Αυτοί θα σώσουν την Ελλάδα;

Άκουσα στα ραδιόφωνα ότι εννιά βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Γρηγόρη Νιώτη, επισκέφτηκαν τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο για να τους «φωτίσει» τι πρέπει να κάνουν σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα και το ΠΑΣΟΚ.

Για τους νεότερους, να θυμίσω ότι ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος υπήρξε υπουργός στις πρώτες κυβερνήσεις του Ανδρέα και ένας καθ’ όλα αξιοσέβαστος άνθρωπος. Δεν θυμάμαι όμως ο πρώην υπουργός Αμυνας, την εποχή που ήταν ενεργός πολιτικός, να υπήρξε πόλος «προβληματισμού» στο ΠΑΣΟΚ.

Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι ο κ. Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος θα έχει ξεπεράσει σίγουρα τα 90, και το μόνο που θα θέλει, υποθέτω, είναι η ησυχία του. Το πρόβλημα είναι οι εννιά αυτοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που αποφάσισαν, προφανώς για να τραβήξουν την προσοχή των ΜΜΕ, να πάνε σε εκείνον για να τους «φωτίσει». Παρακολουθεί ο κ. Χαραλαμπόπουλος τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία στα προχωρημένα γηρατειά του για να τους πει κάτι; Εχει παρέμβει όλα αυτά τα χρόνια στα δημόσια πράγματα προτείνοντας κάποιες λύσεις, ώστε να ζητήσουν οι συγκεκριμένοι βουλευτές τη «σοφία» του; Προφανώς για τους εννιά βουλευτές, και ίσως και για κάποιους άλλους αυτής της ηλικίας και αυτής της αντίληψης, μπορεί να αποτελεί ένα σύμβολο.

Το πρόβλημα της Ελλάδας όμως δεν μπορούν να το λύσουν τα σύμβολα, ειδικά όταν αυτά απηχούν μια συγκεκριμένη εποχή που δυστυχώς έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Απλώς οι εννιά αυτοί βουλευτές μέσα στο άγχος τους για δημοσιότητα, και προφανώς μέσα στο αδιέξοδο μιας γενιάς πολιτικών που έκανε τα σύμβολα είδωλα και την προσωπολατρία επάγγελμα, δεν ξέρουν τώρα πού πατούν και πού βρίσκονται, με αποτέλεσμα να αναζητούν λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν.

Προφανώς και δεν θέλω να θίξω τον κ. Χαραλαμπόπουλο, τον οποίον και σέβομαι και υπολήπτομαι γι’ αυτό που υπήρξε. Το πρόβλημα είναι εκείνοι οι βουλευτές που βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου και δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτές οι δήθεν συμβολικές κινήσεις είναι απλώς ενδείξεις γελοιότητας κάποιων πολιτικών που δεν έχουν τίποτα πλέον να πουν και το μόνο που θέλουν είναι να επανεκλεγούν ακόμα και πάνω στα συντρίμμια που οι ίδιοι δημιούργησαν.