Τζένη Αγιανδρίτη

Σαββατοκύριακο εκλογών και το πολύφερνο «εκλογικό σώμα» τουλάχιστον στις παραλιακές πόλεις προτιμά να παίρνει χρώμα στις ακτές –παρά να περιφέρεται στα παλιακά εκλογικά κέντρα δίπλα σε ζόμπι εκπροσώπους κομμάτων που χαίρονται για άγνωστους λόγους. Από την Παρασκευή μέχρι και σήμερα Κυριακή, οι παραλίες τουλάχιστον της Αττικής είναι περιέργως τίγκα αφού ούτε πια σφίξανε και οι ζέστες ούτε πέρασε και η κρίση –κάτι που θα δικαιολογούσε μια τέτοια ελαφρότητα. «Απλά έχουμε εκλογές και δεν έχουμε μία», λέει σκωπτικά ένας λουόμενος στην παρέα του που σχολιάζει την αφύσικη για τέτοια εποχή κοσμοσυρροή στις ξαπλώστρες και στην «κινούμενη» άμμο των πλαζ. Για όσους βγάζουν βιαστικά συμπεράσματα, δεν πρόκειται ούτε απολιτίκ πολίτες ούτε για χαραμοφάηδες πιτσιρικάδες που απλά χτυπάνε το μπαλάκι παίζοντας ρακέτες.

Το θέμα των εκλογών είναι πιο καυτό και από τον ήλιο και δύσκολα το κύμα που σκάει μέχρι τις απλωμένες πετσέτες από τα απόνερα των πλοίων παίρνει μαζί του και την κατήφεια –κι ας φοράει μαγιό. Σήμερα Κυριακή 6 Μαϊου, ημέρα παγκόσμιου γέλιου, με το πιο μεγάλο φεγγάρι του έτους, την ένταση του φαινομένου των παλιρροιών και την κορύφωση της δραστηριότητας μίας ακόμη ανοιξιάτικης βροχής διαττόντων αστέρων, στην Ελλάδα έχουμε εκλογές. Σήμερα επίσης  η τροχιά της Σελήνης θα την φέρει στο κοντινότερο σημείο της από τη Γη, σε απόσταση μόλις 356.953 χιλιομέτρων. Δύο αστρονομικά φαινόμενα συμπίπτουν, οι αστρολόγοι είναι δυσοίωνοι για το αποψινό αποτέλεσμα και αυτά τα έμαθα σήμερα στην παραλία. Οπως επίσης άκουγα και κάποιες ατάκες του Κορνήλιου Καστοριάδη («η φυσική ροπή του ανθρώπου είναι προς την αδράνεια και την ησυχία») που όπως έλεγαν κάποιοι παραδίπλα ήρθε η ώρα να τον διαψεύσουμε. Οι περισσότεροι είχαν ήδη ψηφίσει και κάποιοι άλλοι ήθελαν πρώτα να βουτήξουν το κεφάλι στα κρύα ακόμα νερά του Σαρωνικού πριν βάλουν το ψηφοδέλτιο στην κάλπη.

Οι παρέες γινόντουσαν ένα, ίσως σε ένα σκηνικό που μπορεί σημειολογικά να μην παρέπεμπε σε αγωνία για το μέλλον, όμως αυτή ήταν εκεί.  Μπορεί ο «Νικολάκης» να πήγαινε στα βαθιά, μπορεί να ακούγονταν κάποια γέλια και κλασικές νεοελληνικές μπαρούφες, το μυαλό όμως ήταν αλλού. Στη δουλειά που μπορεί να μην έχουν αύριο, στα λεφτά που ούτως ή άλλως δεν έχουν σήμερα, στα λάθη του χτες, στη ζωή που φεύγει σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλα. Σήμερα 1-2 ώρες πριν την αυγή ο ουρανός είχε το πιο λαμπρό φεγγάρι του 2012. Οσοι στο Βόρειο ημισφαίριο όπου ανήκει η Ελλάδα ξενύχτησαν για να το δουν μάλλον ατύχησαν αφού μόνο τα πιο φωτεινά από τα μετέωρα των Υδροχοϊδών ίσως να κατάφεραν να δουν. Αλλη τύχη είχαν οι κάτοικοι του Νότιου ημισφαιρίου της Γης. Ελπίζοντας όλα αυτά να είναι απλά συμπτωματικά και όχι επιβαρυντικές θεωρίες συνωμοσίες σε μια ελληνική ψυχολογία που ήδη βρίσκεται στην εντατική, θα μείνω σε μια ατάκα που άκουσα σήμερα: «Δεν υπάρχει σάλιο. Μόνο διάθεση». Η κυρία εννοούσε διάθεση για μια άλλη νοοτροπία, μακριά από βολέματα, μίζες και κόμματα Α.Ε. Κανείς έλληνας πολίτης δεν ξέρει τι και πώς θα είναι το αύριο. Ξέρει μόνο ότι σήμερα του δόθηκε η ευκαιρία να πει τη γνώμη του. «Θυμίζουμε έθνος ανήλικων που τους πήραν τα κλειδιά του αυτοκινήτου που οδηγούσαν  λαθραία όταν οι γονείς κοιμόντουσαν», διάβασα κάπου. Προφανώς ήρθε η ώρα της ενηλικίωσης.