Θα ζήσει το ζωντανό άμα «παίζουμε» με το ευρώ;

Από το δημοφιλές τηλεοπτικό τάλεντ σόου «your face sounds familiar» ως τον πολιτικό στίβο η απόσταση δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε. Απαξ και ο Κώστας Δόξας έκανε τη βασίλισσα των πανηγυριών Γωγώ Τσαμπά με τα «Καγκέλια», έτσι κι ο καθένας μπορεί να μεταμφιέζεται από δεξιός σε αριστερό, και τούμπαλιν, από μνημονιακός σε κουκουλοφόρο και από γερμανοτσολιάς σε ευρωσκεπτικιστή. Και αντί για καγκέλια, είμαστε ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ! για ό,τι λάχει.

Είχαμε την εντύπωση ότι το πρόβλημα της χώρας, τέσσερα χρόνια ακριβώς από εκείνο το ωραίο ηλιόλουστο πρωινό που ο Γιώργος Παπανδρέου μάς ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την εθνική πτώχευση, εξακολουθεί να είναι το αν και πότε θα πάρει μπρος η οικονομία. Η πραγματική οικονομία εννοείται… Αυτή που (χρειάζεται πράγματι να το υπενθυμίσουμε) ξεκινά από την αγορά και την παραγωγή και όχι από τα τριετή ομόλογα και τα πλεονάσματα. Το αν ξαναβγήκαμε και με τι όρους στις αγορές έχει όντως νόημα μόνο αν εκτιμηθεί ως απαρχή αληθινής ανάστασης της ελληνικής οικονομίας και όχι ως μεμονωμένο τεχνοκρατικό κατόρθωμα, που φέτος το πετύχαμε και με το παραπάνω, αλλά του χρόνου βλέπουμε... Με δεδομένη λοιπόν την έξοδο στις αγορές εξακολουθούμε να μην ακούμε τίποτα, ΜΑ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ, για την ταμπακέρα, αν εξαιρέσει κανείς τη μεγάλη αναπτυξιακή αλλαγή ότι δούλεψαν τα μαγαζιά μια Κυριακή μετά βαΐων και δακρυγόνων. Αντ’ αυτού, η πολιτική αντιπαράθεση θυμίζει παππούδες με Αλτσχάιμερ σε οίκο ευγηρίας.

Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ γύρισε σε 48 ώρες κάποιους πολιτικούς αιώνες πίσω, θέτοντας ζήτημα εξόδου από το ευρώ ή δημοψηφίσματος για το αν αγαπάμε την Τρόικα ή όχι! (Ακόμη χειρότερα κι από την γκάφα του Γ. Παπανδρέου. Αλήθεια, αντιλαμβάνονται με τι παίζουν; Θα τους γυρίσει μπούμερανγκ το ήξεις αφήξεις - ευρώ αφήσεις). Το top θέμα της εβδομάδας όμως ήταν η κόντρα για το αν πρέπει να φέρνουμε το Αγιο Φως από τα Ιεροσόλυμα με ειδική πτήση και τιμές αρχηγού κράτους, ένα ζήτημα που έθεσε, κάπως άκαιρα από πολιτικής άποψης, ο «Ποταμάρχης» Νίκος Δήμου, που τελικά έθεσε εαυτόν εκτός... Εδώ που τα λέμε, το ’χω ακούσει κι από άλλους, χρόνια τώρα, τι λόγος υπάρχει να ξοδευόμαστε για το Αγιο Φως που θα έρθει  business class από τους Αγίους Τόπους, μια που εδώ έχουμε, δόξα τω Θεώ, μπόλικο ορθόδοξο δικό μας. Ε, τότε, εκείνο που παίρνουμε στις εκκλησιές ανά την επικράτεια ο ένας από τον άλλο τι είναι; Ενα μάλλον εξεζητημένο θέμα που προκάλεσε λυσσαλέες επιθέσεις από τα δελτία κατά του Σταύρου Θεοδωράκη, ζητώντας του να ξεκαθαρίσει αν το «Ποτάμι» είναι με τη Χριστιανοσύνη ή όχι. Πάλι καλά, όμως, γιατί την περασμένη εβδομάδα ήμασταν ένα βήμα από την κατάληψη της χώρας από τους νεοναζί!

Ναι, λες και συμμετέχουμε στο «Your face sounds familiar», κεντρικό πολιτικό ζήτημα ήταν το αν η καραδεξιά περίπτωση Μπαλτάκου ήταν μεμονωμένη, ή αν αποτελούσε -κατά την αντιπολίτευση- τρανή απόδειξη ότι μια μεγάλη φασιστική συνωμοσία τύπου... Odessa II (!) εκτυλισσόταν εις βάρος της Δημοκρατίας. (Για τους ανιστόρητους, η Odessa ήταν η μυθική οργάνωση των ναζί που μεταπολεμικά θα ανάσταινε το Ράιχ. Τάχα μου.) Ηταν δηλαδή μια απειλή για την Ελευθερία... όσο απειλή ήταν και η νεαρή πετυχημένη τραγουδίστρια εκ Κύπρου Ελευθερία Ελευθερίου για τη λαϊκή αοιδό Πάολα και πάσης Ελλάδος, την οποία μιμήθηκε στη μικρή οθόνη. Ενα ζήτημα που σε οποιαδήποτε χώρα θα είχε λήξει με την παραίτηση του πρωθυπουργικού συμβούλου (ο οποίος, υπενθυμίζω, έπεσε θύμα κακουργηματικής υποκλοπής και δεν έκανε δηλώσεις στα μπαλκόνια) «φούσκωσε» τόσο όσο χρειαζόταν για να αναβάλει δυο-τρεις μέρες την έξοδό μας στις αγορές. Καλά, για την πολιτική ουσία των απόψεων του Μπαλτάκου δεν έχει νόημα στις μέρες μας καμία συζήτηση πια. Αλλος μπορεί να πιστεύει ότι πυλώνες του Εθνους είναι η Εκκλησία και ο Στρατός, άλλος ότι είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση και οι ΜΚΟ, και άλλος οι εργάτες-αγρότες-φοιτητές! Ας λένε ό,τι θέλουν, αρκεί να μην τα λένε ON AIR στον Κασιδιάρη! Διότι, κατά τα λοιπά, το πρόβλημα δεν είναι τόσο το ποιοι είναι οι πυλώνες του έθνους, αλλά ότι το Εθνος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΠΥΛΩΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΝ πυλωτή, αφού έχει γίνει ίσωμα… ένα με το έδαφος, λιώμα, δηλαδή πώς το λένε μετά από τέσσερα χρόνια Μνημόνιο!

Ολα αυτά θα ήταν πολύ διασκεδαστικά αν παίζαμε σε reality τηλεπαιχνίδι. Αν δεν είχαμε για κριτή τη Μέρκελ, αλλά τη Ρούλα Κορομηλά, ούτε τον Ντάισελμπλουμ και τον Τόμσεν, αλλά την Γκαγκάκη με τον Ζαχαράτο. Πλην όμως δεν είμαστε εκεί, και δεν μπορεί να αποτελούν ακόμη πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Οπως δεν μπορεί να παραμείνει καλά κρυμμένο μυστικό για τη Ν.Δ. το ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται μόνο με μοιρασιά πλεονάσματος. Τους το είπε και η Ανγκελα εδώ, κατάμουτρα, ανεξάρτητα αν κάναμε τους Κινέζους ότι τάχα μου δεν καταλάβαμε την μπηχτή. Μετά το πλεόνασμα πρέπει να κυνηγήσουν πάση θυσία την ανάκαμψη, αλλιώς θα πάνε όλα στράφι. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι όσο κι αν ευημερούν οι αριθμοί ο κόσμος ακόμα υποφέρει;

Οπως και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ να παριστάνει ότι υπάρχει ως τέτοιο. Εκτός αν μας φέρει χαρτί από γιατρό ότι είναι διπολικό και ότι το πρωί ξυπνάει «Ελιά» και μετά του βγάζουν όλη μέρα το λάδι. Οσοι παρακολούθησαν τι έγραψαν τα ξένα Μέσα, από τα μονίμως στριφνά αγγλικά ως τα αμερικάνικα και τα άμεσα εμπλεκόμενα γερμανικά, ξέρουν ότι το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ δεν έχει λήξει. Είμαστε ακόμη ΑΝΑΜΕΣΑ στο «σφάξ’ τη, σφάξ’ τη, την προβατίνα σφάξ’ τη» και το «να ζήσει το ΖΩΝΤΑΝΟ!». Και δυστυχώς το δίλημμα δεν μπορούμε να το λύσουμε οι ίδιοι γιατί, αν το ’χαμε, θα τραβάγαμε ένα δημοψήφισμα τύπου… «να ζει κανείς ή να μη ζει!». Πίσω στον Αμλετ ολοταχώς!