Όχι άλλες Αρβελέρ

Τυγχάνει άνθρωποι του διαμετρήματος  της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ να χρειάζονται, όσο ποτέ άλλοτε, στην Ελλάδα-και  η χώρα, αντίστοιχα, να τους οφείλει συμβολικά κομμάτια του κύρους της. Η γυναίκα που πρώτη εκπόρθησε τη Σορβόννη ως πρύτανις, αυτή που κατάφερε να εκτοπίσει δυναμικούς άρρενες σε μια δύσκολη επιστήμη όπως η δική της, απέσπασε βραβεία και διακρίσεις και έτυχε παγκόσμιου σεβασμού, είναι παραπάνω από απαραίτητη σε δύσκολες ώρες σαν αυτή που διανύουμε.

 Η Ελένη Αρβελέρ υπήρξε από τους περιβόητους επιβάτες του ιστορικού πλοίου “Ματαρόα” που στέρησε από τη χώρα μερικά από τα πιο λαμπρά πνεύματα-Καστοριάδη, Παπαιωάννου, Αξελό, Κρανάκη κι άλλους-οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στο πάντα φιλόστοργο στους Έλληνες Παρίσι. Κι όμως σήμερα που η χώρα μας την έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ η Ελένη Αρβελέρ υψώνει ψηλά το δάκτυλο και ως άλλη θυμόσοφος επικαλείται τον κοινό νου για να μας επιπλήξει. Με άπειρα παραδείγματα από την υποτιθέμενη συνάφεια της με τον καθημερινό, λαϊκό κόσμο-τον ταξιτζή της, την καθαρίστρια της κλπ-η κυρία Αρβελέρ έχει βαλθεί να μας πείσει οτι η Ελλάδα είναι το χειρότερο ευρωπαϊκό παράδειγμα, το παιδί που παρανομεί, η ασύδοτη χώρα.  

Σε κάποια συνέντευξη της επέμενε οτι ο  ταξιτζής (!) της είπε "κυρία Αρβελέρ, πρέπει να βοηθήσουμε τους Ισπανούς γιατί είναι εργατικοί, κάνουν ό,τι πρέπει, όχι σαν τους Έλληνες”, κάπου αλλού επιμένει ότι είμαστε οι μοναδικοί “αντί-Ευρωπαίοι επειδή ακριβώς σταματάνε οι βοήθειες και έχουμε την τρόικα” ενώ σε τρεις συνεντεύξεις που ακολούθησαν δεν έπαψε να επικαλείται το παράδειγμα του “Ντελόρ” τον οποίο ποτέ “δεν είδαμε ως σπουδαίο ευρωπαϊστή αλλά ως 'πακέτο'”. Τα παραδείγματα της παράδοξης εκλαϊκευμένης αντίληψης της κυρίας Αρβελέρ για την κακότροπη Ελλάδα δεν έχουν τέλος και τελευταία βομβαρδίζουν τα παγκόσμια ΜΜΕ καθημερινά. Απορώ πραγματικά πως ένας άνθρωπος που έχει βαθιά ενστερνιστεί τους δισσούς λόγους στο έργο του Θουκυδίδη και της δυναμικής που έχει ο αντίλογος στο δημόσιο λόγο δεν τολμάει να υψώσει την κραταιά πνευματική της φωνή για να μας υπερασπιστεί.

Και την ίδια στιγμή που οι Έλληνες είναι, κατά τη γνώμη της, οι χείριστοι των Ευρωπαίων η ίδια δεν αρνείται την αμοιβή της από διάφορα ιδρύματα της χώρας-Ίδρυμα Πολιτισμού, Ακαδημία Αθηνών, Κέντρο Δελφών κλπ. Μήπως, ενδεχομένως να σκεφτόταν το παράδειγμα του οικείου της “Επιταφίου Λόγου” του Περικλή ή οποιουδήποτε άλλου κατάφερε να μετατρέψει ακόμη και τα ελαττώματα μιας πόλης ή μιας χώρας σε σθεναρά πλεονεκτήματα; Γιατί όπως έλεγε και ο αγαπημένος της Θουκυδίδης “τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ' ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον”-κι αυτό είναι κάτι που η κυρία Αρβελέρ το ξέρει καλύτερα από όλους μας.