Μαγειρίτσα, μια ιστορία και μια συνταγή

Το δείπνο του Μεγάλου Σαββάτου με τον ήχο των αβγών που τσουγκρίζουν, με τα φιλιά της αγάπης και το αναστάσιμο άγγελμα, σε κάποιες περιπτώσεις σκιάζεται ελαφρώς από μια διχογνωμία που επικρατεί πάνω από τα πιάτα. Είναι η ώρα της μαγειρίτσας, του πιάτου που έχει φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Οι εχθροί της δεν δέχονται να φάνε κουταλιά. Οπως και να έχει μαγειρευτεί. Οση τέχνη και αν περιέχει. Οι φίλοι της αναρωτιούνται γιατί τρώμε ένα τόσο ωραίο φαγητό μόνο μία φορά τον χρόνο. Στους φίλους της απευθύνεται ο Ανδρέας Στάικος στις «Επικίνδυνες μαγειρικές», όπου αποκαλεί τη μαγειρίτσα «ψηφιδωτό της κατσαρόλας» και βάζει τον ήρωά του να τη μαγειρεύει με μαεστρία ώστε να αποπλανήσει την αγαπημένη του με αυτή στα τέλη του… Ιουλίου.

Μα πόσες μαγειρίτσες υπάρχουν;
Οι φιλικά προσκείμενοι τη λιγουρεύονται και ομνύουν στη δική τους συνταγή ή έστω στην οικογενειακή. Διότι με τη μαγειρίτσα δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα. Υπάρχουν πλείστες όσες παραλλαγές της. Η πλέον κλασική είναι η σούπα αυγολέμονο με εντόσθια, εντεράκια, γλυκάδια, ρύζι και χόρτα μυρωδικά. Καυκαλήθρες, μυρώνια, άνηθος, μαρούλια ή αντίδια δίνουν άρωμα άνοιξης στο πιάτο. Ως σούπα τρώγεται βέβαια με το κουτάλι. Υπάρχει όμως και η πιρουνάτη, που δεν έχει ζουμί. Για παράδειγμα, η κερκυραϊκή μαγειρίτσα είναι τα τσιλίχουρδα, ένα μελωμένο φαγητό κατσαρόλας με πολλά αρωματικά χόρτα. Σε κάποιες περιοχές, όπως στην Κρήτη, προσθέτουν το κεφάλι, τον σβέρκο και τα ποδαράκια του ζώου στη σούπα. Η βλάχικη μαγειρίτσα θέλει ντομάτες και γιαούρτι. Αλλοι βάζουν μαρούλια άλλοι όχι. Το ίδιο συμβαίνει και με τα μυριστικά χόρτα, αλλά και με το ρύζι. Μερικοί τη φτιάχνουν μόνο με φρέσκα κρεμμυδάκια και κάποιοι βάζουν ντομάτα στη σάλτσα, όπως στο μανιάτικο ρεγάλι.

Διαβάστε περισσότερα στο Olivemagazine.gr