ΓΑΠ: the game is over

Τελικά, μοιάζουν να επιβεβαιώνονται όσοι πιστεύουν ότι στη ζωή επιλέγεις το τέλος που δικαιούσαι. Η χαοτική συνεδρίαση του διευρυμένου Πολιτικού Συμβουλίου της περασμένης Τετάρτης ήταν οι τίτλοι τέλους μιας προβληματικής ηγεσίας σε ένα από τα μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, που έφερε την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και το ΠΑΣΟΚ ένα βήμα πριν από την καταστροφή.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, για λόγους δύσκολα κατανοητούς, φαίνεται να επιλέγει έναν τρόπο αποχώρησης μη συμβατό με τα πολιτικά ήθη της Μεταπολίτευσης. Ο γέρος Καραμανλής, όταν διαισθάνθηκε ότι τέλειωσε ο πολιτικός του χρόνος, το 1978, μεταπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας αφήνοντας στους διαδόχους του την ηγεσία του κόμματος. Ο Μητσοτάκης, όταν έχασε τις εκλογές το 1993, έπραξε το ίδιο. Είχε μάλιστα φροντίσει να δηλώσει πριν από τις εκλογές ότι αν έχανε θα έφευγε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και τήρησε τον λόγο του.

Το ίδιο έκανε και ο Σημίτης το 2004 χωρίς να δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στον διάδοχό του, Γιώργο Παπανδρέου. Την ίδια λογική ακολούθησε και ο Κώστας Καραμανλής το 2009, ανοίγοντας το βράδυ της ήττας του στις κοινοβουλευτικές εκλογές τις διαδικασίες αντικατάστασής του στη Νέα Δημοκρατία.

Αντιθέτως, ο Γιώργος Παπανδρέου αρνείται πεισματικά να προφέρει τη λέξη «παραιτούμαι». Αν ανατρέξει κανείς σε όλους τους δημόσιους λόγους του, δεν θα βρει ποτέ τη λέξη «παραίτηση».

Θυμηθείτε πώς έφυγε πριν από μερικούς μήνες από την πρωθυπουργία. Η αποχώρηση ήταν πάντα υπαινικτική, ίσως προέκυπτε από τα συμφραζόμενα, αλλά τη λέξη «παραιτούμαι» δεν την πρόφερε ποτέ.

Ο απολογισμός της εποχής Παπανδρέου είναι απογοητευτικός: το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα διαλυμένο, διεφθαρμένο, αναποτελεσματικό και σε πλήρη αναντιστοιχία με την κοινωνία. Από το 2004 που ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε καμία ουσιαστική δημοκρατική μεταρρύθμιση, καμία αλλαγή στην εσωκομματική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ που να επιβεβαιώνει όλες εκείνες τις διακηρύξεις που έκανε περί νέας εποχής και αλλαγών στη λειτουργία του κόμματος.
Αντιθέτως, στηρίχθηκε στην πιο σκληρή και αναχρονιστική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, αυτήν που ζούσε στη σπηλιά του ’81 και δεν μπορούσε να αντιληφθεί την αυτομεταρρύθμιση που μεσολάβησε έκτοτε στην ελληνική κοινωνία.