Και σκέψου ότι κάποιοι λένε πως η Δικαιοσύνη το παρακάνει. Αν και...

Ακούς τις τελευταίες ημέρες φωνές που λένε ότι το έχουν παρακάνει κάποιοι ανακριτές, βαφτίζουν τα πάντα κακουργήματα και επιδιώκουν εντυπωσιακές προφυλακίσεις, να συγκρούονται με άλλες οργισμένες κραυγές που φωνάζουν: «Αίσχος και λίγα κάνουν»! Θα αδικούσε κανείς τη Δικαιοσύνη αν έσπευδε να βγάλει από τώρα συμπεράσματα καθώς ακόμα και οι πιο σκανδαλώδεις περιπτώσεις βρίσκονται σε αρχικά στάδια. Ομως, ένα φαίνεται να είναι βέβαιο. Παρότι κάποιοι μπορεί να αδικούνται, να στοχοποιούνται και να ταλαιπωρούνται καθ’ υπερβολήν (από ζήλο υποθέτουμε και όχι -αν είναι δυνατόν- από δόλο), υπάρχουν χιλιάδες άγνωστες αλλά και πιο κραυγαλέες περιπτώσεις που πραγματικά κάνουν τον κόσμο να αναρωτιέται: «Γι’ αυτούς χρεοκοπήσαμε;».

Σίγουρα καμία οικονομία δεν έχει πέσει ποτέ έξω συνολικά μόνο από σκάνδαλα και μίζες, αλλά άπαξ και οι κρατούντες δεν έχουν αποδώσει σε κανέναν πολιτικό ή διαχειριστή την ευθύνη για την κατάντια της Ελλάδας του 2014, τι να σκεφτεί ο άλλος; Σου λέει, κλέβουν από τα τραπεζικά δάνεια, κλέβουν από τα έργα και τις προμήθειες του Δημοσίου, κατακλέβουν το σύμπαν στις αμυντικές αγορές του κάθε αιώνα. Ε, πώς να μην πέσουμε έξω; Διότι το να έχει πάρει ένας μεγαλοεπιχειρηματίας κάποιο μυστήριο δάνειο με ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους είναι κάτι που συναντάται... παγκοσμίως! Το να ανακαλύπτονται υπάλληλοι του ΙΚΑ με 5 και 10 εκατομμύρια, δήμαρχοι με 18 ανεξήγητα στη δήλωσή τους, και αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων με 25 και βάλε, από Σιγκαπούρη μέχρι Ουρουγουάη, ε, αυτό, όχι, δεν γίνεται κάθε μέρα. Κι αν χρειαστεί ένα ελαφρυντικό για κάποιες ακρότητες διωκτικών αρχών, το πιο εύλογο είναι ότι έχουν τρελαθεί μ’ αυτά που βλέπουν τα μάτια τους κι ακούν τα αφτιά τους!

Από κει και πέρα, όμως, ας μην ξεχνάμε ότι μια ολόκληρη κοινωνία δεν θα τραφεί, ούτε θα ξεδιψάσει, ούτε θα θεραπευτεί, ούτε θα εκπαιδευτεί μόνο με δίκες επί δικών, των πιο άθλιων και αχρείων έστω υποκειμένων που διασπάθισαν το ΔΗΜΟΣΙΟ χρήμα. Αν κάποιοι, δηλαδή, στην παρούσα ή σε κάποια άλλη πολιτική εξουσία φαντάζονται ότι θα μακροημερεύσουν επειδή μόλις τους προκύπτει μια αναποδιά, θα τους σώζει κάποια τρανταχτή υπόθεση σκανδάλου, τότε μάλλον έχουν μπερδευτεί. Ηδη έννοιες όπως «προφυλάκιση», «απόδραση» και «απαγωγή» δεν αποτελούν για πολλή ώρα πρώτη είδηση. Μία εβδομάδα πριν, σείονταν ο τόπος για τον Ξηρό. Ε, καλά, είπαν μετά, όπου να ’ναι θα τον πιάσουν. Ακολούθησε ο ΧΑΜΟΣ με Φιλιππίδη και ΣΙΑ. Ηδη, προτού καν έρθει στην Ελλάδα από τη φιλόξενη Τουρκία, ψιλοπαλιώνει η ιστορία. Μια απαγωγή που δεν «βγήκε», όπως και του νεαρού εφοπλιστή. Χμμ... σχεδόν σαν μία από τα ίδια! Αποκαλύψεις για στρατόπεδα φονικής εκπαίδευσης Χρυσαυγιτών; Ούτε διήμερο στα πρωτοσέλιδα.

Επίθεση στον Γερμανό πρεσβευτή με ρουκέτα, είπατε; Μάλλον το ξέχασε κι ο ίδιος, αφού σηκώνεται άρον άρον να φύγει. Χρηματισμός επ’ αυτοφώρω του Τομπούλογλου; Ποιος είναι αυτός; Για εξοπλιστικά, για ιατρικά ή για φοροδιαφυγή τον τρέχουν; Ολα «μύλος»! Συγκριτικά, δηλαδή, ο Λιάπης είναι ό,τι πιο χαριτωμένο μάς έχει συμβεί! Κι εδώ, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Οταν οι φυλακίσεις, οι φόνοι, οι απαγωγές, οι τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά και οι συλλήψεις φοροφυγάδων γιατρών, μην το ξεχνάμε, έχουν γίνει τόσο ψωμοτύρι ώστε να μην εντυπωσιάζουν κανέναν, τότε η κοινωνία έχει ήδη γίνει λάτιν, με την έννοια της Κολομβίας και του Μεξικού, ούτε καν δηλαδή της Βραζιλίας ή της Αργεντινής. Το έγκλημα και οι διώκτες του είναι οι πρωταγωνιστές και ο ΚΑΝΟΝΑΣ. Κι όλοι οι άλλοι, από τους ίδιους τους πολιτικούς έως τους αποκαμωμένους και απελπισμένους πολίτες, απλοί θεατές, ενώ θα ’πρεπε να είναι οι πρωταγωνιστές! Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς γίνεται να βλέπουμε ένα ενημερωτικό πρωινάδικο και να θυμίζει όλο και πιο πολύ σε «CSI Miami» με νέα και τα ίδια ξανά επεισόδια; Και τι διέξοδος μπορεί να υπάρξει όταν η κοινή γνώμη συνθλίβεται μεταξύ ενός ληστρικού κράτους, που της ψάχνει και το τελευταίο ευρώ στον... μελλοντικό τραπεζικό λογαριασμό ανήλικου τέκνου (ναι, ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ, και θα το παρουσιάσουμε σύντομα) και του ίδιου του εγκλήματος, πολιτικού ή ποινικού, που βρίσκει και αλωνίζει;

Ενας κούκος δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη, και μια χούφτα δικαστές, είτε είναι πραγματικοί αγωνιστές της Δικαιοσύνης, είτε κάποιοι μεμονωμένοι «κρυφοί ιεροεξεταστές» που βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να ξεσαλώσουν, δεν μπορούν να επιβάλουν το Νόμος και Τάξη. Ετσι από μόνοι τους δεν μπορούν να πάρουν όλη τη χώρα στην πλάτη τους όταν π.χ. η πολιτική τάξη εξακολουθεί να λειτουργεί μικροκομματικά, να ψηφίζει νόμους που σε άλλους επιτρέπει να αποφυλακίζονται παρότι άκρως επικίνδυνοι για την κοινωνία, και σε άλλους να προφυλακίζονται «για πλάκα» και με επιχειρήματα που θα απομακρύνουν κάθε ξένο επενδυτή που έχει απομείνει να σκέφτεται την Ελλάδα. Οι πολιτικοί ψηφίζουν τους νόμους αλλά τελικά τα ακούνε οι δικαστές που στην πλειοψηφία τους και κατά βάση απλώς τους εφαρμόζουν. Αυτό είναι διπλά επικίνδυνο γιατί μπορεί κάποιοι να αρχίσουν να τους κατηγορούν εκ του πονηρού για «κράτος εισαγγελέων» προκειμένου να ανακόψουν την ανάγκη για εξυγίανση, κι έτσι να επιστρέψει η παλιά φρουρά α λα Μπερλουσκόνι, όπως έγινε στην Ιταλία.

Παράλληλα οι οικονομικοί ταγοί της χώρας, «διαπλεκόμενοι», όπως συνηθίζαμε να λέμε, και ΜΗ διαπλεκόμενοι, βρίσκονται φανερά σε ΦΑΣΗ ΑΠΟΔΡΟΜΗΣ. Οι πιο σημαντικοί μεγαλοεπιχειρηματίες αφιερώνουν το 90% του χρόνου τους στο... να μην τους μπλέξουν κάπου και να μπορέσουν να πληρώσουν φόρους και Ταμεία, και μόνο 10% στην ίδια τους τη δουλειά. Καλημέρα, ανάκαμψη. Δεν είναι υπερβολή ότι όλος ο ενεργός οικονομικά πληθυσμός είναι εν δυνάμει σε κατάσταση SILVER ALERT! Λες «καληνύχτα» σε κάποιον και δεν ξέρεις αν το επόμενο πρωί θα τον βρεις και σε τι φάση θα είναι! Αλλά από τη στιγμή που φτάσαμε να διαπληκτίζονται δημόσια οι «φορείς» για το ποιος... θα πρωτοφάει τα λεφτά που μαζεύτηκαν για την τσακισμένη Μυρτώ της Πάρου και να ακούγονται επίσης φωνές ότι η μία ή η άλλη πλευρά «θέλει να κονομήσει», δεν ξέρεις αν πρέπει να παραφρονήσεις ή να μετοικήσεις. Πόσο μάλλον τι θα ψηφίσεις. Επαναλαμβάνω: Μήπως γίναμε νέα Κολομβία; Ή μήπως Σομαλία του Βορρά;