υπόγεια προς το παρόν, βοηθούσης και της καλοκαιρινής ραστώνης.

Να αρχίσουμε με τα σίγουρα. Ο Τσίπρας από την πρώτη στιγμή κατάλαβε ότι η εκλογική δύναμη του 31,5% αποτελεί εντολή μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, μια δεύτερη ευκαιρία για τον ίδιο, αλλά με τη ρητή προϋπόθεση ότι αυτή θα διαμορφωθεί από έναν νέο Τσίπρα μέσα από έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ.

Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν τα εύκολα. Γιατί στο ερώτημα «ποιος θα είναι αυτός ο νέος ΣΥΡΙΖΑ;», άρχισαν τα κόλπα.

Σύσσωμη η κομματική γραφειοκρατία της Κουμουνδούρου, με επικεφαλής τον Πάνο Σκουρλέτη, έβγαλε βόλτα τα… εικονίσματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και άλλες ιστορίες από τα βιβλία του παλαιοημερολογητισμού.

Ποια Αριστερά και τι είδους ριζοσπαστισμό έχουν στο μυαλό τους ο Σκουρλέτης και οι ομοϊδεάτες του παραμένει άγνωστο και πραγματικά αδιάφορο. Αλλωστε όλοι αυτοί για 4,5 χρόνια κατάπιαν αμάσητο τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝ.ΕΛ. χωρίς να τους ταράξει τον ύπνο κανένα φάντασμα της «ηρωικής Αριστεράς».

Απλώς δείχνουν τον φόβο και τη δυσκαμψία μιας παραδοσιακής γραφειοκρατίας που νιώθει ότι οι αλλαγές απειλούν το στάτους και τα προνόμιά της. Για να μην τους αδικήσουμε εντελώς, θα προσθέσουμε μια επιπλέον παράμετρο.

Τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς ένιωθαν πάντοτε πιο άνετα από την πλευρά της αέναης διαμαρτυρίας και μιας τεμπέλικης αντιπολίτευσης. Ο Jacques Julliard στο εμβληματικό έργο του «Οι Αριστερές της Γαλλίας» περιγράφει το Σοσιαλιστικό Κόμμα πριν από την εμφάνιση του Φρανσουά Μιτεράν στο προσκήνιο ως «την ιστορία ενός κόμματος που βίωνε πάντα το πεπρωμένο του ως ένα διαρκές μαρτύριο». Εξ ου και η διαχρονική προτίμηση για την αντιπολίτευση. Εξαιρετική περιγραφή για την παρέα του ΣΥΡΙΖΑ του 4%.

Αυτά λοιπόν για τους «μάρτυρες». Ο Τσίπρας τι θα κάνει; Τα δεδομένα είναι απλά και αμείλικτα. Αν επιλέξει να δώσει τη μάχη με τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη με τον ΣΥΡΙΖΑ της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», έστω εμπλουτισμένο με κάποια ευχολόγια σοσιαλδημοκρατικής και κεντροαριστερής υφής, καλύτερα να συνεχίσει τις διακοπές του.

Αν επιλέξει τον μοντερνισμό, τότε θα έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Ομως ο μοντερνισμός απαιτεί να σπάσει τα… εικονίσματα. Ακόμη και αν την πληρώσουν κάποιοι ξεχασμένοι «εικονολάτρες».

Παραδείγματα επιτυχούς μετασχηματισμού στη σύγχρονη πολιτική ιστορία υπάρχουν πολλά.

Αναφερθήκαμε ήδη στον Μιτεράν. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα μετά το 1993 δεν είχε μεγάλη σχέση με το ΠΑΣΟΚ του ’74 και του ’81. Ο Κλίντον κληρονόμησε ένα κόμμα που είχε συνηθίσει να χάνει από τους Ρεπουμπλικανούς. Επανίδρυσε τους «New Democrats» και τους επανέφερε σε τροχιά εξουσίας. Το ίδιο έκανε ο Τόνι Μπλερ με το «New Labour».

Αλλά και εκεί κοντά στα μέρη του Αλέξη, το ίδιο έκανε ο Φελίπε Γκονσάλεθ με τη «γεροντοκρατορία» του PSOE τη δεκαετία του ’80. Το ίδιο επιχειρούν σήμερα ο Πέντρο Σάντσεθ και ο γείτονας Αντόνιο Κόστα. Εσύ, Αλέξη, θα μείνεις με τον Σκουρλέτη;