Ελλάδα με... διπολική διαταραχή

«Κάνε μια προσπάθεια να βήξεις. Μπράβο, μπράβο, μπράβο, κύριε Γιώργο! Χαλάρωσε τώρα», ακούγεται να λέει ένας γιατρός σε έναν ασθενή με COVID-19 στη ΜΕΘ του Ασκληπιείου Βούλας. Ο κύριος Γιώργος τα ’χει χαμένα, δεν είχε επαφή με το περιβάλλον, ήταν για μέρες σε καταστολή. Εχει μόλις ανοίξει τα μάτια του και ο γιατρός προσπαθεί να τον ενθαρρύνει. Μέχρι πρότινος δύο άγνωστοι που μέσα στις πολεμικές συνθήκες της Εντατικής, ο ένας έγινε ο κύριος Γιώργος και ο άλλος ο σωτήρας του. «Δυστυχώς κάθε φορά που εκκενώνεται μια κλίνη ΜΕΘ, δεν γεμίζει την επόμενη μέρα, δεν γεμίζει την επόμενη ώρα, γεμίζει το επόμενο λεπτό», λέει στην τηλεοπτική κάμερα δημοσιογράφου που κάνει επιτόπιο ρεπορτάζ μία άλλη υγειονονομική υπάλληλος. Διάλογοι όπως αυτή του γιατρού με τον ασθενή γίνονται κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό, σε όλα τα νοσοκομεία αναφοράς, σε όλη την Ελλάδα. Ανθρωποι κάθε ηλικίας, με ή χωρίς υποκείμενα νοσήματα, αθλητικοί και παχύσαρκοι, πλούσιοι και φτωχοί, αριστεροί και δεξιοί, κληρικοί και κοσμικοί, πιστοί και άθεοι, κάποιοι σχολαστικοί με τα μέτρα προστασίας κατά του κορωνοϊού, κάποιοι άλλοι αρνητές της πανδημίας και ορκισμένοι εχθροί της μάσκας. Ολοι το ίδιο ευάλωτοι στον κίνδυνο να νοσήσουν ή να γίνουν το θύμα νούμερο τάδε, όλοι με το ίδιο συνταγματικό δικαίωμα δημόσιας περίθαλψης και νοσηλείας - αν και όχι όλοι πειθήνιοι στα περιοριστικά μέτρα για την αποφυγή εξάπλωσης επειδή δεν τους ένοιαζε, δεν πίστευαν, δεν τους συνέφερε ή όλα αυτά μαζί. Οι για μέρες άυπνοι γιατροί και νοσηλευτές, οι διάλογοι ενθάρρυνσης και παρηγοριάς που ανταλλάσσουν με ασθενείς που παλεύουν να πάρουν ανάσα, ο μοναχικός θάνατος ανθρώπων σε ΜΕΘ που δεν πρόλαβαν να πουν αντίο στους οικείους τους, τα στοιβαγμένα κρεβάτια στους θαλάμους των νοσοκομείων και οι σπαρακτικές εκκλήσεις των υγειονομικών για βοήθεια και των λοιμωξιολόγων για την αποφυγή κάθε είδους συνωστισμού είναι εικόνες και φράσεις που δύσκολα περνάνε στο ντούκου, άλλους τους συγκλονίζουν και όλους τους επηρεάζουν.

Tο πολυτεχνείο

Ή μάλλον όχι ακριβώς όλους. Μόλις την περασμένη Τρίτη, με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, 6.000 αστυνομικοί σύρθηκαν ουσιαστικά στους δρόμους της Αθήνας βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές τους επειδή οι κομματικοί αρχηγοί του ΚΚΕ και του ΜέΡΑ25 κάλεσαν τον κόσμο σε πορεία παρά την απαγόρευσή της λόγω της κορύφωσης της πανδημίας και παρά τις συνεχείς συστάσεις των λοιμωξιολόγων που έκαναν λόγο για σχεδόν εγκληματική προτροπή. Σύμφωνα με το σκεπτικό της αριστερής αντιπολίτευσης συνθήματα όπως «Ελλάς Ελλήνων φυλακισμένων» και «Η Δημοκρατία δεν μπαίνει σε καραντίνα» ιεραρχήθηκαν ως υψίστου ανάγκης για όλα τα δεινά του σύγχρονου Ελληνα πολίτη που καλείται να μείνει σπίτι του αποστασιοποιημένος όχι επειδή κινδυνεύει να πεθάνει από ασφυξία, αλλά επειδή οι σκοτεινές δυνάμεις του κεφαλαίου και της Δεξιάς θέλουν να τον φιμώσουν και να τον καταδικάσουν στην κόλαση της λήθης από τους αιματηρούς αγώνες που δόθηκαν για το ψωμί μας, την ελευθερία μας και τη δημοκρατία μας. Και κάπως έτσι κάποιοι εκατοντάδες προτίμησαν αντί για τη δημόσια ασφάλεια το σόου αγωνιστικότητας για λόγους μικροπολιτικής, σε μια μέρα μνήμης που οι περισσότεροι τιμούμε κάθε χρόνο με σεβασμό και που κάποιοι ολίγοι μετατρέπουν σε χουλιγκανικό ντέρμπι χρησιμοποιώντας το μπάχαλο ως αντιπολιτευτικό όπλο. Το τελετουργικό της επετείου μπορεί να διεσώθη, άγνωστο αν ισχύει το ίδιο για την υγεία όσων αναγκάστηκαν να συνωστιστούν - ή για τα ιερά μηνύματα του συμβολισμού της μέρας για την οποία τόσο κόπτονται.

Oι Ιεράρχες

Η γεύση που έμεινε είναι πικρή όπως συμβαίνει μετά από κάθε φιάσκο, μια αντίδραση εκτός τόπου και χρόνου καταδικασμένη εκ των προτέρων από την ίδια της τη ματαιότητα. Από την ίδια στην οποία βούτηξαν χωρίς αναπνευστήρα -και κυρίως χωρίς μάσκες- κάποιοι ορθόδοξοι ιεράρχες, που αντί να οδηγήσουν το ποίμνιο με σύνεση στο σπίτι το έσυραν απροστάτευτο να καταπίνει με το θαυματουργό κουτάλι τη Θεία Κοινωνία που εξολοθρεύει ιούς και δαίμονες. Η σθεναρή αντίδραση ήρθε ευτυχώς εκ των έσω, αφού σεβάσμιοι μητροπολίτες έσπευσαν να διαχωρίσουν τα όρια μεταξύ πίστης στον Θεό και πίστης στην επιστήμη, αφού τα όλο και αυξανόμενα κρούσματα και θύματα μεταξύ πιστών και ιερέων δεν άφηναν περιθώρια για παρερμηνεύσεις. Από τη μία ο μητροπολίτης πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος που καλούσε τους πιστούς να κοινωνήσουν και να βγάλουν τις μάσκες και από την άλλη ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, που τους καλούσε να μείνουν σπίτι γιατί «αγαπάμε». Αμφότεροι νόσησαν από κορωνοϊό, ο πρώτος αρνήθηκε να νοσηλευτεί υπογράφοντας χαρτί οικειοθελούς αποχώρησης, ο δεύτερος ήδη νοσηλεύεται, ενώ πριν από λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο μητροπολίτης Λαγκαδά Ιωάννης, μόλις προχτές ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος. Ο κορωνοϊός τράβηξε τη μάσκα της Ορθοδοξίας και ευτυχώς κάποιοι στάθηκαν με θάρρος και αγάπη να πουν την αλήθεια κοιτάζοντας κατάματα την πραγματικότητα - και το ποίμνιο. Οπως ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος -«Δεν κινδυνεύει η πίστη αλλά οι πιστοί»-, αλλά και ο μητροπολίτης Νεκτάριος, που με εκτενές του κείμενο θύμισε ότι ο κορωνοϊός ήρθε στην Πελοπόννησο από τους προσκυνητές των Αγίων Τόπων, προέτρεψε τους πιστούς να παραμείνουν ασφαλείς στο σπίτι τηρώντας υπεύθυνη στάση ως πολίτες, για να καταλήξει αναφερόμενος στους κάθε λογής αρνητές: «Ο ιός της ανοησίας διαχέεται ακαριαία και μολύνει αναρίθμητους εγκεφάλους».

Φυσικά είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από τις κινητοποιήσεις της ΟΛΜΕ τον Μάιο που αντέδρασε στην τηλεκπαίδευση με πρόσχημα τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών αναρτώντας πανό που έβγαζε μάτι ανορθογραφίας (ΑΠΕΣΥΡΕ ΤΩΡΑ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ, αντί για ΑΠΟΣΥΡΕ, όπως αρμόζει σε κάθε προστακτική που δεν παίρνει αύξηση), ενώ τον Οκτώβρη, αντί να ταχθεί κατά των καταλήψεων για το καλό της Παιδείας, προκήρυξε με τη σειρά της στάσεις εργασίας (!) με αίτημα το «Καμία εξ αποστάσεως εκπαίδευση σε σχολεία υπό κατάληψη» γιατί δεν είναι καθόλου «παιδαγωγικό», όπως δήλωσε ο πρόεδρός της Θεόδωρος Τσούχλος. Για τις καταλήψεις, για τις διδακτικές ώρες που χάνονται για πλάκα, για τις φθορές στα σχολεία δεν ακούστηκε ούτε κιχ. Ευτυχώς που τουλάχιστον σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές υπάρχουν πολλοί που δείχνουν τον τρόπο προσφοράς για το δημόσιο συμφέρον, είτε υπομένοντας καρτερικά την καθολική κοινωνική αποστασιοποίηση κλεισμένοι στο σπίτι είτε στη μάχη στις Εντατικές, σώζοντας όσες ζωές μπορούν και παλεύοντας μεταξύ ελπίδας και θλίψης. Για όσους δεν κατάφεραν να σώσουν και για εκείνους που δεν θέλουν να σωθούν.