«Ρίξε ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνουμε»

Τα τρομαγμένα ματάκια τους όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στα γουρλωμένα κυβερνητικά που βλέπουν και ακούν δεξιά και αριστερά ακόμη και τον (κάποτε) «δικό τους κόσμο» να λέει: «Αμα είναι έτσι, να ρίξουμε ΣΥΡΙΖΑ, να τελειώνουμε μια και καλή!». Το ακούς από απογοητευμένους τέως μεγαλοσυνταξιούχους, από απεγνωσμένους επιχειρηματίες, από ανώτερους κρατικούς και θεσμικούς λειτουργούς που έχουν δει τους μισθούς τους να κατρακυλάνε πέριξ των 1.000-1.500 ευρώ. Το σιγοψιθυρίζουν οι αγανακτισμένοι από την Εφορία μαγαζάτορες και επαγγελματίες, το λένε ακόμα και μερικοί επιχειρηματίες που βλέπουν όλο και πιο στεγνή την αγορά. Αλλοι το εννοούν, άλλοι όχι, κάποιοι το λένε μεταξύ σοβαρού και αστείου, σημασία όμως πρέπει να δοθεί στο ότι ακούγεται όλο και περισότερο, και ειδικά από άτομα που ποτέ δεν θα περίμενες ότι θα διαβούν τη διαχωριστική γραμμή. «Ρίξε ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνουμε». Αλλά τι ακριβώς εννοούν; Το ξέρουν κι αυτοί οι ίδιοι;

Να τελειώνουμε με τι ακριβώς; Με τη φτώχεια και τη λιτότητα; Αν ήταν έτσι, οι εκλογές θα είχαν γίνει πιο γρήγορα κι απ’ ό,τι εξαφανίστηκε από τη χώρα ο Μιχάλης Λιάπης. Οχι μόνο οι νουνεχείς, αλλά και οι ντιπ άσχετοι καταλαβαίνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ξέρει, ούτε μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση ως διά μαγείας. Κι ας περιφέρεται ως «ευρωπαϊκό» κόμμα, με πλαστές βέβαια πινακίδες. Ο Τσίπρας, όπως φάνηκε τις τελευταίες μέρες, έχει λιγότερα ερείσματα στην Ευρώπη απ’ ό,τι ο Βενιζέλος... στην Κουμουνδούρου. ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ, λοιπόν, με τι άλλο; Με τους φόρους; Μα δεν είναι τυχαίο το ότι μόνο κάποιοι οικονομολόγοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσαν να πουν ότι, ναι, οι Ελληνες δεν είναι και τόσο υπερφορολογημένοι. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οποιουδήποτε άλλου ενδεχομένως, μάλλον θα βάλει και κάποιους φόρους παραπάνω σε ό,τι έχει απομείνει να φορολογηθεί στην απέραντη καμένη γη. Υπάρχει μήπως περίπτωση το οικονομικό επιτελείο του Αλέξη να εμπνεύσει επενδυτές, ξένους και Ελληνες, να συρρεύσουν στην Ελλάδα, όταν μάλιστα έχει προειδοποιήσει ότι δεν θα αναγνωρίσει πολλές από τις διεθνείς συμβάσεις που ήδη τρέχουν; Οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν και πέφτουν, αλλά ξένοι επενδυτές δεν έρχονται πλην των Κινέζων (τους οποίους... προσπαθεί να διώξει η Τρόικα). Πάμε παρακάτω λοιπόν: «ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνουμε» με... την ανεργία; Μήπως θα ξαναπροσληφθούν στο Δημόσιο και αυτοί οι λίγοι που έφυγαν; Να τελειώνουμε με τις απεργίες, όπως αυτή η ΑΙΣΧΡΗ που κόστισε σε πολλά παιδιά το εξάμηνο στα πανεπιστήμια, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται και πάλι ουδείς θα τιμωρηθεί; Εννοούν άραγε κάτι σαν «μια ψυχή που ’ναι να βγει, ας βγει», δηλαδή έχουμε να κάνουμε με μια τάση αυτοκαταστροφική, αυτοκτονική; Ή, για να πάμε στην άλλη πλευρά, πρόκειται απλώς για συνέπεια του γνωστότατου «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη»; Οχι, θα ήταν μεγάλο λάθος να θεωρήσουμε ότι είναι συλλήβδην «τρελοί» όσοι νομίζουν ότι μπορούν να σωθούν μέσω ενός κόμματος της Αριστεράς, αφού ιστορικά (και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα άλλοθι) δεν υπάρχει τέτοιο προηγούμενο σε αναπτυγμένη χώρα της Δύσης. Ούτε ένα. Ο κόσμος δεν είναι τρελός. Ούτε όποιος ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα, έστω κι αν δεν προσδοκά τίποτα ιδιαίτερο από την επιλογή του, είναι μουρλός. Σεβαστή η επιλογή του καθενός. Το μόνο που συζητάμε είναι το αν ξέρουμε ΤΙ συζητάμε! Μήπως το ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ με την Ευρώπη; Οποιος τολμά, να το πει ανοιχτά.

Γι’ αυτό, λοιπόν, το «ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνουμε» μπορεί να ’ναι και μια ΚΡΑΥΓΗ αγωνίας για το πού πηγαίνουμε, για το πόσο ακόμα μπορεί να τραβήξει αυτό το μαρτύριο, για το ότι η φορολογία έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας που αρρωσταίνει κάθε υγιές κύτταρο της χώρας. Ειδικά τις τελευταίες μέρες... οι κυβερνητικοί το πήγαιναν σαν τους τρεις μάγους με τα δώρα στη φάτνη-κάλπη του Αλέξη. Μπορεί να είναι έκφραση ΟΡΓΗΣ προς το πολιτικό κατεστημένο, το οποίο είτε κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και συνεχίζει να ζει πλουσιοπάροχα από τον κρατικό προϋπολογισμό, είτε φτάνει σε ακραίες προκλητικές συμπεριφορές, όπως αυτή του εξαδέλφου Μισέλ, που καλομαθημένος από 60 χρόνια πριγκιπικού βίου θεώρησε φυσικό και επόμενο να κυκλοφορεί με πλαστές πινακίδες. Ειλικρινά, όμως, πόσο πιο προκλητικός είναι ο Λιάπης από κάτι άλλους πολιτικούς γόνους που κατέκτησαν πολύ υψηλότερα αξιώματα και ενώ κυριολεκτικά τα έκαναν... παξιμάδι, έχουν το θράσος να παραδίδουν διαλέξεις για το πώς μας κατέστρεψαν; Ποιος απ’ όλους τελικά είναι πιο «επίπλαστος», αυτοί ή ο γραφικός Λιάπης;

Επίπλαστη ενδεχομένως είναι και η αριστεροσύνη του τόοοσο ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου τα επιτελικά στελέχη είναι άσοι στο παιχνίδι των χρηματιστηρίων και του άθλιου κερδοσκοπισμού που κατά τ' άλλα καταγγέλλουν. Πρώτη φορά βλέπουμε τόσους εκατομμυριούχους σ’ ένα τόσο επαναστατικό κόμμα. Ααααρα; Τελικά; Διά ταύτα; Το μήνυμα; Δεν υπάρχει! Το γιατί όλο και περισσότερο ακούγεται το «άντε, ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνουμε» είναι ερώτηση χωρίς απάντηση και αίτημα χωρίς αίτημα! Και γι’ αυτό ακόμα πιο επικίνδυνο για όλους, μηδέ του ιδίου του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου. Αφού αν νομίζει ότι επιβραβεύεται, την ίδια ώρα που και ο ίδιος με αγωνία ανακαλύπτει την άγνοιά του για την όντως πρωτοφανή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, οδηγείται σε κατάσταση ιδρυματισμού και πολιτικού αυτισμού. Καμπανάκι κινδύνου για τους πάντες το ότι δεν αντιδρά πολιτικά όταν καταγγέλλονται με στοιχεία στελέχη του για σκάνδαλα και φοροδιαφυγή. Οταν δείχνει τέτοια απάθεια ως αντιπολίτευση, τι θα κάνει ως κυβέρνηση; 
Αν έλεγαν λοιπόν -και το εννοούσαν- αυτό που ακούγεται συνέχεια 
«ΣΥΡΙΖΑ για να αρχίσουμε κάτι νέο», ναι! Αλλά «να τελειώνουμε»; Το «ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ…», με ή χωρίς τον Αλέξη, είναι η πιο εύκολη και πιο επικίνδυνη κουβέντα. Διότι αποκρύπτει εντέχνως ή από εθελοτυφλία ότι μια νέα αρχή, που όλοι θα θέλαμε, μπορεί να απέχει… ώρες από μια εθνική και κοινωνική ολοκληρωτική καταστροφή. Τουτέστιν, αφανισμό.

ΥΓ.: Ασχετο, αλλά χριστουγεννιάτικο: κάποιοι ζήτησαν για ανθρωπιστικούς λόγους την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού και άλλοι ξεσηκώθηκαν εναντίον με οργή, χωρίς να εξετάσουν καν το αν συντρέχουν ή όχι οι συγκεκριμένοι λόγοι. Ομως αν οι ανθρωπιστικοί λόγοι ισχύουν ανεξαρτήτως φρονήματος και εγκλήματος, θα πρέπει να συνεκτιμηθούν και οι περιπτώσεις της Βίκυς Σταμάτη, της Αρετής Τσοχατζοπούλου, αλλά και του βαρύτατα ασθενούς επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη. Αν υπάρχει ανθρωπισμός ακόμα σε αυτές τις άγιες μέρες, ας είναι για όλους. Και πρώτα για τους χιλιάδες ανώνυμους που πάνε πια φυλακή για τροϊκανικής «μύγας» τσίμπημα.