Η διαχρονική γοητεία της μοναστικής κουζίνας

Στις σιωπηλές κουζίνες των μοναστηριών, μια γαστρονομική παράδοση ευδοκιμεί αθόρυβα και διασώζεται ανά τους αιώνες, ριζωμένη στην ενσυνείδηση και στον σεβασμό για τα δώρα της φύσης. Η καλογηρική κουζίνα, που γεννήθηκε για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών των μοναχών, προσφέρει ένα διαχρονικό ταξίδι στη γαστρονομική παράδοση, όπου τα πιο ταπεινά υλικά μετατρέπονται σε θρεπτικά γεύματα που τρέφουν όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή.

Το είχε γράψει πολλά χρόνια πριν ο αείμνηστος δάσκαλος της ιστορίας της ελληνικής γαστρονομίας Αλέξανδρος Γιώτης: «Το νηστίσιμο φαγητό, η διατροφή των περιόδων νηστείας της Ορθοδοξίας μας παρουσιάζει μαγειρικά και γαστρονομικά πολλαπλό ενδιαφέρον τόσο χάρη στην ιστορία που κουβαλά και στα μαθήματα αγάπης προς τη φύση που δίνει, όσο και για έναν άλλο, σοβαρότατο για τους μαγείρους λόγο: την εποχικότητα, την πειθαρχία και τη μέθοδο».

Σε ένα γαστρονομικό τοπίο, λοιπόν, που συχνά ορίζεται από την καινοτομία και την υπερβολή, το «ταπεινό» φαγητό των καλογήρων υπενθυμίζει την πραγματική δύναμη της τροφής. Και, καθώς ο κόσμος της γαστρονομίας εξελίσσεται, με τους σεφ να αναζητούν διαρκώς έμπνευση από διαφορετικές μαγειρικές παραδόσεις, η γοητεία της μοναστηριακής κουζίνας αναδεικνύεται ως τάση δημιουργικότητας και αυθεντικότητας.

Δείτε τη συνέχεια στο cantina.protothema.gr