Ποιος λέει «και τι χειρότερο δηλαδή μπορεί να μας συμβεί;»

Οχι, το θέμα δεν είναι η διαφήμιση του Σταύρου Θεοδωράκη, την οποία μόνο οι αθεράπευτα κομπλεξικοί ή όσοι δεν θυμούνται πια ούτε την τελευταία τους φορά τη βρήκαν, λέει, σεξιστική και προβληματική για τις γυναίκες - και όχι μόνο. Αλλοι πάλι τη βρήκαν πρωτοποριακή και ρομαντική και κάποιοι μάλιστα δεν έπεσαν έξω και τόσο πολύ, επισημαίνοντας ότι… δεν ολοκληρώνει - όπως άλλωστε συμβαίνει τις πρώτες φορές… Δεν περνάει, δηλαδή, μια συνολική εικόνα για το τι θέλει να πει το «Ποτάμι» (όπως και στη συναισθηματική «πρώτη φορά», συχνά ούτε το κορίτσι ούτε το αγόρι μπορούν να βγάλουν όλα όσα έχουν μέσα τους).
Ομως η πρώτη φορά πολιτικά είναι, πέρα από τα ευρηματικά σποτ, κάτι άλλο, μια που το θέμα, μπροστά στην κάλπη, δεν περιορίζεται στο αν θα ικανοποιηθεί ο/η σύντροφός σου, αλλά έχει πολύπλευρο κολάτεραλ da­mage. Μήπως, δηλαδή, κακοποιηθεί χωρίς να το θέλει ένας ολόκληρος λαός που σε ψήφισε και στηρίχτηκε πάνω σου. Από τους πρωτάρηδες και τους ΑΔΕΞΙΟΥΣ, όπως αποκαλούσαν τους Πασόκους το 1981 οι δεξιοί της εποχής, έχουν υπάρξει πολλές… τραυματικές εμπειρίες. Χρειάστηκαν τότε ΜΙΑ ΤΕΤΡΑΕΤΙΑ για να μάθουν τα βασικά. Είχαν τα χρονικά περιθώρια και τα λεφτά της Ε.Ε. να ξοδεύουν για δίδακτρα και ζήσαν μια χαρά, και ο λαός, όχι καλύτερα ίσως, αλλά μια χαρά κι αυτός. Σήμερα, όμως, που και η Αριστερά καλεί διά του ΣΥΡΙΖΑ να πάμε ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, υπάρχει ο χρόνος να κάτσει να πάθει και να μάθει; Κατηγορηματικά όχι, μια που από Σεπτέμβριο αρχίζει νέο στάδιο ολοκλήρωσης της Ε.Ε., όπου οι αδυναμίες της όποιας χώρας δεν συζητιούνται πλέον, αλλά βάσει αυτών βγαίνει η τελική απόφαση. Αρα ο Τσίπρας αδικείται, αν θέλετε, εξαρχής, μια που δεν θα του δοθεί χρόνος ούτε καν να προσαρμοστεί, πόσο μάλλον να εκπαιδευτεί.

Συνεπώς, είτε μπορεί να μας πει, και να μας πείσει, ότι είναι έτοιμος να κυβερνήσει, είτε θα ’πρεπε να το αφήσει για την επόμενη φορά που όλα πια θα είναι πιο σταθερά. Καλύτερα ή χειρότερα, δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά, αλλά σίγουρα δεν θα είναι όπως σήμερα, στο μεταίχμιο: όπου είτε μπορεί να φύγουμε μπροστά, είτε να ξανακυλήσουμε αμέσως πίσω αν επικρατήσουν ξανά η αβεβαιότητα και η αίσθηση πιθανής ακυβερνησίας. Είναι, λοιπόν, έτοιμος να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Την απάντηση θα τη δώσει ο λαός, μέρα που ’ναι, και τα ΜΜΕ δικαιούνται απλώς να θέσουν το ερώτημα.

Μια που η κουβέντα πήγε προς το sex and politics λόγω και του σποτ του Σταύρου Θεοδωράκη, είναι γνωστό ότι αν η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ δεν πάει καλά, τότε μπορεί να σε καταστρέψει και να σε σημαδέψει για μια ζωή. Η ίδια η Αριστερά έχει πείρα από αυτό, μια που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ που είδε μπροστά της την πιθανότητα εξουσίας. Από μόνοι τους αναγνωρίζουν ότι μεταπολεμικά δεν τα στάθμισαν και τόσο καλά και οι ξένοι και κάποιοι δικοί τους μας οδήγησαν σε μια τραγική περίοδο της Ιστορίας. Λίγο μετά, εκεί κοντά στο 1960, με την ΕΔΑ της εποχής, όταν είχαν ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΑ και πάλι την ευκαιρία, αλλά για δεύτερη φορά όχι μόνο δεν την εκμεταλλεύτηκαν, αλλά πήγαμε όλοι κατά διαόλου (όχι εξαιτίας της Αριστεράς φυσικά…). Ολη αυτή η αρνητική εμπειρία έχει περάσει στο DNA κάθε Ελληνα αριστερού πολιτικού, εξ ου και βλέπουμε τα φαινόμενα άλλοι να φέρονται σπασμωδικά πριν από την… επαφή με την εξουσία κι άλλοι να το παίζουν τύπου «ο άνδρας ο πολλά βαρύς» εκεί που δεν τους παίρνει - στην Ενωμένη Ευρώπη των Μεγάλων Κεφαλαίων.

Ας μην το παίρνουν όμως προσωπικά. Τραυματική ήταν πολιτικά και η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ, όταν, νεαρός, πανίσχυρος και δημοφιλής υπουργός Εξωτερικών επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, υπερασπιζόμενος το Μακεδονικό, με το… 90% των Ελλήνων υπέρ του, υπέστη συντριβή, πολιτική και ατομική, γιατί τα ’βαλε με όλο το σύστημα: από Καραμανλή μέχρι Παπανδρέου και τις ξένες δυνάμεις που δεν ήθελαν να δώσουν τη μάχη για Μακεδονία αποκλειστικά ελληνική. Ο Αντώνης Σαμαράς κινδύνεψε με αφανισμό, υποβλήθηκε σε ιδιότυπο πολιτικό… εσωστρακισμό (εδώ, αλλά μόνος) και χρειάστηκε να περάσουν ΕΙΚΟΣΙ χρόνια -ήτοι μια ζωή- για να επανέλθει στην πολιτική. Είχε, δηλαδή, όλα τα δίκια και το συναίσθημα του κόσμου μαζί του (όπως θεωρητικά τα έχει και σήμερα, έστω όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, ο Τσίπρας), αλλά η Ιστορία δεν πήγε στο ραντεβού τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έστειλε και «μπράβους» να τον τσακίσουν. Ο σημερινός Σαμαράς, που είχε τη σοφία και την ψυχική δύναμη να αλλάξει γραμμή μόλις ανέλαβε τη διακυβέρνηση, διαβλέποντας ότι η Μέρκελ και το τέρας ο Σόιμπλε θα μας έκαναν Αλβανία, είναι ένας άλλος πολιτικός. Πέτυχε το σχεδόν αδύνατο, κι αν ακόμη δεν έχει πείσει τους πάντες ότι υπάρχει όντως φως στο βάθος του τούνελ, η λογική λέει ότι ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΜΕΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΟΥ ΟΠΩΣ ΘΑ ’ΣΑΙ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ... Συνεχίζεις, βγαίνεις από το τούνελ, βλέπεις τι σε περιμένει και τότε αποφασίζεις: προχωράς μπροστά ή… παίρνεις τα ΒΟΥΝΑ!

Οσο για την ενισχυόμενη επιχειρηματολογία «και τι χειρότερο δηλαδή μπορεί να μας συμβεί;», όσοι τη χρησιμοποιούν καλύτερα να μην πάρουν ποτέ απάντηση απ’ τη ζωή. Μέχρι και να αναπολούμε τα σημερινά μας χάλια μπορεί να μας συμβεί αν βρεθούμε εκτός Ε.Ε. σαν την καλαμιά στον κάμπο… Πρώτη φορά μονάχοι!