Αμόλα καλούμπα και όχι... μπαρούφα

Το θέμα το έχει λύσει εδώ και χρόνια ο Πιραντέλο και το συμπλήρωσαν στην πράξη οι αθλητικογράφοι. Ο πρώτος με το «Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε», το διάσημο έργο του για την «ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας δημιουργώντας μια πραγματικότητα -μία για τον καθένα και ποτέ την ίδια για όλους- που αποδεικνύεται κάθε τόσο μάταιη και φανταστική». Και οι δεύτεροι με τα ιστορικά ρεπορτάζ τύπου «Ψυχάρα η Εθνική παρά την τεσσάρα» (και πού να δεις τι γραφόταν για τα οπαδικά: Χ-Θρίαμβος και τα σχετικά και… τόσο βολικά στις μέρες μας). Τώρα, αν σώνει και καλά πρέπει να κάνει κάποιος μια αποτίμηση ή να διακινδυνεύσει μια πρόβλεψη, δεν θα έπεφτε έξω αν περιοριζόταν στα βασικά: άπαξ και μένουμε στο ευρώ και παίρνουμε και χρόνο για να το παλέψουμε… πάλι καλά τα πήγε ο Τσίπρας! Ναι, πάλι καλά… λαμβάνοντας υπόψη ποιους είχε απέναντί του και… κάτι εξίσου προβληματικό, ποιους είχε υπέρ του και στο πλάι του. Με τι όπλα και συμμάχους δηλαδή πήγε να δώσει μια «ρομαντική» και εκ των προτέρων χαμένη μάχη. Υπ’ αυτή την έννοια, το ότι στεκόμαστε ακόμη στα πόδια μας μοιάζει κατόρθωμα. Δεν θα στεκόμαστε όμως για πολύ ακόμα αν την καθημερινή πολιτική της κυβέρνησης την υλοποιούν πανεπιστημιακοί χωρίς εμπειρίες και αμερικανάκια επικοινωνιολόγοι! Τουτέστιν, οι δύο πυλώνες στους οποίους στηρίζεται μπορεί να αποδειχτούν μοιραίοι ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ.

Βιώνουμε την τρίτη και φαρμακερή φάση. Απέτυχε το πρώτο «πασοκικό» Μνημόνιο ΓΑΠ - Παπακωνσταντίνου, δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί το «γαλαζοπράσινο» Σαμαρά - Βενιζέλου, αν φτάσει σε αδιέξοδο και το αριστερό «ΜΗ μνημόνιο», ε, τότε δεν φαντάζομαι να μας δοθεί άλλη επιλογή εντός ευρώ. Διάφοροι παραθυρολογοπαραληρούντες υπενθυμίζουν συνεχώς την άποψη του Βίσμαρκ, ότι δηλαδή τρεις καθηγητές αρκούν για να διαλυθεί μια χώρα. Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει πάνω από 15 πανεπιστημιακούς σε θέσεις-κλειδιά, ως υπουργούς, αναπληρωτές, υφυπουργούς κ.λπ. Κάντε, λοιπόν, τον πολλαπλασιασμό για το πόσες Ελλάδες μπορούν να διαλύσουν. Το Υπουργικό Συμβούλιο θυμίζει περισσότερο Σύγκλητο. Μια πρώτη γεύση τού τι ζημιά μπορεί να προκληθεί, παρά τις όποιες καλές προθέσεις, από έναν πανεπιστημιακό με ΜΗΔΕΝ εμπειρία στην πολιτική και τις διαπραγματεύσεις πήραμε με τον συμπαθέστατο, πανέξυπνο και radical chic Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος, προτού καν διαπραγματευτεί, εγκατέλειψε από μόνος του το βασικό αίτημα για περικοπή χρέους! Πρόσβαλε ανοιχτά τον Ντάισελμπλουμ στην Αθήνα άνευ λόγου, πυροδοτώντας το ήδη φορτισμένο κλίμα, μπέρδεψε την έννοια «επικοινωνία» με την αυτοπροβολή, με αποτέλεσμα να γίνει θέαμα στα διεθνή ΜΜΕ (και με την καλή αλλά και με την ΚΑΚΗ έννοια), έστησε 20 λεπτά το πιο κρίσιμο Eurogroup επειδή… μίλαγε με τον πρωθυπουργό (λες και οι άλλοι υπουργοί που τον περίμεναν έξαλλοι δεν είχαν να δώσουν λόγο στους δικούς τους) και παρέδιδε μαθήματα… μακροοικονομίας στους ομολόγους του αντί να ’χει μαζί του δυο-τρία αληθινά στοιχεία για να γίνει μια δουλειά της προκοπής. Γιατί να δώσει αφορμή στον ειδεχθή Σόιμπλε να τον ειρωνεύεται δημοσίως («...τι κρίμα που όλη η Κομισιόν, η Ε.Ε. και η Γερμανία δεν έχουν τόσο καλούς οικονομολόγους»)... ενώ εκείνος τον «έγλειφε» ταπεινωτικά σαν εγκέφαλο της Ευρώπης; Γιατί τα ξένα ΜΜΕ να μας κοροϊδεύουν για την «απαγορευμένη» λέξη «ΤΡΟΪΚΑ», που τη λέμε αλλιώς; Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο αρνητική εντύπωση προκάλεσε εκεί που πήγε προκειμένου να κάνει την πιο σοβαρή δουλειά. Διότι το έργο που του ανέθεσε ο πρωθυπουργός δεν ήταν να γίνει style-case-study για τη «Vogue» και τον «Guardian», ούτε να σαγηνεύσει τις Ευρωπαίες ώριμες νοικοκυρές φορώντας τα πουκάμισα έξω. Ηταν να διαπραγματευτεί και να πείσει τους άλλους υπουργούς στο Eurogroup. Ε, λοιπόν, επ’ αυτού μιλούν τα αποτελέσματα από μόνα τους και αν δεν ήταν ο ίδιος ο αιφνιδιασμένος Τσίπρας να επεμβαίνει εκ των υστέρων τηλεφωνώντας μια στον Ομπάμα και μια στη Μέρκελ για να εξηγήσει όσα θα έπρεπε να έχει κάνει κατανοητά ο Βαρουφάκης στους τεχνοκράτες και στον Σόιμπλε, δεν ξέρω πού θα ήμασταν τώρα. Σημειωτέον ότι στην τελική… μια χαρά τύπος φαίνεται για εκεί που πάντα ήταν, ήτοι στα πανεπιστήμια, στο socializing και στα βιβλία του. Ισως μάλιστα να έκανε περισσότερα απ’ όσα μπορούσε με βάση την εξωπραγματική ατζέντα που του έδωσαν.  Και πιθανότατα θα γίνει πολύ καλύτερος υπουργός αν ελέγξει λίγο τις αδυναμίες της ιδιαίτερης προσωπικότητάς του. Θα 'ναι αδιανόητο να ξαναδούμε από Δευτέρα την ίδια αντίληψη στις κρίσιμες ημιτελικές διαπραγματεύσεις. Καλή η παρουσία, αλλά τώρα προέχει η ουσία. Εξάλλου, για να μην τον αδικούμε, θα μπορούσε να είναι πολύ καλός και για το υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Τουρισμού ή ακόμα και παρουσιαστής σε talk show. Το λάθος έχει να κάνει με τη ΒΑΣΙΚΗ ΙΔΕΑ να βάλουμε έναν πανεπιστημιακό εξωτερικού για να εντυπωσιάσουμε τους ξένους επειδή μιλάει εγγλέζικα αγγλικά, αλλά και επειδή δεν έχουμε άλλη λύση, αφού οι... βασικοί Συριζαίοι ηγέτες ’βγαλαν  δεν ’βγαλαν κάνα τοπικό ΑΕΙ!

Οποιοσδήποτε πανεπιστημιακός, λοιπόν, θα είχε αποτύχει στη θέση του Βαρουφάκη, γιατί υπάρχει χαώδης απόσταση από το να διδάσκεις θαμπωμένες πιτσιρίκες πλούσιων οικογενειών μέχρι το να διαπραγματεύεσαι με σκληροτράχηλους γραφειοκράτες από τους οποίους θες και να τα πάρεις κιόλας.

Ευτυχώς -ΗΠΑ και του ανέλπιστα ρεαλιστή Τσίπρα βοηθούντων-, δεν φτάσαμε σε παραλογισμούς άλλων πανεπιστημιακών που βάζουν ήδη την κυβέρνηση σε αχρείαστους μπελάδες. Πιο κλασική περίπτωση ο υπουργός Παιδείας (απόφοιτος Kολλεγίου, ΕΜΠ και Πανεπιστημίου του Παρισιού) που φαγώθηκε να διαλύσει πειραματικά και πρότυπα σχολεία. Σε αντίθεση, ο επίσης πανεπιστημιακός Γιάννης Πανούσης, αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, κατάλαβε γρήγορα ότι δεν γίνεται να αμολήσει πάραυτα έξω από τα στρατόπεδα κράτησης 4.500 λαθρομετανάστες, όσο άθλιες και απαράδεκτες και αν είναι οι συνθήκες (που εδώ που τα λέμε είναι) εκεί μέσα, κι έτσι ψάχνει βήμα-βήμα να βρει μια λύση σε αυτό το τόσο ακανθώδες ζήτημα. Γιατί αν ΕΝΑΣ από αυτούς βγει έξω και σκοτώσει κάποιον, θα γίνει ΧΑΜΟΣ άνευ λόγου και αιτίας.

Χωρίς παρεξήγηση, λοιπόν, το πρόβλημα δεν ήταν ο ίδιος ο Βαρουφάκης, αλλά η προσπάθεια να κάνουμε πολιτική στο ύψιστο δυνατό επίπεδο και στην πιο κρίσιμη στιγμή με άπειρους πανεπιστημιακούς, ούτε καν τεχνοκράτες με την πλήρη έννοια της λέξης. ΠΟΛΙΤΙΚΗ δεν γίνεται έτσι, όπως ΔΕΝ γίνεται μόνο με υπουργούς-δημοσιογράφους επειδή στο μπλα-μπλα νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Τέλος, ούτε μόνο με ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΥΣ και social media γίνεται. Αν μια χώρα δεν πρέπει να κυβερνάται με email, σίγουρα δεν πάει μπροστά ούτε με το Twitter, αλλά ούτε και με διαδικτυακές διαδηλώσεις. Για όποιον επιμένει να καταλάβει σώνει και καλά τι επετεύχθη με τόσες... αδιαπραγμάτευτες διαπραγματεύσεις, το ότι δηλαδή βρεθήκαμε περίπου στο ίδιο σημείο να συζητάμε τα ίδια με άλλο όνομα (λίγο καλύτερα, λίγο χειρότερα, μικρή η διαφορά για τόση συμφορά που πήγε να γίνει), με σκληρή προθεσμία 120 ημερών μπροστά μας, είναι φανερό ότι χρειάζεται αλλαγή πορείας: Aμόλα καλούμπα απ' τις όποιες εξαγγελίες και κόψ' την μπαρούφα γιατί στην Ε.Ε. μας αντιμετωπίζουν τώρα ως persona ακόμη πιο non grata. Ας μείνουμε, λοιπόν, στο αν τη γλιτώσαμε πράγματι, και πόσο φτηνά ή ακριβά, και ας γυρίσουμε στα βασικά: ΔΟΥΛΕΙΑ! Πρώτα το γίγνεσθαι, μετά το φαίνεσθαι! Προέχει όμως φυσικά ένας γύρος θριάμβου.