Τζένη Αγιανδρίτη

Μέρες γιορτών, μέρες χαράς, ανταλλαγής δώρων και  ευχών και φιλιών και επισκέψεων και μηνυμάτων....

Χμ, μελώσαμε από  την αγάπη....Μια αγάπη σα μελομακάρονο φτιαγμένο από ατζαμή (και απλήρωτο) Πακιστανό που πετάει τη ζάχαρη στο μίγμα εκδικητικά: «που να πάτε στο διάβολο όλοι από διαβήτη». Για να λέμε την αλήθεια, μαζί με τον άμοιρο μετανάστη που τον έφερε το διάβα της ζωής στην φάκα της τωρινής Ελλάδας, αντίστοιχα συναισθήματα βιώνουμε πολλοί εργαζόμενοι –ακόμα χειρότερα και άνεργοι.  

Σε αυτό, λοιπόν, το αγαπουλιάρικο κλίμα που στάζει πετιμέζι, οφείλουμε να συγχρωτιστούμε ντε και καλά λόγω ημερών –κι ας στάζουμε όλοι χολή. Να βγούμε στα μαγαζιά, να πάρουμε δώρα -ξεπέτα συνήθως, να δούμε βαφτιστήρια, συγγενείς και φίλους, να πάμε σουπερμάρκετ, ζαχαροπλαστεία και χασάπικα και όλα αυτά μέσα σε ένα τριήμερο. Σε ένα δηλαδή χωροχρόνο που χωράει συγκεκριμένα πράγματα -μόνο που επειδή βαφτίζεται Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά ή του Αγίου Μάμα πρέπει να γίνουν όλα. Και πώς να γίνουν όλα όταν χρειάζεσαι τρεις ώρες για να διανύσεις 25 χιλιόμετρα, όταν έχει βγει κάθε πικραμένος στους δρόμους, όταν η καφρίλα παραμένει ανυποχώρητη, όταν οι τροχονόμοι θυμίζουν Mr Bean και όταν μαμάδες επειδή κουβαλάνε παιδάκια θεωρούν ότι ο κόσμος τους ανήκει;  

Και ξαφνικά  σε στροβιλίζουν σκέψεις. Μία βασικά: «θέλω ένα όπλο τώρα». Κι εκεί αρχίζεις να συνειδητοποιείς το επιχείρημα του δολοφόνου που θόλωσε....Του άκακου, φιλήσυχου, εργατικού, οικογενειάρχη και μή, ανθρώπου που σαστισμένος μπροστά σε μια λίστα καταναγκασμών, (εορταστικών τάχα μου), πρέπει να φορέσει την χαρούμενη φάτσα του, να ανταλλάξει ευχές γεμάτες αισιοδοξία και χαρά, να πάρει τη θεία Αγλαϊα στο χωριό, να τρέχει στα παιχνιδάδικα και το βράδυ αποκαμωμένος, αντί να βάλει τις παντόφλες και να γίνει ο ίδιος κούτσουρο για το τζάκι, να τρέχει σε καλέσματα με μια τούρτα κι ένα γκι στην αγκαλιά να κάνει τον χαίστα.  

Το χειρότερο, βέβαια, είναι η γκρίνια που έχει προηγηθεί. Από συμβίους, παιδιά, αφεντικά, φίλους, συγγενείς –ακόμα και από τους επιδειξιομανείς ανάπηρους στα φανάρια που βλέπουν τις σακούλες στις θέσεις των επιβατών δίπλα σου και θεωρούν ότι τους χρωστάς τον οβολό σου -τάχα μου μέρες που είναι.  

Δηλαδή τί μέρες  είναι; Αν αυτό είναι ένδειξη πνεύματος διαλογισμού, επαναπροσέγγισης ανθρώπων, αναθεώρησης πραγμάτων και αλλαγή ρότας απέναντι στα αγγούρια που έρχονται πιο ντούρα από ποτέ, σόρι αλλά προτιμώ να πάω στο Πάσχα κατευθείαν. Εκεί τουλάχιστον δεν υπάρχει πασχαλιάτικο «spirit». Ο οβελίας σουβλίζεται, τα αβγά γίνονται μπαλάκια του πινγκ πονγκ στα χέρια των παιδιών και οι ευαισθησίες περιττεύουν. Εδώ όμως περισσεύει και η υποκρισία.

Ευτυχώς που  ακόμα δεν περισσεύουν και  τα όπλα. Τουλάχιστον όχι στα χέρια  ανθρώπων όπως οι προαναφερόμενοι που  σίγουρα, αν είναι και άνεργοι και με χίλια δυο άλλα προβλήματα, το μόνο θέμα ίσως θα ήταν ο σιγαστήρας.....