Χρ. Ι. Στεφανάδης

Στην εποχή μας οι μεθοδολογίες αυτές, της πλύσης εγκεφάλου, χρησιμοποιούνται ευρέως και στην πολιτική με στόχο πάντα των επηρεασμό του εκλογικού σώματος.
Ειδικότερα, στη σημερινή περίοδο, που είναι προφανώς προεκλογική, η παρούσα, καταρρέουσα κυβέρνηση χρησιμοποιεί αδίστακτα τέτοιες τεχνικές προκειμένου να επηρεάσει το λαό και να σωθεί από εκλογική συντριβή.
Από τις πιο συνηθισμένες τεχνικές πλύσης εγκεφάλου που χρησιμοποιεί η κυβερνητική προπαγάνδα είναι:
Η απόσπαση προσοχής: η προσπάθεια να φύγει η προσοχή από τα σημαντικά και καυτά προβλήματα και να διοχετευτεί σε άλλα όχι σημαντικά. Ειδικότερα, ενώ τα μεγάλα και αξεπέραστα προβλήματα της χώρας αφορούν την οικονομία, την φτωχοποίηση του λαού, τη διεθνή απαξίωση της χώρας, που έχουν προκαλέσει τυχοδιωκτικές πολιτικές, επιχειρείται εκτροπή της προσοχής του λαού μέσω αμφιλεγόμενων σκανδάλων, σκανδαλολογίας και σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων.

Η σταδιακή εφαρμογή δυσάρεστων μέτρων: επιχειρείται με την “απευαισθητοποίηση” του λαού στην εφαρμογή όλο και πιο δυσάρεστων και δυσβάσταχτων οικονομικών μέτρων με την προοδευτική εφαρμογή τους, όπως η λήψη επώδυνων φορολογικών μέτρων που έχουν κυρίως εξοντώσει οικονομικά τη μεσαία τάξη των Ελλήνων.

Η αναβολή: αναγγέλεται ένα επώδυνο αντιλαικό μέτρο αλλά παράλληλα εξαγγέλεται ότι αυτό θα εφαρμοστεί στο μέλλον. Κραυγαλαίο παράδειγμα, τα μέτρα για τα κόκκινα δάνεια, η προστασία της πρώτης κατοικίας και πολλά άλλα..

Ο χειρισμός του λαού σαν αυτός να είναι τελείως ανώριμος: με την τεχνική αυτή της “πλύσης εγκεφάλου”, αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το λαό σα να μην έχει λογική σκέψη αλλά σα μάζα που λειτουργεί με το συναίσθημα. ‘Ετσι γίνεται καλύτερη πρόσβαση στο υποσυνείδητο, εμφυτεύονται φοβίες και ιδεοληψίες. Ένα παράδειγμα είναι η αναφορά στο αμαρτωλό παρελθόν, στα “εγκληματικά” λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων “που κυβέρνησαν σαράντα χρόνια”, στα οικονομικά σκάνδαλα που εκείνες έκαναν και άλλα..

Η προβολή της μετριοκρατίας: με τον τρόπο αυτό προβάλονται στην κεντρική πολιτική σκήνή άτομα χωρίς αντικειμενικά προσόντα, ετερόκλητα αλλά που κάθε ένα από αυτά διατείνεται ότι εκφράζει πλασματικά μία ομάδα του λαού. Το μόνο προσόν που προβάλουν είναι το “αύθαρτο”, το “νέο” και η “εντιμότητα”..

Η ενοχοποίηση του εκλογικού σώματος: η προσπάθεια χειραγώγησης των πολιτών με στόχο να πιστέψουν ότι εκείνοι θα έχουν την ευθύνη για ότι κακό θα προκύψει εάν ψηφίσουν κάτι διαφορετικό από την παρούσα κυβέρνηση.

Πέρα από αυτές τις καθιερωμένες τεχνικές πλύσης εγκεφάλου που εφαρμόζει αδίστακτα η κυβέρνηση, επινοήθηκε και υποψηφιότητα για το Νόμπελ Ειρήνης του πρωθυπουργού για τη συνθήκη των Πρεσπών που υπέγραψε με τα Σκόπια. Μία συνθήκη με την οποία η μεγάλη πλειοψηφεία του λαού είναι αντίθετη. Μία συνθήκη που εκχωρεί μέρος της Ιστορίας μας και που πιθανότατα στο μέλλον να δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα. Μία συνθήκη που προέκυψε, προφανώς, από αφόρητες πιέσεις των δυτικοευρωπαίων, και όπως επισήμανε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ανταλλάχθηκε με τη μη μείωση των συντάξεων!!!

Το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης είναι ένα από τα πέντε βραβεία Νόμπελ που δίδεται κάθε χρόνο στο πρόσωπο “που είχε τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των Εθνών, στην κατάργηση και μείωση των στρατιωτκών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών.

Από το 1901 μέχρι σήμερα εκτός από σημαντικές πράγματι προσωπικότητες που έχουν τιμηθεί με το Νόμπελ Ειρήνης έχει βραβευθεί ο αμφιλεγόμενος Χένρι Γκίσινγκερ, του οποίου όμως ο ρόλος είναι γνωστός ως υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ για τη δημιουργία πολυάριθμων εστιών ανατάραχης ανά τον κόσμο και βέβαια για την πολύ ύποπτη ανάμιξη του στην περίοδο της ελληνικής δικτατορείας καθώς και στο Κυπριακό.

Ένα άλλο αμφιλεγόμενο πρόσωπο όσον αφορά στη συμβολή του στην παγκόσμια Ειρήνη που τιμήθηκε με το ίδιο βραβείο είναι ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα, ο οποίος ως γνωστόν σενέδεσε την προεδρική του θητεία με έναρξη πολλών πολεμικών επιχειρήσεων ανά την υφήλιο.

Να μην αναφερθώ βέβαια σε προηγούμενους Ισραηλινούς προέδρους, καθώς και στον πρόεδρο της παλαιστινιακής αρχής και οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

Το αμίλεικτο ερώτημα που τίθεται είναι ποιά είναι η συμβολή του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ειρήνη με την υπογραφή μίας ετεροβαρούς συμφωνίας απέναντι στην πλειοψηφική θέληση του Ελληνικού λαού...

Προφανώς, το βασικό στοιχείο της υποψηφιότητας είναι εκ των πραγμάτων ικανοποίηση μίας διακαούς επιθυμίας και σπουδής των “συμμάχων” μας για το κλείσιμο μιάς μακροχρόνιας διαμάχης, έστω και εις βάρος της Ελλάδος, όπως και συνέβη, προκειμένου να ενταχθεί το κράτος των Σκοπίων στην ατλαντική συμμαχία και την Ευρωπαική Ένωση.

Λέγεται ότι είπαν κάποτε στο Μέγα Ναπολέοντα ότι κάποιος από τους στρατηγούς του συνομωτεί εναντίον του και εκείνος απάντησε “τι ευεργεσία του έχω κάνει;”.
Ίσως ο Έλληνας πρωθυπουργός όταν του ανακοινώθηκε η πρόταση για υποψηφιότητα νόμπελ, θα έπρεπε, κατά την αποψή μου, να αναρωτηθεί “τι κακό έχω κάνει και θέλουν οι ξένοι να με βραβεύσουν;”. Την απάντηση τη γνωρίζει πολύ καλά ο Ελληνικός λαός και πιστεύω ότι θα τη δώσει στις επερχόμενες εκλογές με τη ψήφο του.