Η συριζοφοβία ως άτυπη συνθήκη τζάμπα κατάρρευσης

Οκόσμος το ’χει τούμπανο, οι δημοσκοπήσεις αυταπόδεικτο κι εμείς κρυφό σκελετό στην ντουλάπα. Το ξέρει και η Ν.Δ., το έχει καταλάβει επιτέλους και η Κουμουνδούρου, το γνωρίζουν στην Ε.Ε., στις ΗΠΑ, πανταχόθεν εντός και εκτός, πολύς κόσμος. Περίπου τα 2/3 του εκλογικού σώματος, τουλάχιστον, πάσχουν από μια κάποια φοβία και μόνο στην ιδέα ότι θα έρθει κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Η φοβία αυτή μάλιστα κλιμακώνεται και από την εύλογη απορία για το άγνωστο περνά στη δικαιολογημένη ανησυχία για το τι μπορεί να συμβεί όταν ένα άπειρο κόμμα αναλάβει τις τύχες μιας χώρας που ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί και καταλήγει σε υστερία, τρομοκρατία, κινδυνολογία ή και ό,τι άλλο θες. Ο Αδωνις Γεωργιάδης δεν είναι ο μοναδικός Ελληνας που σκέφτεται ότι «άμα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, εγώ θα σηκωθώ να φύγω, δεν θα εμπιστευθώ τα λεφτά μου στον Βαρεμένο», όπως είπε σε μια μάλλον ατυχή στιγμή.

Διότι ορισμένα πράγματα ΔΕΝ λέγονται, ακόμα κι αν γίνονται, ενώ, συγχρόνως, ένας πολιτικός οφείλει να δίνει τη μάχη ακόμη και από θέση αδυναμίας ή, τουλάχιστον, να κάνει ό,τι μπορεί γι’ αυτό. Παρά ταύτα όλοι ξέρουμε ότι το θέμα είναι ένα: η συριζοφοβία. Αλλοι την καλλιεργούν, άλλοι τη διακρίνουν, άλλοι τη βιώνουν και άλλοι πρέπει να την αντιμετωπίσουν. Μεταξύ αυτών, πρώτος και καλύτερος ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ! Διότι, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, η ζημιά που μπορεί να προκληθεί, προτού καν γίνουν εκλογές και πολύ πριν πάρει την εξουσία, μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη. Να παραλάβει κυριολεκτικά καμένη γη, κάτι που κανείς, μα κανείς δεν το εύχεται. Εκτός ίσως από τους γείτονες που ιστορικά περιμένουν 20, 30 και 50 χρόνια (όπως το 1922 και το 1974) να κάνει η Ελλάδα ένα λάθος, ένα στραβοπάτημα, να βρεθεί χωρίς ερείσματα κι έτσι να της αρπάξουν ένα κομματάκι ακόμα. 

Αν αυτό το αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας, τότε, πριν καταγγείλει τον κάθε Αδωνι, τη Ν.Δ. ή τα media για κινδυνολογία, πρέπει ο ίδιος να εξαλείψει, σε όποιον βαθμό μπορεί βεβαίως, τα αίτια της συριζοφοβίας. Κι αυτό δεν γίνεται από μόνο του με διαβεβαιώσεις τύπου «δεν θα πειράξουμε την ακίνητη περιουσία», την ίδια στιγμή που γύρω στα δέκα στελέχη σε «παράθυρα» και μικρόφωνα διαφωνούν για το αν πιάνεται το τεσσάρι ή η μεζονέτα με ή χωρίς υπόγειο. Οπως δεν επιτυγχάνεται και με επισκέψεις «διεθνούς εμβέλειας», σαν αυτή στον Πάπα, όταν την άλλη μέρα βγαίνει ένας αριστερός πόλος και επαναλαμβάνει ότι «για μας το ευρώ δεν είναι ταμπού»! Και επιπλέον... ο Πάπας δεν το κατάλαβε απ' ό,τι φάνηκε. Λάθος σοβαρό. Αυτό ειδικά το τελευταίο πρέπει να απαγορευτεί διά ροπάλου εάν θέλει το κόμμα να δει ποτέ εξουσία. Η συριζοφοβία δεν θεραπεύεται καθόλου με πολέμους κατά των ανεμόμυλων «οικονομία για τους πολίτες και όχι για τους τραπεζίτες», καθότι σε όλη την υφήλιο οι τράπεζες είναι πια απλά, αλλά κρίσιμα εργαλεία για να κρατηθεί η καθημερινή ισορροπία τρόμου που κατακλύζει τις αγορές. Και ειδικά στην Ελλάδα δεν είναι σοβαρό καν να λέγεται από υποτιθέμενους οικονομολόγους, όταν είναι γνωστό τοις πάσι ότι όλοι μας, από το κράτος έως τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, ζούμε χάρη στην ευρωπαϊκή οικονομική βοήθεια και μόνο.

Δεν διέφυγε την προσοχή κανενός ότι μέσα στον γενικό χαλασμό και τη φορο-τρομοκρατία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καθηλωμένος στις 4 μονάδες μάξιμουμ από τη Νέα Δημοκρατία, σαν να υπάρχει ένα ΑΟΡΑΤΟ ΤΕΙΧΟΣ που εμποδίζει τον κόσμο να πάει προς τα κει ό,τι και να παθαίνει. Οτι μπορεί κάποια στιγμή το ΤΕΙΧΟΣ να πάθει κάποια ρωγμή και να έρθουν οι πολυπόθητες 2-3 μονάδες ακόμη, διαφορά που οδηγεί υπό συνθήκες στην αυτοδυναμία, δεν το αποκλείει κανείς. Ομως, αν αυτό συμβεί υπό συνθήκες πόλωσης και συριζοφοβίας, τότε και πάλι θα είναι πύρρειος νίκη, αφού ο Τσίπρας θα βρεθεί με το 65% των Ελλήνων εναντίον του και το 35% να τον κοιτάει στα μάτια, στυλ «και τώρα τι θα μου δώσεις;», ενώ για την Ευρωπαϊκή Ενωση θα είναι piece of cake. Στην πρώτη «μαγκιά» θα του βάλουν ένα δίλημμα σαν αυτό που έκαναν στην Κύπρο και αν γίνει κάτι αντίστοιχο, θα είναι εκείνοι που ξαφνικά θα ψάχνουν ελικόπτερο για να φύγουν. 

Απ’ την άλλη και η ίδια η κυβέρνηση, παρότι κάποιοι ανάμεσά τους πιστεύουν ότι μπορεί το ίδιο σουτ να βρίσκει συνεχώς το... γάμα στην εστία, με την ίδια επαναλαμβανόμενη μπλόφα, κινδυνεύει τελικά εξίσου από τη βάσιμη, ή μη, συριζοφοβία. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι είναι βάσιμη και ότι πιάνει τόπο σ’ έναν κόσμο που θέλει με όλο και μεγαλύτερη αγωνία να περισώσει ό,τι του έχει περισσέψει. Τότε η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου κινδυνεύει να χάσει το έδαφος και την όποια σταθερότητα υπάρχει κάτω από τα πόδια της πολύ πριν προκηρυχτούν εκλογές, έστω κι αν ξεπερνάει τον προεδρικό κόμβο. Διατρέχουμε επίσης ως χώρα τον πολύ πιθανότερο κίνδυνο να βρεθούμε σε περίοδο ακυβερνησίας και αλλεπάλληλων αναμετρήσεων, που θα μας στείλουν δύο μέτρα κάτω από τη γη πριν ο Στρατούλης προλάβει να πει δραχμή. Αν μέσα από extreme  πόλωση και εκατέρωθεν εμπάθεια καταστεί απολύτως αδύνατη η συνεργασία Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ευρύτερο σχήμα, εφόσον δεν βγαίνουν τα κουκιά για αυτοδυναμία, τότε μιλάμε όχι για πολιτική, αλλά για εθνική αυτοκτονία. 

Υπ’ αυτή την έννοια ο Αδωνις, παρότι έσφαλε πολιτικά, προσφέρει μια υπηρεσία, για όποιον θέλει να το αντιληφθεί, για να μαθαίνουμε έγκαιρα και ανοιχτά γύρω από το πρόβλημα που όλοι κάνουν ότι δεν υπάρχει. Σαν να λέμε, να κάτσουμε σε έναν κύκλο, τύπου Ανώνυμοι Αλκοολικοί, και να αρχίσουμε να λέμε: «Είμαι ο Μήτσος και πάσχω από συριζοφοβία. Τρέμω ότι θα μου πάρουν το σπίτι, παρότι τους πρόλαβε η Εφορία». Αστείο; Καθόλου. Πρέπει να αρχίσει ο διάλογος για το ποιος και γιατί φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ και μακάρι να δοθούν απαντήσεις που θα καθησυχάσουν τον πολύ κόσμο ότι θα είναι μια άλλη προσπάθεια, ΕΝΤΟΣ ΛΟΓΙΚΗΣ, να διασωθεί η χώρα με κάπως διαφορετική συνταγή εντός ευρώ. Αλλιώς αυτό το σαράκι, η συριζοφοβία, είναι φαρμάκι. Ικανή από μόνη της συνθήκη να προκαλέσει καταστροφή, όχι απλά πριν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμη κι αν δεν μπορέσει καν ποτέ του να έρθει! Δεν θα είναι τραγικά γελοίο και ιστορικά κωμικοτραγικό να πάμε τζάμπα επειδή φοβόμαστε τον…  μπαμπούλα; Η ειλικρινής κουβέντα, όμως, πρέπει να αρχίσει από τον ίδιο τον μπαμπούλα! «Είμαι ο ΣΥΡΙΖΑ και φοβάμαι κι εγώ τη συριζοφοβία». Τώρα μάλιστα, ΜΙΛΑΜΕ, δεν γρυλίζουμε ο ένας στον άλλον!