Χρ. Ι. Στεφανάδης

Από την αρχαιότητα, η φιλοξενία θεωρούνταν πράξη αρετής.

Ο Όμηρος περιγράφει, ότι σε όποιο σπίτι κι αν πήγαινε την εποχή εκείνη ένας ξένος, θα έβρισκε φιλοξενία.

Αυτή η παράδοση της φιλοξενίας ,αφορούσε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, αν και οι Θεσσαλοί και οι Αθηναίοι φημίζονταν περισσότερο για τα φιλόξενά τους αισθήματα.

Ήταν μάλιστα τόσο σημαντικό το θέμα της φιλοξενίας, ώστε εθεωρείτο ότι ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά η Ξενία προστάτευαν τους ξένους και η κακή αντιμετώπιση τους θεωρούνταν μεγάλο αμάρτημα.

Η φιλοξενία την εποχή εκείνη, ακολουθούσε μια προκαθορισμένη ιεροτελεστία και παρεχόταν σε κάθε ξένο, ο οποίος ανεξάρτητα από την τάξη στην οποία ανήκε, μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο, τον ξενώνα.
Η φιλοξενία είχε σημαντική κοινωνική δύναμη διότι μπορούσε να συνδέσει άτομα οποιασδήποτε τάξης, ακόμη και απλούς πολίτες με άρχοντες και βασιλείς .

Σήμερα ως ένας λαός που ανέδειξε και δίδαξε τις ανθρώπινες αξίες στην παγκοσμιότητα, οφείλουμε να έχουμε ειδική ευαισθησία αλλά και υποχρέωση στους άγραφους κανόνες της φιλοξενίας.
Ποια όμως είναι τα όρια της φιλοξενίας;

Το ερώτημα αυτό υπήρχε από την αρχαιότητα.

Ο Πλούταρχος έγραψε ειδικό κεφάλαιο για το θέμα αυτό: Μέχρι ποιου βαθμού μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς το δικαίωμα της φιλοξενίας χωρίς να ξεπεράσει τα όρια της καλής συμπεριφοράς.
Από την άλλη πλευρά, είναι αυτονόητο ότι ο ζωτικός χώρος κάθε λαού θεωρείται κεκτημένο. Ο χώρος αυτός διαμορφώνεται, στη διαδρομή της Ιστορίας, από ένοπλους αγώνες ή διεθνείς συνθήκες που προκύπτουν έπειτα από κοσμοϊστορικά γεγονότα. Για εμάς τους Έλληνες, ο ζωτικός μας χώρος κατά τη μακρά ιστορική μας διαδρομή έχει υποστεί τεράστιες αλλαγές. Ακόμα και τον προηγούμενο αιώνα τα όρια της ελληνικής επικράτειας άλλαξαν δραματικά. Σήμερα ο ζωτικός χώρος της πατρίδας μας είναι δεδομένος και φαίνεται παγιωμένος. Τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων, μοιράζονται τον χώρο αυτό και υπό τις σημερινές ακραία παρακμιακές οικονομικές συνθήκες προσπαθούν να διατηρήσουν τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά κεκτημένα τους.

Και τα κεκτημένα αυτά, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, προσπαθεί να τα διατηρήσει, μακριά από ρατσιστικές ή εθνικιστικές ιδεολογίες.

Γιατί, ρατσισμός είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, αλλά διαχωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους, διακρινόμενοι είτε από το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο, είτε από τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Το πιο συνηθισμένο είδος ρατσισμού, είναι ο φυλετικός ρατσισμός.

Οι φυλετικοί ρατσιστές πιστεύουν σε βιολογικές διαφορές μεταξύ των βάσει των οποίων και προσδιορίζουν αυτές σε ανώτερες και κατώτερες. Ως εκ τούτου, με τη θεωρία αυτή υποστηρίζουν ότι η φυλή με συγκεκριμένα εξωτερικά ή ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά, έχει το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό της ανώτερη από τις άλλες.

Οι Έλληνες όμως , σε όλη την ιστορική τους διαδρομή, δεν υπήρξαν ρατσιστές. Ακόμα και ο Μέγας Αλέξανδρος, ευνόησε τους γάμους των στρατιωτών του με γυναίκες από λαούς της Ανατολής που είχε κατακτήσει, προφανώς γιατί δεν πίστευε στην φυλετική ανωτερότητα των Ελλήνων Μακεδόνων του στρατού του…

Οι Έλληνες όμως, δεν υπήρξαν και εθνικιστές και πολύ περισσότερο φασίστες.. Γιατί ο εθνικισμός και ο φασισμός , είναι ιδεολογίες που προτρέπουν να μισεί κάποιος τους άλλους λαούς.
Οι Έλληνες απεναντίας, υπήρξαν και είναι πατριώτες. Δηλαδή αγαπούν την πατρίδα τους. Αυτό είναι ο πατριωτισμός.

…Τα τελευταία χρόνια, με ρυθμούς γεωμετρικά αυξανόμενους, μεταναστευτικό κύμα από την Ανατολή κατακλύζει την πατρίδα μας και προοδευτικά καταλαμβάνει ζωτικό μας χώρο.
Κατατρεγμένοι πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές, θύματα ενός στυγνού διεθνούς καταπιεστικού συστήματος οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, αλλά και θύματα αδίστακτων δουλεμπόρων , περνούν με κίνδυνο της ζωής τους την ιστορική θάλασσα του Ομήρου, και καταλήγουν με απώλειες ζωών, στα ακριτικά μας νησιά μας…

Αλλά και οικονομικοί μετανάστες από την Ασία και την Αφρική, ακολουθούν τον ίδιο δρόμο, αναζητώντας στην Ευρώπη την Γη της επαγγελίας.

Αλλά αντί για την οικονομικά ευημερούσα Ευρώπη, έχουν καταλήξει να στοιβάζονται με απάνθρωπες και ντροπιαστικές συνθήκες για τον πολιτισμό μας, στα λεγόμενα “κέντρα φιλοξενίας” της Σάμου και της Λέσβου .
… Στην Σάμο, στο “κέντρο φιλοξενίας” και έξω από αυτό, ζουν σε άθλιες συνθήκες πάνω από πέντε χιλιάδες πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες!.
Άλλη μία πόλη μέσα στην πόλη!

Οι δομές του νησιού , όπως αυτές της υγείας, ευρίσκονται στο όριο της κατάρρευσης.

Το Νοσοκομείο αδυνατεί να εξυπηρετήσει αυτό τον πληθυσμό.

Και κάτω από αυτό το βάρος γιατροί παραιτούνται…

Οι κάτοικοι αγανακτούν, διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν ειρηνικά .

Αγανακτούν, γιατί το κράτος τους επέλεξε να πάρουν επάνω τους όλο το προσφυγικό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα όμως, που για την διαχείριση του, έχει μεγάλη ευθύνη η παρούσα κυβέρνηση. Μια αδύναμη κυβέρνηση που πέρα από τις ιδεοληψίες της, υπέκυψε στις επιθυμίες των κεντροευρωπαίων, οι οποίοι δημιουργήσαν το πρόβλημα με τους πολέμους που προκάλεσαν ή υπέθαλψαν …
Διαμαρτύρονται, γιατί επιλεκτικά η κεντρική εξουσία επέλεξε να εξαθλιώσει το νησί τους και να συρρικνώσει επικίνδυνα τον ζωτικό τους χώρο, αντί να κατανείμει ισότιμα τον προσφυγικό πληθυσμό σε όλη την επικράτεια…
Διαδηλώνουν ειρηνικά , γιατί κουράστηκαν να ακούν ψεύτικες υποσχέσεις από τους κυβερνώντες, για αποσυμφόρηση…

…Πρόσφατα, ο Σύλλογος Γονέων Νηπιαγωγείου και Δημοτικού Σχολείου στο Βαθύ της Σάμου, αποφάσισε σε γενική συνέλευση, την αποχή των παιδιών τους από τα μαθήματα, ζητώντας να μην φοιτούν προσφυγόπουλα στις ίδιες δομές , αλλά να δημιουργηθούν ξεχωριστά σχολεία για αυτά τα παιδιά.

Αντιδρούν στην βίαιη και πρόχειρη ενσωμάτωσή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, παιδιών με άλλη κουλτούρα, θρησκεία και μορφωτικό επίπεδο.
Ζητούν να διατηρήσουν το κεκτημένο που έχουν κατακτήσει οι Σαμιώτες, μέσα από αγώνες επαναστάσεις και θυσίες…
Δεν παύουν να είναι και φιλόξενοι και ανθρωπιστές…

“Δεν είναι ούτε ρατσιστές, ούτε εθνικιστές, ούτε φασίστες ηλίθιε…”