Χρήστος Ράπτης

Δεν ξέρω αν φάγαμε μαζί τα λεφτά πολιτικοί και πολίτες, ξέρω όμως ότι οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που συμμετείχαν στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 και του 2009 έχουν σίγουρα ευθύνες γι’ αυτούς που επέλεξαν.

Για την επιλογή του Γιώργου αποδείχτηκε. Ο Παπανδρέου ήταν μια «αυτοκαταστροφική» επιλογή των «πράσινων» ψηφοφόρων που κόστισε ακριβά και στη χώρα. Η επιλογή Σαμαρά δεν έχει διαψευστεί ακόμα, αλλά, αν κρίνω από την πολυδιάσπαση της Κεντροδεξιάς, μάλλον τα πράγματα είναι σκούρα. Οταν δεν μπορείς να ενοποιήσεις μια παράταξη σε συνθήκες κατάρρευσης του αντιπάλου, πώς θα ενοποιήσεις μια χώρα σε διάλυση;

Μολονότι η Ιστορία δεν ξαναγράφεται με τα αν, είναι προφανές ότι ο Παπανδρέου ήταν για πολλούς λόγους ακατάλληλος να γίνει πρωθυπουργός. Για να το πω διακριτικά, δεν είχε τις στοιχειώδεις ικανότητες και γνώσεις για να διαχειριστεί τη μεγάλη κρίση του 2009. Μπορεί ο Βενιζέλος να μην ήταν ακόμα έτοιμος, εν μέρει και λόγω της ιδιοσυγκρασίας του, να κερδίσει, αν όμως είχε εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια πρωθυπουργός, ίσως η διαχείριση της κρίσης να ήταν διαφορετική. Είχε τις ικανότητες να αξιοποιήσει τα κατάλληλα πρόσωπα, μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες αυτών που περιλάμβανε το πρώτο μνημόνιο και, όπως αποδείχτηκε με το δεύτερο μνημόνιο και PSI, είχε την ικανότητα να διαχειριστεί μια σύνθετη οικονομική και πολιτική κρίση. Τέλος, είναι περίπου βέβαιο ότι δεν θα είχε «τολμήσει» να κυβερνήσει τη χώρα με την παιδική χαρά των «κηπουρών» του. Πολλά ικανά στελέχη της Κεντροαριστεράς με πείρα και διεθνή ατζέντα έμειναν λόγω των εμμονών του Γιώργου εκτός διακυβέρνησης.

Από την άλλη, ο Αντώνης Σαμαράς το 2009 δημιούργησε μια ελπίδα ότι θα μπορούσε να βγάλει τη Ν.Δ. από τη βαριά κρίση όπου την έσπρωξε το εκλογικό αποτέλεσμα τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Είχε την τύχη να έχει απέναντι του τον Παπανδρέου που άργησε να καταλάβει τι έρχεται και στη συνέχεια έχασε πλήρως τον έλεγχο. Αντί όμως να ενοποιήσει το κόμμα του και να προσπαθήσει να εκπροσωπήσει τον αστικό κόσμο, σήκωσε «αδιαπραγμάτευτα» το αντιμνημονιακό λάβαρο, σπρώχνοντας τη λαϊκή Δεξιά σε έναν τυφλό ριζοσπαστισμό. Οταν αναγκάστηκε (για να σωθεί η χώρα) να αλλάξει πορεία, έδωσε ζωτικό χώρο στον Καμμένο. Διώχνοντας νωρίτερα την Ντόρα έχανε τη μητσοτακική πτέρυγα, η οποία του στερούσε μια κρίσιμη μάζα. Για να κερδίσει μια εφήμερη δημοφιλία, έχασε με το πρώτο μνημόνιο την ουσία. Δεν ξέρω τι θα είχε με Βενιζέλο και Ντόρα στη θέση του Γιώργου και του Αντώνη, έχω όμως την υποψία ότι ίσως δεν θα ήταν χειρότερα!