Υπάρχει ακόμη χρόνος να μην πτωχεύσουμε; Ας τον αδράξουμε!!!

Το κυρίαρχο ερώτημα δεν είναι γιατί ελήφθησαν τα συγκεκριμένα μέτρα, ούτε καν το γιατί εξαγγέλλονται και ξαναεξαγγέλονται χωρίς να εφαρμόζονται. Έπρεπε πάλι να φθάσουμε υπό το ναδίρ, να εξανεμισθούν όλα τα οφέλη και οι προσδοκίες απ’ το big deal με Ε.Ε. του Ιουνίου, και να τρέχουμε με το πιστόλι ΜΕΣΑ στο στόμα; Τα ερωτήματα δεν έχουν νόημα πια, χρειάζονται μόνο απαντήσεις!

Τα μέτρα δεν ΑΡΕΣΟΥΝ σε κανένα. Όμως επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να επιβιώσουμε και οδηγούμαστε, μαθηματικά στην ΠΤΩΧΕΥΣΗ, η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να τα υλοποιήσει ξεπερνώντας οιαδήποτε αντίδραση. Αλλιώς να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές, ώστε να επιλέξει ο κόσμος ξανά: Άγρια λιτότητα εντός ευρώ ή πτώχευση κι όπου βγει;

Υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος λόγω απώλειας χρόνου, και νέας διεθνούς κρίσης και να εφαρμοσθούν τα σκληρά μέτρα, και να πέσουμε έξω. Αλλά αφού μια και μόνο ευκαιρία μας μένει πρέπει να τρέξουμε να προλάβουμε κι ο θεός βοηθός.

Τέλος το απέραντο πρασινογάλαζο  κράτος θα πρέπει να το χωνέψει ότι  πέρασε οριστικά η εποχή που οι πολίτες χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: Εξασφαλισμένοι, έστω και στα βασικά (αλλά όχι μόνο) δημόσιοι υπάλληλοι, και κατεστραμμένοι ελεύθεροι επαγγελματίες αυτοαπασχολούμενοι και εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Τώρα πια είναι και οι μεν και οι δε παιδιά ενός κατώτερου θεού και ας του ανάψουμε κανά κεράκι που υπάρχει ακόμα κι αυτός. Πρώτα απ’ όλους όμως πρέπει να το χωνέψει η κυβέρνηση(κι όλοι οι υπουργοί της κυρίως) ότι δεν εξαγγέλλει για να εξαγγέλλει αλλά για να κάνει πράξη όσα αποφασίζει κι όσα της λένε. Στο κάτω- κάτω γραμμένα της τα δίνουν.

Είμαστε σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο ζωής και θανάτου και ο σωστός πολεμιστής πολεμάει μέχρι τελευταία στιγμή, όσες μάχες κι αν έχει χάσει...