Για τον Γιώργο και τον Αντώνη και το ήμισυ του παντός

Eπειδή ο κάθε περαστικός, Έλληνας ή ξένος, τις τελευταίες μέρες τράβαγε και μια μούτζα στην πολιτική ηγεσία του τόπου, και καλά έκανε, ίσως να ναι τώρα η στιγμή, (και ελπίζω να μην είναι μόνο αυτή) να πούμε και μια καλή κουβέντα για τους δύο αρχηγούς.
 
Σίγουρα τις τελευταίες ώρες όλοι θέλαμε να τους πιάσουμε από το λαιμό  και να τους σφίξουμε  έως ότου συμφωνήσουν με κομμένη την ανάσα.  Παρά ταύτα  χρειάζεται  μεγάλο πολιτικό σθένος  για να κάνεις την υπέρβαση  που έκαναν  έστω και στο  91. Το γεγονός άλλωστε ότι οι ενέργειες και των δύο  είναι πολιτικά  πρωτόγνωρες  για την Ελλάδα, και όχι μόνο, το αποδεικνύει.
 
Ο Γιώργος Παπανδρέου  κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του και το περιβάλλον του  και από πρωθυπουργός  εν  ενεργεία  να δεχτεί να παραιτηθεί  προκειμένου  ένα νέο σχήμα να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα  της χώρας.  Οπωσδήποτε  το έκανε  λόγω  του αδιεξόδου που  και ο ίδιος επέτεινε  με την  αυτοκτονική ιδέα  για το δημοψήφισμα, αλλά και της αποτυχίας της πολιτικής που εφήρμοσε, υπό την πανελλήνια και διεθνή κατακραυγή. Αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο το μέγεθος της ψυχικής δύναμης που οπωσδήποτε χρειάστηκε για να ομολογήσει ουσιαστικά δημοσίως ότι απέτυχε.
 
Αν ψάξουμε στην πρόσφατη πολιτική ιστορίας της χώρας δεν θα βρούμε κανέναν άλλο που να έχει πράξει κάτι παρόμοιο, παρότι ουκ ολίγοι προκάτοχοί του είχαν εξίσου μεγάλες αποτυχίες. Από την άλλη πλευρά είναι σαφές ότι ο Αντώνης Σαμαράς παραμερίζει συνειδητά το προσωπικό και κομματικό του συμφέρον,  γιατί ασφαλώς γνωρίζει ότι από τη νέα περιπέτεια που ξεκινάει θα υποστεί, θέλει δεν θέλει, κάποια φθορά. Θα 'χε  χίλιους τρόπους να μην μετέχει, όπως επίσης  και ο Γιώργος Παπανδρέου.
 
Όλα αυτά δεν  τα λέμε σαν "επικήδειο" ούτε σαν "μπράβο", αλλά  για να τους ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν την προσπάθεια,  όχι μόνο  αύριο, αλλά  και στις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν. Διότι στην περίπτωσή μας δεν ισχύει δυστυχώς το κλασσικό "η αρχή  είναι το ήμισυ  του παντός". Κάθε άλλο.
 
Η αρχή  μπορεί να μην σημαίνει και τίποτα, αν δεν υπάρξει σταθερή και  συνειδητή  προσήλωση  στην  πεισματική  εφαρμογή  του προγράμματος παραμονής της Ελλάδος στο ΕΥΡΩ, που σίγουρα  θα έχει  πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες  και θυσίες  από αυτές που έχουν γίνει έως σήμερα. Από μία πρώτη ματιά  φαίνεται  ότι προχωράνε με βαριά καρδιά.
 

Ας είναι σίγουροι ότι αυτή  είναι έτσι και αλλιώς  η ευτυχέστερη  των προοπτικών που υπήρχαν, τόσο  για τους ίδιους προσωπικά όσο και  για την Ελλάδα συνολικά. Μια διαφωνία σε αυτή την συγκυρία θα μας έθαβε όλους για πάντα.
 
Οι δύο αρχηγοί έκαναν έστω και τόσο αργά αυτό που έπρεπε. Μένει σε όλους μας να δώσουμε χρόνο, ανοχή, ή και υποστήριξη στο τελευταίο ελληνικό πολιτικό πείραμα, που πρέπει να ευχόμαστε να πετύχει,  μια που τα πειραματόζωα θα είμαστε και πάλι εμείς.  Κουράγιο σε όλους,  και να θυμόμαστε ότι  ακόμη  δεν σώθηκε  τίποτα. Απλώς, φάνηκε στον ορίζοντα η φωτοβολίδα του ναυαγοσωστικού.  Όμως, δεν θα έρθει μόνο του να μας βρει. Πρέπει να το βρούμε εμείς κολυμπώντας στα βαθιά για όσο χρειαστεί.