Κι εμένα τι με νοιάζει αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;

Η άλλη εκδοχή είναι ότι είμαστε τόσο απελπισμένοι από την τρέχουσα πραγματικότητα, που βυθιζόμαστε πρόθυμα τόσο στην Ιστορία και την Αρχαιολογία, περιμένοντας υποσυνείδητα μπας και σηκωθεί ο Μεγαλέξανδρος και πάρει φαλάγγι -με τη μακεδονική φάλαγγα φυσικά- όλους όσοι μας κάνουν τον βίο αβίωτο - αν και είναι λίγο αργά γι’ αυτό το τελευταίο. Οι Μήδοι πέρασαν και στρογγυλοκάθισαν από τότε που πέρασε το Μνημόνιο - και πολλοί εμήδισαν. Τους υπόλοιπους απλώς μας μαδήσανε.
Ανάμεσα στις ακραίες ερμηνείες υπάρχει και η αυταπόδεικτη πραγματικότητα. Το θέμα της Αμφίπολης είναι από τα κορυφαία σε «κλικ», ήτοι χτυπήματα, δηλαδή ενδιαφέρον του κοινού, όπως λένε οι Ιντερνετάκηδες και οι σέρφερ, ξεπερνώντας μέχρι και τις χακερεμένες φωτογρα-φίες των σέξι σταρ του Χόλιγουντ. Το φαινόμενο επίσης δεν περιορίζεται στην Ελλάδα καθώς τα ευρήματα κοσμούν τις πρώτες σελίδες ηλεκτρονικών αλλά και παραδοσιακών ΜΜΕ. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα συνηθισμένο «ψώνισμα» των Ελλήνων με οτιδήποτε σχετίζεται με τη Μακεδονία, τον πατριωτισμό και τα συναφή που μας χωρίζουν τόσο πολύ στο πι και φι. Δυστυχώς.
Ομως ας μην κρυβόμαστε. Κατά βάθος, πίσω και μέσα στην Αλεξανδρο-μανία που κατέλαβε την Ελλάδα υπάρχει κάτι ΠΑΡΑΠΑΝΩ από σκέτο επιστημονικό ενδιαφέρον. Εκτός κι αν γίναμε όλοι Ανδρόνικοι και δεν το καταλάβαμε. Διακρίνεται κάτι πολύ ανώτερο από τα θλιβερά κοράκια της πολιτικής εκμετάλλευσης και τα κωμικοτραγικά ανθρωπάρια που τρέχουν να αγοράσουν χωράφια τριγύρω, με την ελπίδα ότι θα έρθουν ορδές τουριστών για να τους πουλάνε τσολιαδάκια, νερά και αρχαία -τάχα μου- κράνη από περίπτερα και καντίνες που θα στήσουν τριγύρω. Υπάρχουν και αυτοί - και τι να κάνουμε στις εποχές ένδειας που ζούμε... Η Αλεξανδρο-μανία ξεπερνά και τη δική μας ανάγκη να πουλήσουμε φύλλα και τηλεθέαση (ποια η διαφορά μας από τους πλανόδιους πλασιέ για τουρίστες άραγε;) και τον classic πόλεμο των επαγγελματιών αρχαιολόγων για συμφέροντα, καρέκλες και επιδοτήσεις. Υπερβαίνει ακόμη και τη δημοσιογραφική μεθοδολογία προσέγγισης του ζητήματος, που καταλήγει μάστιγα και υποκρισία καμιά φορά, όπως εδώ, τώρα που έχουν ήδη γραφτεί πεντακόσιες περίπου λέξεις σαν εισαγωγή στο απλό, λιτό και κατανοητό που πρέπει να πούμε ανοιχτά: Η ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ. Δηλαδή, η υποσυνείδητη ανάγκη να πάρουμε πίσω έστω και μόνο συναισθηματικά αυτό που μας στέρησαν, ποδοπάτησαν και διέσυραν με πρωτοφανή για τα σύγχρονα δεδομένα τρόπο και σύστημα. Το ότι ζει και βασιλεύει ο Μέγας Αλέξανδρος σημαίνει στο πίσω-πίσω ανεξάρτητο μέρος του σκοτισμένου εγκεφάλου του καθενός μας ότι ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΖΕΙ. Ο Ελληνισμός ζει ό,τι και να του κάνουν, και ο Ελληνας, ακόμη κι αν του τα έχουν πάρει όλα, θα παραμείνει αυτό που ήταν ανέκαθεν: Πρώτος και καλύτερος απ’ όλους τους! Στην Ευρώπη τουλάχιστον. Ή... έτσι θέλουμε να νομίζουμε και να πιστεύουμε! 
Ε, και; So what? «Και δηλαδή τι έγινε;» ακούγεται μια άλλη φωνή από μακριά, από δίπλα, όχι κατ’ ανάγκη κακόπιστη. Και τον ίδιο τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου να βρεις, ρε κακομοίρη, σου ψιθυρίζει στ’ αυτί η «κοινή» λογική, τον ΕΝΦΙΑ δεν θα έχεις να τον πληρώσεις. Δουλειά δεν θα μπορείς να βρεις στο παιδί σου. Εδώ πήγαν να κόψουν από το νέο σύστημα υγείας ΕΟΠΥΥ το τεστ ΠΑΠ, που είναι εκ των ων ουκ άνευ για όλες τις γυναίκες, με τις ίδιες γελοίες προσχηματικές κατηγοριοποιήσεις με τις οποίες εξουδετερώνουν και ό,τι φιλολαϊκό θυμηθεί να κάνει το Μαξίμου (ακούς εξαγγελίες για φοροελαφρύνσεις π.χ. και μετά οι καρεκλοκένταυροι των υπουργείων προσθέτουν τόσες προϋποθέσεις που τελικά εξαιρούνται μόνο όσοι δεν θα τους αφορούσε έτσι κι αλλιώς...). Σ’ όλα αυτά τι να σου κάνουν οι λέοντες της Αμφίπολης και οι συγκλονιστικές Καρυάτιδες; Λογικές, «γήινες» ενστάσεις, που αν δεν είναι εκ του πονηρού πολιτικά ορθού, που θέλει τον Ελληνα για μια ζωή και χρεωμένο και ευχαριστημένο και δουλικό ξενοδόχο των αλλοδαπών, έχουν φυσικά τη βάση τους. Μόνο που... έτερον εκάτερον!
Αλλο το ψωμί κι άλλο η ψυχή, κι ό,τι κι αν λένε τα μαρξιστικολενινιστικά εγχειρίδια περί διαλεκτικού υλισμού δεν πάνε πάντα μαζί! Ο Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν μιλάει στην καρδιά του Ελληνα, όποιος κι αν είναι, όπου κι αν είναι, είτε χρωστάει, είτε πεινάει, είτε του περισσεύουν, είτε είναι παρίας, είτε γόνος αυτοκρατορίας. Η ιστορία του και ο μύθος του αγκαλιάζουν πρώτα και κυρίαρχα εμάς γιατί τελικά είμαστε -θέλουν δεν θέλουν- ένας ιστορικός λαός. Σχεδόν «μυθικός» συγκριτικά με χώρες που, είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν στον χάρτη, ούτε τρέχει ούτε θα έτρεχε τίποτα. Δεν θυμάμαι π.χ. ποια είναι η προσφορά της συμπαθούς Δανίας στην ανθρωπότητα αν εξαιρέσεις την Αννα-Μαρία, τους μολοσσούς, τον ηθοποιό Μαντς Μίκελσεν και την B&O, νομίζω. Ετσι, για παράδειγμα, το ’φερα. Για τη συμβολή των Γερμανών, ε, καλά, κάθε βδομάδα έχουμε και μια «επέτειο» σφαγής ανά την υφήλιο. Γι’ αυτό το να τρελαινόμαστε με την Αμφίπολη και τον Μεγαλέξανδρο δεν είναι υπερ-πατριωτισμός. Αυτοί ΕΙΜΑΣΤΕ. 
Ή μάλλον, το ορθότερο, ΑΥΤΟΙ ΗΜΑΣΤΑΝ. Μπορεί να ξαναγίνουμε, αλλά σε μια άλλη ζωή. Ομως αν κάτι μπορεί να κρατήσει ζωντανή αυτήν εδώ την κοντοπόδαρη φυλή, που λέει κι ο Σαββόπουλος, τη στραβοκάνικη και ξεροκέφαλη, είναι ότι, θέλουν δεν θέλουν, προέρχεται από τον Περικλή και τον Μέγα Αλέξανδρο, από τον Ιπποκράτη και τον Αριστοτέλη. Το μόνο τελικά που κανείς δεν μπορεί να μας πάρει, να μας κατασχέσει, να μας υποθηκεύσει, να μας το αφαιρέσει. Είναι στο αίμα μας. Ε, ναι, λοιπόν, υπάρχει λόγος για την Αλεξανδρο-μανία. Είναι η απάντηση... στην ελληνοφοβία. Οχι των ξένων. Τη δική μας. Τον φόβο που μας έβαλαν στην ψυχή, ότι επειδή είσαι Ελληνας, θα πάθεις για να μάθεις. Παθαίνω, χερ κομισάριε.  Αλλά δεν μαθαίνω. Τα ήξερα προτού μάθεις καν αριθμητική, ανιστόρητε. Υποκλινόμαστε στην ηρωική προσπάθεια των επιστημόνων που θυσιάζουν μια ζωή σε μια ανασκαφή, έστω  για μια επιγραφή. Δίνουν στο εξαντλημένο έθνος πνοή. Μη μου τους τάφους τάραττε!!! Τέρατα...