Από το μπουμ της ανάπτυξης στο μπάχαλο

Πρεμιέρες και γυρίσματα ταινιών ή σειρών, φαντασμαγορικές βραδιές διεθνούς ακτινοβολίας (βραβεία MTV, Emmy, Toni, MET GALA κ.λπ.), εκθέσεις κάθε είδους, εγκαίνια νέων χώρων πολιτισμού και εστίασης, θεατρικές παραστάσεις, επιδείξεις μόδας, παρουσιάσεις βιβλίων, τηλεοπτικών προγραμμάτων και προϊόντων, συναυλίες, γάμοι, βαφτίσια, πάρτυ γενεθλίων και μόλις πρόσφατα η Μπιενάλε στην Αθήνα που ξεπέρασε κάθε προσδοκία των διοργανωτών ως προς την προσέλευση επισκεπτών από το εξωτερικό.

Ταυτόχρονα, όποιος αρέσκεται στις φθινοπωρινές διακοπές, ή έστω στις σύντομες αποδράσεις, σε πολλά νησιά γίνεται ακόμα ένας μικρός χαμός που σε σχέση με άλλες, ακόμα και pro COVID εποχές, το λες και θαύμα, ενώ, όπως μαρτυρούν ξενοδόχοι, εστιάτορες, τουριστικοί πράκτορες και δήμαρχοι, οι τουρίστες δεν είναι μόνο περισσότεροι αλλά και ποιοτικά καλύτεροι βάσει εισοδηματικών κριτηρίων και κατανάλωσης. Ολα τα παραπάνω ερμηνεύονται φυσικά ως ένα λίγο-πολύ αναμενόμενο κοινωνικό και πολιτιστικό μπουμ μετά το σοκ της πανδημίας και της αναγκαστικής απομόνωσης, αφενός επειδή ένα σωρό δραστηριότητες βρέθηκαν σε φάση παύσης αν όχι επαγγελματικής «διασωλήνωσης», αφετέρου λόγω ψυχολογικής εκτόνωσης και αποσυμπίεσης, αφού μετά από δεκάδες μήνες εγκλεισμού και συνδιαλλαγής με τον απέναντι τοίχο οποιαδήποτε έξοδος είναι σαν κάποιος να απελευθέρωσε την ημίτρελη γάτα από το σακί. Ακριβώς η τελευταία εικόνα νομίζω ότι περιγράφει και ερμηνεύει ρεαλιστικότερα ίσως από την περιρρέουσα αντίληψη περί θετικότητας και αίσιων μηνυμάτων από το άμεσο μέλλον το πώς διαμορφώνεται η post COVID πραγματικότητα - και ειδικά για μας εδώ στην Ελλάδα και η μετά την οικονομική κρίση εποχή.

Αν και μας αρέσει να στρέφουμε την προσοχή σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, πρεμιέρες, πάρτυ, πασαρέλες, κόκκινα χαλιά, εικαστικά χάπενινγκς, θεατρικές παραστάσεις, νέες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές, πρωτοποριακές τεχνολογίες και επιστημονικές καινοτομίες εστιάζοντας στη λάμψη, στο ταλέντο και τον δημιουργικό οίστρο ξεχωριστών ανθρώπων που προτιμούν να εκφράζονται παράγοντας αγόγγυστα έργο από το να καταστρέφουν το σύμπαν με μόνιμα υψωμένη την παντιέρα της βαβούρικης αντίδρασης εις βάρος του συνόλου, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε μια θορυβώδη μειοψηφία που βάζει συνεχώς τρικλοποδιές σε οτιδήποτε/οποιονδήποτε τολμήσει βήμα ομαλότητας - για άλμα προς το μέλλον ούτε λόγος.

Από τους αιώνιους μαθητές καταληψίες που προφανώς καθοδηγούμενοι βγαίνουν επιτιθέμενοι με μαχαίρια (!!!) και καδρόνια έξω από σχολικές αίθουσες και κάποιους ολίγους καθηγητές που σιγοντάρουν το μπάχαλο για ίδιους πονηρούς λόγους, αρνούμενοι όχι μόνο τον ρόλο τους ως παιδαγωγοί, αλλά και τους νόμους, μέχρι κάθε τραμπούκο αντεμβολιαστή, αρνητή των πάντων, λαοπλάνο σφετεριστή της εξουσίας και παρακρατικό συνωμοσιολόγο, η απάντηση είναι νισάφι σε όλον αυτό τον μπαξέ της παράνοιας. Τα φαινόμενα αντίδρασης και αρνητικούρας φυσικά δεν προέκυψαν με την πανδημία, άσχετα αν βρήκαν πρόσφορο έδαφος χάρη και εξαιτίας αυτής· προϋπήρχαν και θα υπάρχουν όσο οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες ευνοούν την ύπαρξή τους και όσο ο κάθε απατεωνίσκος Μεσσίας διασπείρει ψευδείς ειδήσεις για να πάρει απλά τη θέση εξουσίας που καραδοκεί φορώντας τη μάσκα του επαναστάτη-Αρλεκίνου.

Φυσικά με αρωγό τα social media που, αφού μπορούσαν να κάνουν πλούσια, επιδραστική και διάσημη την κάθε αφελή περσόνα της γειτονιάς με δύο πόζες και τρία σινιέ ρούχα, γιατί όχι και κάθε πατριδοκάπηλο και επαναστάτη της φακής που ένιωθε ότι ήρθε η ώρα για το δικό του σόου. Θα μου πεις, όλα αυτά για μια μειοψηφία; Για κάποιους γραφικούς ιεροκήρυκες που αν και αγνοούν την αλφαβήτα αποκηρύσσουν την επιστήμη στην οποία βέβαια καταφεύγουν αν σπάσουν το υψωμένο χέρι; Για κάποιους ολίγους μαθητές/φοιτητές/καθηγητές που κάνουν καταλήψεις σε κάποια σχολεία; Για κάποιους γραφικούς που πουλάνε «καμένες» θεωρίες και μαντζούνια; Για κάποιους ύποπτων κινήτρων και προθέσεων γνωστούς – άγνωστους κουκουλοφόρους;

Ναι, για όλους αυτούς και για όλους εμάς περισσότερο που απαιτούμε να έχουμε την εκπαίδευση που πληρώνουμε με τους φόρους μας, την ασφάλεια στους δρόμους, την ελεύθερη κόσμια διακίνηση και χρήση στα δημόσια κτίρια, την προστασία από κάθε είδους απατεωνίσκο που παραπλανεί ύπουλα τον κόσμο, την αξιολόγηση μόνιμων υπαλλήλων και λειτουργών της δημόσιας διοίκησης και εκπαίδευσης, όπως άλλωστε αξιολογούμαστε όλοι στην καθημερινή αρένα ως ιδιωτικοί υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι ή επιχειρηματίες και χωρίς να είμαστε ούτε μόνιμοι ούτε μπαχαλάκηδης, ούτε αυτόκλητοι τιμωροί ενόχων και κυρίως αθώων. Κυρίως απαιτούμε το βασικότερο, να τηρηθούν οι νόμοι που ψηφίζονται και την τιμωρία όσων τους παραβαίνουν. Τελεία. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για την ανατολή μιας νέας εποχής ευμάρειας και ανάπτυξης και δημιουργικού οργασμού και της χώρας μας ως ελκυστικού προορισμού επενδύσεων και πρωτοπορίας και και και... Οσο έστω κι ένα σχολείο και πανεπιστήμιο παραμένει υπό κατάληψη για λόγους άσχετους με τη δημόσια υγεία, ασφάλεια και δημοκρατία, όσο αφαιρείται το δικαίωμα δημόσιας εκπαίδευσης και προστασίας στους φορολογούμενους πολίτες από τον οποιονδήποτε μπορεί ανεμπόδιστα και για οποιονδήποτε φαιδρό λόγο να τα κάνει όλα ρημαδιό και τσιφλίκι του, τότε όλα τα άλλα τα ωραία, τα μεγάλα ακούγονται φούμαρα όταν η απόσταση από το μπουμ στο μπάχαλο είναι ένα φου δρόμος.