Γιατί οι φανατικοί μισούν το Παρίσι

Ποτέ δεν δοκίμασα να βγω από την πλάνη μου, επειδή η πραγματικότητα ξεπερνούσε πάντα τις προσδοκίες μου. Ο κόσμος είναι πιο πλούσιος απ’ο,τι τα φτωχά μας συναισθήματα» γράφει ο ανεπανόρθωτα ονειροπόλος Πασκάλ Πρυκνέρ στο «Ένας καλός γιος» που μόλις κυκλοφόρησε. Και το γράφει σαν Γάλλος, για την ακρίβεια σαν Παριζιάνος-ένας άνθρωπος που δεν ξέφυγε ποτέ από το φάσμα του ονειρικού. Της ερωτικής, πολιτικής ή αισθητικής φαντασίωσης, μιας φαντασίωσης που κρύβεται στα ονειρικά απωθημένα της πόλης που πλήρωσε βαρύ το τίμημα για τις ελευθερίες της.

Είναι το παλιό Παρίσι της Πλας Μπλανς, όλων αυτών των parigots που περιπλανήθηκαν στα δρομάκια όπως η Έντιφ Πιαφ και ονειρεύτηκαν μόνο το μεγάλο (όπως στο άσμα της το Grand Paris). Αυτό το esprit-fondeur (πνεύμα-σφεντόνα) που δημιούργησε εξεγέρσεις και πήρε μυαλά, όπλισε τα χέρια των νέων με σφεντόνες και όνειρα. Έγινε η πόλη των libertines, τα τραγούδια των rodeurs de nuit, η πιο αλλόκοτη σκέψη, η πιο συμβολική φιλοσοφία. Δημιούργησε τους καλύτερους φιλοσόφους που είχαμε στην Ελλάδα: εκτός από τον Παπαιωάννου, ο Καστοριάδης δεν εμπνεύστηκε τυχαία σε αυτή την πόλη το φαντασιακό του και τα δικά μας παιδιά το Πολυτεχνείο.

Δεν είναι επομένως τυχαίο που οι αδιανόητοι εκφραστές του τζιχαντισμού θέλουν αυτή την πόλη ηττημένη-όχι τη Γαλλία, το Παρίσι. Γιατί οι Παριζιάνοι δεν υποτάχτηκαν ουσιαστικά ποτέ. Παραφράζοντας το κείμενο των New York Times γιατί οι φανατικοί μισούν την πόλη του φωτός:
αυτό που μισούν είναι ο ελευθεριακός αέρας που φυσάει ανάμεσα στην Παναγία των Παρισίων και το Ίλ Σεν Λουί, τα όμορφα κορίτσια με τα ξέμπλεκα μαλλιά και τα άφιλτρα τσιγάρα, τις ζεστές μπακέτες και τα πιο νόστιμα πιάτα (στον πλανήτη), την Πλας Βαντόμ και την αμακιγιάριστη Αμελί που δεν θα την νοιάζει αν γνώρισε ποτέ πατέρα ή άνδρα. Το δικαίωμα στον ελεύθερο έρωτα πέρα από τους κανόνες και την ανάγκη για μια ωραία κουβέντα με κρασί-παρά για μια καλή καριέρα. Κι αυτή είναι η διαφορά του Παριζιάνου από οποιονδήποτε άλλο: ότι αντί για τις μεγάλες επιτυχίες, δοξάζει τη ζωή. Κάτι που δεν θα του το συγχωρήσει ποτέ κανείς θιασώτης του μίσους και του θανάτου. Το Παρίσι θα στοχάζεται ελεύθερα-κι όποιος στοχάζεται ελεύθερα, στοχάζεται καλά.