Η τελευταία εκδήλωση της αστικής Θεσσαλονίκης

«Εμένα μ’ αρέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι είπε ότι θα πάρει τα λεφτά από τους πλουσίους και θα τα δώσει στους φτωχούς. Δηλαδή θα τα πάρει από τη γυναίκα μου και θα τα δώσει σ’ εμένα», ξεκαρδίζεται στα γέλια μη ευκατάστατος γαμπρός ευκατάστατης νύφης. Τα αστεία γύρω από την ενδεχόμενη επικράτηση της Αριστεράς δίνουν και παίρνουν:

«Εσύ σε ποιο νησί θέλεις να πας;».
«Μύκονο».
«Δεν είναι στη λίστα».
«Τι εννοείς;».
«Τόπων εξορίας».
«Ε, Πάτμο».
«Πρέπει να έχεις μέσον».
«Τι παίζει;».

«Θέσεις έχει μόνο στη Μακρόνησο και τη Γυάρο».

«Απ’ ό,τι θυμάμαι από το βιβλίο του Λουντέμη, στη Μακρόνησο έχει ρεύματα. Γυάρο τότε. Ξέρεις αν έχουν κάνει ανακαίνιση;».

Το τσίπουρο είναι το Μπαμπατζίμ. Βαρελίσιο. Το λευκό κρασί του Ρούβαλη, επίσης βαρελίσιο. Είμαστε προσκεκλημένοι του Δημήτρη Δαμιανίδη και της συζύγου του Δόνας Σούλας στα εγκαίνια του «Λάδι και Ρίγανη» στο «Mediterranean Cosmos» της Θεσσαλονίκης. Το concept restaurant ήδη κάνει θραύση στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Λονδίνου. Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια των οικοδεσποτών να καθίσουν τους προσκεκλημένους τους ανά ζευγάρια, οι παρέες σχηματίζονται ανά φύλο. Ακόμη και οι νιόπαντροι, ακόμη και οι μελλόνυμφοι, δεν μπορούν να αντισταθούν στον πειρασμό. Ανδρες από τη μία, γυναίκες από την άλλη. Εξις δευτέρα φύσις. Η παραγωγική Θεσσαλονίκη είναι εδώ. Οι περισσότεροι έχουν τις δικές τους δουλειές, ορισμένοι μάλιστα διαθέτουν τα δικά τους εργοστάσια. Οχι ακόμη κρατικοποιημένα. Από το εντυπωσιακό mixed grill που σερβίρεται σε πλατό θαλασσινών, το τραπέζι μας στοχοποιεί τον γύρο και το ντονέρ. Delicious. Κοιτώ γύρω και παρατηρώ ότι δεν είμαστε οι μόνοι ορεξάτοι.

«Ποιο είναι το savoir vivre του ΔΝΤ;», με ρωτά η Ξανθίππη.
«Δεν αφήνουμε τίποτε στο πιάτο μας, διότι αύριο μπορεί να μην υπάρχει τίποτε στο πιάτο μας», απαντώ.

Ο απέναντι συνδαιτυμόνας είναι ιδιοκτήτης μιας βιοτεχνίας ρούχων. Την ίδρυσε ο πατέρας του πριν από πενήντα χρόνια. Κάνει εξαγωγές στη Βουλγαρία, την Αλβανία και την Κύπρο. Οι αγοραστές έρχονται και πληρώνουν cash. Ο ίδιος μετέτρεψε τα ευρώ σε δολάρια, από τον φόβο καταρρεύσεως της ευρωζώνης. Βρέξει χιονίσει, έχει κρατημένη μία θέση κάθε Παρασκευή στη γραμμή Θεσσαλονίκη - Ζυρίχη. Για πρώτη φορά εξετάζει το ενδεχόμενο μετά τις 17 Ιουνίου να χρησιμοποιήσει μόνο το aller. Ο διπλανός συνδαιτυμόνας έχει ένα πρότυπο εργοστάσιο υψηλής επιπλοποιίας. Ο τζίρος του στην Ελλάδα έπεσε κατά 90%. Κι αυτός έχει βρει διέξοδο στις διεθνείς αγορές. Διηγείται πώς βλέπει με τα κιάλια κάθε πρωί το φορτίο του μπλοκαρισμένο στο λιμάνι. Τη μία μέρα ο αρμόδιος διευθυντής του υπουργείου Οικονομικών που θα βάλει τη σφραγίδα εξαγωγής έχει παραιτηθεί. Την επομένη το τμήμα κάνει μετακόμιση. Το κράτος δεν λειτουργεί. Τα χρήματα έχουν φθάσει από τον Τούρκο πελάτη στον λογαριασμό του, αλλά δεν μπορεί να τα εισπράξει. Μόνο μετά την παραλαβή.
«Πώς θα πληρώσω τους εργαζομένους; Πώς θα πληρώσω τους φόρους; Τη ΔΕΗ; Τα χαράτσια;», διερωτάται συνοφρυώνοντας το νεανικό του πρόσωπο. Σε λίγες ημέρες παντρεύεται.
«Φιλαράκι, τις 16 Ιουνίου διάλεξες για τον γάμο σου;» τον ρωτάει, τραβώντας το λ, ο επεμβατικός ακτινολόγος Τάκης Λελέκης.

«Οταν κλείσαμε ημερομηνία δεν είχαν προκηρυχθεί οι εκλογές», απολογείται εκείνος.
«Τυχεράκια, δεν θα χρειαστεί να πληρώσεις τους λογαριασμούς μετά τις 17. Μαθαίνω ότι το “MET” θα μετατραπεί σε Γενικό Αρχηγείο της Αριστεράς Βορείου Ελλάδος», προσπαθεί να διασκεδάσει την ανησυχία του.

«Τα χρήματα έχουν όλα προκαταβληθεί».  
Η συζήτηση τελειώνει με λίγη επιστημονική φαντασία. «Φιλαράκι, στα βιβλία Ιστορίας των παιδιών των παιδιών μας ξέρεις τι θα γράφει για τον γάμο σου; “Η τελευταία κοινωνική εκδήλωση της αστικής Θεσσαλονίκης”».