Τώρα που ο θόρυβος κόπασε και κάποιοι λαοπρόβλητοι καλλιτέχνες κατέληξαν στον προορισμό όπου τους οδήγησαν οι πράξεις τους -στη φυλακή-, νομίζω, είναι ώρα να μιλήσουμε ψύχραιμα για το θέμα που επίσης διχάζει την ούτως ή άλλως ευερέθιστη κοινωνία μας: αν ο κακός άνθρωπος ακυρώνει τον μεγάλο καλλιτέχνη όταν και οι δύο ιδιότητες συνυπάρχουν στο ίδιο σώμα. Σε απλά ελληνικά, ακυρώνεται η καλλιτεχνική αξία κάποιου που στην προσωπική του ζωή είναι ένα καθίκι;
Τζένη Αγιανδρίτη
Από τη μία οι εικόνες με τους εθελοντές νοσηλευτές που σπεύδουν χαμογελαστοί στο «μέτωπο» της Θεσσαλονίκης αφήνοντας πίσω τους σπίτια, δουλειές και οικογένειες. Από την άλλη οι εικόνες με τη διαδήλωση-περφόρμανς κάποιων ιδεοληπτικών «τιμητών» της επετείου του Πολυτεχνείου που βάζουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία αφήνοντας πίσω τους το χάος. Εικόνες δύο παράλληλων κόσμων, την ίδια μέρα, στο ίδιο δελτίο ειδήσεων, στην ίδια χώρα, που εν μέσω φονικής πανδημίας πολεμάει ταυτόχρονα και τον κακό εαυτό της. Για την καλή εκδοχή της, το φωτεινό παράδειγμα δίνουν εθελοντές και μη, γιατροί και νοσηλευτές, που καταθέτουν στο «ΘΕΜΑ» τις πρωτοφανείς εμπειρίες τους, ενώ την ίδια στιγμή μια ολόκληρη χώρα τραμπαλίζεται μεταξύ ελπίδας και θλίψης.
Κυρία Λαγκάρντ, η Ρουάντα δεν περίμενε εσάς για να σωθεί. Έχει το δικό της δυνάστη -ευτυχώς με μυαλό
«Σκέφτομαι πολύ περισσότερο τα παιδιά σε ένα σχολείο στο Νίγηρα...Τα έχω μονίμως στο μυαλό μου γιατί πιστεύω ότι χρειάζονται πολύ περισσότερο βοήθεια απ’ό,τι στην Αθήνα» δήλωσε η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, κατάφωρα θυμωμένη που ενώ θα έπρεπε να διώχνει τις μύγες από τα πρόσωπα των υποσιτισμένων της Αφρικής, κάθεται και διώχνει τις μύγες από τους καλοφαγάδες πλην τριτοκοσμικούς της Ευρώπης. Το θέμα είναι βέβαια ότι όσο η κυρία Λαγκάρντ σκέφτεται πώς θα ταϊσει τα παιδιά της Αφρικής (με τον ίδιο κοπιαστικό τρόπο της επιλογής μεταξύ μιας τσάντας Chanel ή μιας κροκό Hermes), κάποιοι προτίμησαν να περάσουν στη δράση παρά να πλημμυρίσουν με κροκοδείλια δάκρυα το Νίγηρα.
Σαββατοκύριακο εκλογών και το πολύφερνο «εκλογικό σώμα» τουλάχιστον στις παραλιακές πόλεις προτιμά να παίρνει χρώμα στις ακτές –παρά να περιφέρεται στα παλιακά εκλογικά κέντρα δίπλα σε ζόμπι εκπροσώπους κομμάτων που χαίρονται για άγνωστους λόγους. Από την Παρασκευή μέχρι και σήμερα Κυριακή, οι παραλίες τουλάχιστον της Αττικής είναι περιέργως τίγκα αφού ούτε πια σφίξανε και οι ζέστες ούτε πέρασε και η κρίση –κάτι που θα δικαιολογούσε μια τέτοια ελαφρότητα. «Απλά έχουμε εκλογές και δεν έχουμε μία», λέει σκωπτικά ένας λουόμενος στην παρέα του που σχολιάζει την αφύσικη για τέτοια εποχή κοσμοσυρροή στις ξαπλώστρες και στην «κινούμενη» άμμο των πλαζ. Για όσους βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα, δεν πρόκειται ούτε απολιτίκ πολίτες ούτε για χαραμοφάηδες πιτσιρικάδες που απλά χτυπάνε το μπαλάκι παίζοντας ρακέτες.
Εμείς τα παιδιά του lifestyle –αυτό που σήμερα πολλοί ξορκίζουν ως το κακό της μοίρας τους λες και ο «τρόπος ζωής» είναι ντελικατέσεν για μεταξωτούς οισοφάγους- ζούμε μία σχιζοφρένεια: αφενός δεν πρέπει να ασχολούμαστε με τους ελαφρούς ως εκτός πραγματικότητας και μας πούνε ηλίθιους αφετέρου δεν μας παίρνει να ασχολούμαστε και με τους βαριούς και ασήκωτους ως εκτός πεδίου μας και άρα μας πούνε και ξερόλες!
Κανείς βέβαια δεν δικαιούται να σου πει ποιος είναι του «ελαφρού ρεπερτορίου» και ποιός είναι του «ποιοτικού» αφού ούτως ή άλλως τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Από την άλλη, οι πρώην λυσσαλέοι πολέμιοι του σατανικού lifestyle συναγελάζονται με τους κατεξοχήν εκπροσώπους του, κάτι που προσωπικά δεν με χαλάει αλλά υποτίθεται ότι χαλάει αυτούς.
Διάβαζα πρόσφατα κάποιες δηλώσεις του επονομαζόμενου και ως «Κάιζερ» της μόδας, Καρλ Λάγκερφελντ που έλεγαν τα εξής: «Δεν τρώω ποτέ το μεσημέρι, αλλά αν φάω, τους ζητάω να μου το στείλουν σπίτι. Στην ουσία έχω δύο σπίτια. Αυτό το σπίτι εδώ είναι μόνο για ύπνο και σχεδιασμό και έχω και άλλο ένα σπίτι, δυόμισι μέτρα μακριά που είναι για φαγητό και για να βλέπω κόσμο. Εκεί είναι και ο μάγειρας. Δεν τον θέλω το μάγειρα εδώ».