Πού πας, ρε Καραμήτρογλου;

Ακουγα τους πολιτικάντηδες, τους «σοφούς» και τους ψαγμένους να θέλουν σώνει και καλά να βγάλουν το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα όταν θέλει... ΜΠΟΡΕΙ επειδή η Εθνική μας προκρίθηκε πανάξια στο Μουντιάλ της Βραζιλίας και αναρωτιόμουν: καλά... τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Η μοναδική ομοιότητα που μπορώ να φανταστώ είναι ότι, έτσι όπως μας πάνε οι Ευρωπαίοι, μπορεί όντως όλοι οι υπόλοιποι Ελληνες να φύγουν κι αυτοί για Λατινική Αμερική, αλλά να μη γυρίσουν ποτέ! Μπας και σωθούν εκεί, πέριξ του Αμαζονίου, από τα πιράνχας της Τρόικας, που μας την πέφτουν από παντού! Οταν ακούω, λοιπόν, τέτοιες σαχλαμάρες από δημοσιολογούντες και πολυλογούντες, το μόνο που θέλω να φωνάξω είναι: «Πού πας, ρε Καραμήτρογλου;».

Οποιοι ψάχνουν ομοιότητες, ας μείνουν μόνο στο απίθανο ΑΥΤΟΓΚΟΛ που σκοράραμε στα δίχτυα μας χωρίς μοιραίες ευτυχώς επιπτώσεις. Από κει και πέρα θυμίζω ότι τις ίδιες μπαρούφες λέγαμε όταν έπαιρνε μετάλλια ο κάθε Ολυμπιονίκης μας, από την Αννα Βερούλη ως τον Πύρρο Δήμα, ή όταν κάναμε επιτυχίες με τα Παγκόσμια και τα Πανευρωπαϊκά σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, με κορυφαία ίσως στιγμή την αρτιότατη οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Και τότε όλοι (κι εμείς μαζί) γράφαμε πως η Ελλάδα έδειξε ότι «άμα θέλει μπορεί» να τα καταφέρει κ.λπ. κ.λπ., ενώ στην πραγματικότητα οι Αγώνες έγιναν από χίλιους -το πολύ- άκρως αφοσιωμένους ανθρώπους - υπό τη Γιάννα Αγγελοπούλου και με τη συνδρομή του Κώστα Σημίτη.

Ολοι οι άλλοι έτρεξαν μετά να μαζέψουν κάτι φυλλαράκια από τις δάφνες, αλλά γρήγορα ξαναθυμήθηκαν το «απεταξάμην τον Σατανά» και ανακάλυψαν ότι έφταιγαν όλο το «2004» και η Ευρωκούπα η τιμημένη επειδή μετά... χρεοκοπήσαμε. Ας αποφασίσουμε λοιπόν. Οι αθλητικές επιτυχίες μάς πάνε μπροστά ως χώρα, ναι ή όχι; Αν ναι... μπας και η αλήθεια είναι ότι απλώς μερικοί άνθρωποι καταφέρνουν να ξεχωρίσουν μες στην γκρίζα ανικανότητα όλων των άλλων; Αν όχι, ας σταματήσουμε τουλάχιστον να παρομοιάζουμε την Εθνική με την επίσημη Ελλάδα, γιατί την προσβάλλουμε! Και για όποιον είναι εντελώς ανίκανος να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει καμία, μα καμία σχέση μεταξύ αθλητικών θριάμβων και εθνικών τραγωδιών, όπως αυτή που περνάμε τώρα ως λαός, ιδού δύο εντελώς διακριτά και για τον πιο ανόητο στοιχεία: οι αθλητές, Ολυμπιονίκες ή ποδοσφαιριστές, ΟΥΤΕ ΕΚΛΕΓΟΝΤΑΙ, αλλά το κυριότερο δεν διορίζονται στο Δημόσιο! Αν προέρχονταν... από κάνα ΑΣΕΠ, τότε δεν θα παίζαμε όχι απλώς στη Βραζιλία, αλλά ούτε καν μονότερμα μεταξύ μας. 

Αν υπάρχει, λοιπόν, κάτι που ξεχωρίζει τους αθλητές με τους διεθνείς θριάμβους τους από το υπόλοιπο έθνος, που πάει από το κακό στο χειρότερο, είναι ότι δεν εκλέγονται όπως οι πολιτικοί και δεν έχουν νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου. Το πρώτο σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να κολακέψουν τους φιλάθλους, να αποθεώσουν την εξέδρα, να «γλείψουν» τον οπαδό προκειμένου να πάρουν θέση στην ενδεκάδα. Είτε μπορούν να το σπρώξουν το τόπι στα δίχτυα, είτε δεν μπορούν - πάει και τελείωσε. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι εξ αυτών είναι σιωπηλοί και ολιγόλογοι, με εξαίρεση κάτι τύπους σαν τον Ιμπραΐμοβιτς που έχουν την πολυτέλεια να λένε «εγώ είμαι ο θεός» και, παρότι αποκλείονται από τον θεϊκό Ρονάλντο, να συμπληρώνουν: «Χωρίς εμένα δεν έχει νόημα το Μουντιάλ»!

Οι εξαιρέσεις, βέβαια, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ο ποδοσφαιριστής μιλάει με τα πόδια ή με το κεφάλι, άντε και καμιά φορά με το «χέρι του Θεού» αν είναι ο Μαραντόνα. Δεν εξαρτάται από το αν τον «ψηφίζει» ή όχι ο οπαδός και αυτό κάνει την απέραντη χαώδη διαφορά με τους πολιτικούς ή οποιονδήποτε άλλον τολμήσει το απίθανο λάθος να συγκρίνει τις αθλητικές επιτυχίες με τις εθνικές τραγωδίες. Το δεύτερο που λέγαμε είναι ότι ο αθλητής ή ο ποδοσφαιριστής ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ δημόσιος υπάλληλος. Ητοι, δεν έχει σίγουρη και εξασφαλισμένη τη θέση του στην ενδεκάδα, βρέξει χιονίσει, είτε βάλει τρία γκολ, είτε φάει πεντάρα.

Τα δίνει όλα ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ (και κάποιες Τρίτες για το Τσάμπιονς Λιγκ), με κίνδυνο κάθε φορά, είτε από ολέθριο λάθος, είτε από τυχαίο τραυματισμό, να καταστραφεί η καριέρα του και να μείνει στον άσο για την υπόλοιπη ζωή του. Αντιθέτως, όλοι οι κρατικοδίαιτοι, είτε είναι βουλευτές των 5.500 ευρώ τον μήνα, είτε υπάλληλοι κρατικών οργανισμών, έχουν εξασφαλίσει σχεδόν 100% την ατιμωρησία! Είτε διαπράττουν οικονομικά σκάνδαλα έναντι ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου (να ’ναι καλά η παραγραφή), είτε είναι επίορκοι ακόμη και για φρικαλεότητες όπως η παιδεραστία. Αυτοί που διορίζουν εκλέγονται κι αυτοί που διορίζονται εκλέγουν. Το μυστικό της συνεχιζόμενης συμφοράς.

Συνεπώς, κάθε σύγκριση και παραλληλισμός είναι ανόητη προσπάθεια εκμετάλλευσης της επιτυχίας των άλλων, που γίνεται και προκλητική όταν το κράτος «εξαπατά» τους αθλητές που μας έχουν τιμήσει κατά καιρούς με τις επιτυχίες τους. Σ’ άλλους παλαιότερα δεν έδωσαν τις άδειες πρατηρίων που τους είχαν υποσχεθεί, σ’ άλλους έφαγαν τα πριμ που πρόσφεραν στα λόγια για τα φώτα της δημοσιότητας, και ακόμη και στους Ολυμπιονίκες που (κακώς κατά τη γνώμη μου) «επιβραβεύτηκαν» με μια θέση στις Ενοπλες Δυνάμεις κι έναν βασικό μισθό, τώρα, επί Μνημονίου, τους κάνουν καψόνι να είναι εκεί κάθε μέρα με τη στολή, μπας και πληγεί το «αξιόμαχο» του στρατεύματος.

Τι σχέση τελικά μπορεί να έχει ο Μήτρογλου με τον κάθε «Καραμήτρογλου» που περιφέρουμε ανά την Ευρώπη και έχουμε τα χάλια που έχουμε; Μόνο το ότι ο Ελληνας ΩΣ ΜΟΝΑΔΑ, και βασικά μόνος του, είτε και μ’ άλλους δέκα μαζί, μπορεί να θριαμβεύσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την μπάλα μέχρι το Χάρβαρντ. Αρκεί, είπαμε, να μην είναι ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ ή διορισμένος... Αναζητήστε συνεπώς τον ΑΥΤΟΔΗ­ΜΙΟΥΡΓΗΤΟ Ελληνα. Μόνο αυτός θα σωθεί και θα μας σώσει.