Οι 100 πρώτες ημέρες του Κυριάκου

Χωρίς πραγματική αντιπολίτευση, με τα ΜΜΕ σε παροξυσμό στήριξης και υποστήριξης, με πλεόνασμα προσδοκιών από την κοινωνία.

Τι κατάφερε; Σε επίπεδο συμβολισμών, τα πήρε σχεδόν όλα. Υπουργοί που θυμίζουν υπουργούς, ένας πρωθυπουργός σε διαρκή κίνηση, «φάλτσα» στο ελάχιστο. Οι ακρότητες περιορίστηκαν, η σκουριασμένη «βαθιά Δεξιά» κρύφτηκε στο ντουλάπι, η πυξίδα ρυθμίστηκε στην τροχιά του φιλελεύθερου Κέντρου με πρωτοβουλίες «ευθυγράμμισης», όταν χρειάστηκε του ίδιου του πρωθυπουργού, όπως στην περίπτωση της μεταναστευτικής κρίσης.

Ολα καλά λοιπόν; Ασφαλώς, για όποιον αφελή νομίζει ότι η πολιτική εξαντλείται στους συμβολισμούς. Φαντάζομαι όμως ότι τόσο αφελείς δεν υπάρχουν στο εσωτερικό του Μαξίμου και στην ηγεσία της κυβέρνησης.

Γιατί έξω από τη σφαίρα των συμβολισμών, τα μηνύματα είναι λιγότερο αισιόδοξα. Το βασικό της αφήγημα ήταν η δημιουργία συνθηκών για ένα οικονομικό άλμα, ικανό να βγάλει τη χώρα από το τέλμα της στασιμοχρεοκοπίας. Με φιλελεύθερη αλλαγή στις σχέσεις κράτους και οικονομίας, φορολογική επανάσταση, μεγάλες επενδύσεις εφάμιλλες με την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς. Εκεί, στο πεδίο άσκησης της πραγματικής πολιτικής δηλαδή, οι ευχές είναι πολλές, οι επαγγελίες ακόμη περισσότερες, αλλά τα «κατορθώματα» απουσιάζουν.

Προς το παρόν όλη η κυβέρνηση τρέχει πίσω από μια μεγάλη επένδυση, το project του Ελληνικού, η οποία εξελίσσεται στη νέα «Μεγάλη Ιδέα» του Εθνους. Με αρκετά πιθανό το ενδεχόμενο να έχει την ίδια μοίρα με τις προηγούμενες «Μεγάλες Ιδέες» του παρελθόντος. Οσες τουλάχιστον είχαν κοινό παρονομαστή την υπερβολή.

Η «φιλελεύθερη επανάσταση» συνεχίζει να αποτελεί ένα φάντασμα. Το οποίο παραδόξως μόνο στα μυαλά κάποιων «Συριζαίων» έχει ριζώσει.

Ο κρατισμός, ο κυβερνητισμός και ο κομματισμός συνεχίζουν να αποτελούν την κύρια ύλη στη διαχείριση της εξουσίας. Τα «δικά μας παιδιά» βολεύτηκαν παντού, τα φίλια επιχειρηματικά συμφέροντα διευθετούν τις υποθέσεις τους και οι υπόλοιποι «στο ίδιο έργο θεατές».

Οι μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν τα πάνω κάτω πού είναι; To φοβερό και τρομερό «επιτελικό κράτος» που θα έδειχνε τη διαφορά από το παλιό, το ξεπερασμένο, το σάπιο; Εξαντλήθηκε στην τακτοποίηση δεκάδων δημοσιογράφων στο Μαξίμου, στα γραφεία υπουργών και την ΕΡΤ; Η «κουλτούρα της Αριστείας» τι απέγινε; Χάθηκε στην αγωνία του «βολέματος»; Οι υπουργοί και οι υφυπουργοί με τα «βαριά και ασήκωτα βιογραφικά» γιατί εξαφανίστηκαν τόσο γρήγορα;

Σε όλα αυτά μπορεί να υπάρχει μια εύκολη -αν και λίγο παρηγορητική- απάντηση: είναι ακόμη νωρίς, ο χρόνος λίγος, τα καλύτερα έρχονται. Ετσι (μπορεί να) είναι, αν έτσι νομίζετε...
Υπάρχει όμως και το αντίθετο επιχείρημα. Οτι ο καλύτερος χρόνος που έχει στη διάθεσή της μια κυβέρνηση για να προωθήσει μια «κρίσιμη μάζα» μεταρρυθμίσεων και πρωτοβουλιών που ανατρέπουν το τοπίο είναι η αρχή της θητείας της. Γιατί μετά, συνήθως, «έρχονται οι μέλισσες»...