Πολιτισμός For Sale

Την ίδια ώρα που μετράμε τα αποκαΐδια από το «Ακροπόλ Παλλάς» στην Πατησίων, αυτό το πανέμορφο Art Nouveau κτήριο, του Σωτήριου Μαγιάση, ένα σπάνιο δείγμα του ευρωπαϊκού πνεύματος που είχε εμπνεύσει ομορφιά και χρώμα στον ελληνικό πολιτισμό, μοιάζει να φουντώνει η πυρκαγιά που καίει ο,τιδήποτε συμβολικά έχει απομείνει από τον πολιτισμό μας.

Ελλείψει χρημάτων και προφανώς συνείδησης του πολύτιμου κεφαλαίου που συνιστά ο ελληνικός πολιτισμός για μια χώρα που έχει μάθει πια να μιλάει μόνο για νούμερα και στατιστικά στοιχεία, κατακρημνίζεται οτιδήποτε μπορούσε να αναστήσει, έστω και συμβολικά, το πεσμένο ηθικό μας.

Η κλοπή στην Εθνική Πινακοθήκη, πολύ φοβάμαι, ότι είναι η αρχή για μια σειρά από «κλοπές» των θησαυρών που διαμόρφωναν το φανταστικό και άρα συμβολικό μας πλούτο-οι «μαγικές» αναφορές του Σεφέρη στην Ακρόπολη, η Αθήνα του Μάνου Χατζιδάκι, το αθηναϊκό κέντρο του Ροΐδη-καθώς όλα τα παραπάνω γίνονται βορά στο στόμα ξεδιάντροπων ανθρώπων της εξουσίας.

Πριν από λίγες μέρες εντελώς ανερυθρίαστα γνωστός επιχειρηματίας δήλωσε ότι δεν θα είχε πρόβλημα να νοικιαστεί η Ακρόπολη στους Ιάπωνες (!) και το παράδειγμα του ακολούθησε γνωστός πολιτικός «εκπρόσωπος» του γένους. Για την ακρίβεια ο κ. Γιακουμάτος όχι μόνο δεν ντράπηκε να διανοηθεί ότι η Ακρόπολη θα έπρεπε να «παραχωρηθεί» σε άλλου είδους συμφέροντα αλλά ούτε καν να το δηλώσει (προφανώς ένας άνθρωπος που δεν καταλαβαίνει γιατί αυτά τα «μάρμαρα» φτιάχτηκαν για να θυμίζουν στους Αθηναίους το μεγαλείο της δημοκρατίας τους, δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι Ακρόπολη δεν είναι αντικείμενο τουριστικής εκμετάλλευσης).

Είναι γνωστό ότι οι πολιτικοί δεν έχουν καταβάλει ποτέ-ούτε πρόκειται-το παραμικρό τίμημα για την κατασπατάληση του εθνικού μας πλούτου αλλά τι ακριβώς θα έπρεπε να συμβαίνει όταν παραδεδεγμένα συνιστούν εχθρούς του ίδιου μας του πολιτισμού; Όταν δεν μπορούν καν να επεξεργαστούν τις βασικές αναφορές που ενδεχομένως τους διαφοροποιούν από τους υποτελείς, τους σκοταδιστές και τους πάσης φύσεως πρωτόγονους άλλων εποχών-και φυσικά πολύ πριν από την εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας;

Πολύ φοβάμαι ότι ο πολιτισμός μας, αυτός που δεν έχει καμία σχέση με τις εθνικόφρονες κορώνες αλλά με ανθρώπους που ονειρεύτηκαν, ερωτεύτηκαν κι έζησαν σε αυτόν τον τόπο, που πόνεσαν για αυτά τα μάρμαρα και ξύπνησαν, όπως ο Σεφέρης, με τα κομμάτια τους στα χέρια, αρχίζει να ξεψυχά στα χέρια ανθρώπων που ούτε το σθένος έχουν, ούτε το κουράγιο, ούτε τα χρήματα για να τον αναστήσουν.

Αρκεί, ωστόσο, να αναφέρω τα λόγια που ξεστόμιζε με τα λιγοστά ελληνικά του ο Μακρυγιάννης. Αυτά ας τα ξαναδιαβάσουν οι δήθεν «πατριώτες» και να δουν γιατί ακριβώς πολεμάμε ακόμη-και γιατί πρέπει να μαχόμαστε: «Είχα δυο αγάλματα» «περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια - φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα΄ χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ΄ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων• χίλια τάλαρα γύρευαν... Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι΄ αυτά πολεμήσαμε».