GP Ιταλίας: Σπονδή στο ναό της ταχύτητας!

Τέτοιος ρυθμός απλά δεν υπάρχει σε άλλη πίστα του πρωταθλήματος. Το Ιταλικό GP φιλοξενείται στην πίστα της Μόντσα από το 1950 ανελλιπώς και φέτος θα διεξαχθεί εκεί για 64η φορά. Μόνο μια φορά το 1980 φιλοξενήθηκε στην πίστα της Ίμολα.

Η Μόντσα μαζί με το Σπα, το Μονακό και το Σίλβερστον αποτελούν την τετράδα παλιών ιστορικών διαδρομών της F1. Ο Έντσο Φεράρι ιδρυτής της Scuderia Ferrari έλεγε αναφερόμενος στο Ιταλικό GP: «Πρέπει να έχουμε μια καινοτομία, κάτι νέο στα μονοθέσια μας ώστε να διεκδικήσουμε τη νίκη για τον κόσμο».  Πράγματι τα κόκκινα μονοθέσια έχουν κερδίσει 17 φορές εντός έδρας από το 1950 έως σήμερα: Ασκάρι (1951, 1952), Φιλ Χιλ (1960, 1961), Σέρτις (1964), Σκαρφιότι (1966), Ρεγκατσόνι (1970, 1975), Σέκτερ (1979), Μπέργκερ (1988), Σουμάχερ (1996, 1998, 2000, 2003, 2006), Μπαρικέλο (2002, 2004), Αλόνσο (2010).  
Η νίκη της Ferrari προκαλεί ντελίριο ενθουσιασμού στους τιφόζι που κατακλύζουν την μεγάλη ευθεία εκκίνησης τερματισμού και δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα στην απονομή.

Η πίστα της Μόντσα βρίσκεται στα περίχωρα του Μιλάνου μέσα στο Μητροπολιτικό Πάρκο της Μόντσα. Πρόκειται για μια μοναδική τοποθεσία με πλούσια αγωνιστική ιστορία. Περπατώντας το απίθανο αυτό πάρκο βλέπεις ποδηλάτες, ιππείς, δρομείς πολλά ζώα αλλά και οικογένειες να απολαμβάνουν τη βόλτα τους. Στήνοντας αυτί έχεις την αίσθηση ότι ακούς τα V12 των Ferrari, των Auto Union και των Alfa Romeo να βιάζουν την ησυχία που κυριαρχεί σήμερα στο παλιό οβάλ κομμάτι της πίστας.

Το παλιό οβάλ τμήμα της ιστορικής πίστας στο πάρκο της Μόντσα.

Η Μόντσα έχει κάτι μαγικό, φάνηκε ότι εκεί «χτυπά» η καρδιά της Ferrari το 1988 λίγες μέρες μετά το θάνατο του Φεράρι, όταν ο Μπέργκερ με την Ferrari F87-88c έσπασε το σερί νικών της McLaren των Προστ – Σένα που εκείνη τη χρονιά κέρδισαν όλους τους υπόλοιπους αγώνες (15 στους 16).  Πολυνίκης στη συγκεκριμένη διαδρομή είναι ο Μ.Σουμάχερ. Ο άτυχος Γερμανός πρωταθλητής που δίνει την υπέρτατη μάχη για τη ζωή μετά τον τραυματισμό του στο σκι πρόπερσι τα Χριστούγεννα έχει κερδίσει στη Μόντσα 5 φορές. Η πρώτη του νίκη ήρθε εκεί στην πρώτη του χρονιά στο Μαρανέλο το 1996. Ήταν η στιγμή που μπήκε στην καρδιά των τιφόζι. Ακολούθησαν οι νίκες το 1998, 2000, 2003, 2006. Στην τελευταία ανακοίνωσε και την απόφασή του ν' αποχωρήσει από την ενεργό δράση για πρώτη φορά στο τέλος του 2006.

Στιγμιότυπο από τη νίκη του Σουμάχερ στη Μόντσα το 2006.

Ειδικά φέτος με τις μονάδες ισχύος να κυριαρχούν και τις αεροδυναμικές αντιστάσεις να είναι πιο χαμηλές η μέση ωριαία ταχύτητα αναμένεται να ξεπεράσει τα 250km/h και η τελική τα 360km/h με τα μονοθέσια να παρουσιάζουν τάσεις απογείωσης. Οι Ferrari βρίσκονται εντός έδρας και οι τιφόζι απαιτούν νίκη και μόνο.  Δύσκολα όμως θα συμβεί κάτι τέτοιο φέτος, σε μια πίστα δυναμόμετρο όπου παίζει κυρίαρχο ρόλο η απόδοση της μονάδας ισχύος φαντάζει απίθανο να κερδίσουν οι Ferrari τις Mercedes.
Από τους σημερινούς οδηγούς της Ferrari, ο Φέτελ έχει κερδίσει στη Μόντσα τρεις φορές (2008, 2011, 2013) ενώ ο Ράικονεν δεν έχει κερδίσει ποτέ.

Πέρα από τη Ferrari εντός έδρας βρίσκεται και η Pirelli, η Ιταλική εταιρεία κατασκευής ελαστικών επέλεξε για τη Μόντσα τη μέση και τη μαλακή γόμα, σε αντίθεση με πέρυσι που είχε επιλέξει τη σκληρή και τη μέση. Βέβαια φέτος όλη η γκάμα είναι πιο σκληρή και το κύριο ζητούμενο είναι να γίνουν τουλάχιστον δυο πιτ στοπ και όχι ένα, όπως έκανε πέρυσι ο νικητής Λιούις Χάμιλτον. Στα ελαστικά στη Μόντσα ασκούνται σημαντικά πλευρικά φορτία λόγω των παρατεταμένων στροφών όπως η Παραμπόλικα αλλά και μεγάλα φορτία στο διαμήκη άξονα λόγω επιτάχυνσης και επιβράδυνσης. Με το αεροδυναμικό φορτίο να είναι ελάχιστο οι οδηγοί πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα τα πίσω ελαστικά αποφεύγοντας το σπινάρισμα στην επιτάχυνση. Η επιλογή χαμηλής αεροδυναμικής απόδοσης γίνεται για να μεγιστοποιηθεί η τελική ταχύτητα που ξεπερνά τα 360km/h.

Οι τιφόζι δημιουργούν φανταστική ατμόσφαιρα στη Μόντσα.

Ο αγωνιστικός διευθυντής της Ιταλικής εταιρείας κατασκευής ελαστικών Πωλ Χέμπερι αναφέρει: «Η Μόντσα είναι πάντα ένας από τους κορυφαίους αγώνες της σεζόν με απίστευτη ιστορία και ατμόσφαιρα. Φέτος επιλέξαμε μέση και μαλακή γόμα αντί για μέση και σκληρή που είχαμε πέρυσι. Πιστεύουμε πως οι γόμες αυτές ταιριάζουν στη Μόντσα και στην έμφαση που δίνει αυτή η πίστα στην ταχύτητα. Αναμένομε ένα λογικό βαθμό φθοράς και πτώσης της απόδοσης. Η δουλειά που θα γίνει κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δοκιμών θα είναι πολύ σημαντική στην επιλογή της βέλτιστης στρατηγικής. Καθώς οι δυο γόμες θα έχουν παραπλήσια απόδοση αυτό δημιουργεί πολλές επιλογές. Τα μονοθέσια αγωνίζονται στη Μόντσα με ελάχιστες κλίσεις στις αεροτομές αυτό αυξάνει τη δουλειά των ελαστικών στη φάση της πέδησης και της επιτάχυνσης. Καθότι το αεροδυναμικό φορτίο είναι πολύ χαμηλό εναπόκειται στα ελαστικά να παράγουν όλη τη μηχανική πρόσφυση. Το πάτημα πάνω στα κερμπ στη Μόντσα είναι μια συνολική πρόκληση για τα ελαστικά μας καθώς απαιτείται αντοχή αλλά και απόδοση».

 
Περίπου στο 75% της πίστας στη Μόντσα τα μονοθέσια κινούνται με τέρμα γκάζι, αλλά υπάρχουν και μερικά σημεία με δυνατά φρεναρίσματα. Πλησιάζοντας το πρώτο σικέιν, τα μονοθέσια φρενάρουν από 340 χλμ / ώρα στα 80 χλμ / ώρα σε 150 m. Πέρα από τις ευθείες με τέρμα γκάζι υπάρχουν και κάποιες πολύ γρήγορες στροφές: οι πιλότοι υπόκεινται σε πλευρική επιτάχυνση 3,7G όπως η Παραμπόλικα. Τα τρία σημεία που καταπονούν ιδιαίτερα τα ελαστικά στη Mόντσα είναι το πρώτο σικέιν (που χαρακτηρίζεται από δυνατό φρενάρισμα), η Ασκάρι (με γρήγορες αλλαγές κατεύθυνσης) και η διάσημη Παραμπόλικα: μία μεγάλη και ανοιχτή στροφή που παράγει μεγάλες πλευρικές δυνάμεις.

Συνήθως η θερμοκρασία περιβάλλοντος είναι υψηλή στη Μόντσα. Στο παρελθόν έχει όμως βρέξει κιόλας, όπως συνέβη πρόπερσι ακριβώς πριν την εκκίνηση. Οι οδηγοί έχουν στα μονοθέσια ελάχιστες κλίσεις στις αεροτομές ώστε να επιτυγχάνουν τις υψηλότερες δυνατές τελικές ταχύτητες στην ευθεία, αυτό είναι το κλειδί στην επίτευξη ενός γρήγορου γύρου. Όμως έχει ως συνέπεια ν’ απαιτείται από τα ελαστικά η παροχή όλης της μηχανικής πρόσφυσης που χρειάζονται τα μονοθέσια όταν στρίβουν.
 


Η στρατηγική που χρησιμοποίησε πέρυσι ο νικητής Λιούις Χάμιλτον με τη Mercedes ήταν αυτή, της μιας αλλαγής ελαστικών. Ο Bρετανός εκκίνησε με τη μέση γόμα και έβαλε την σκληρή στον 25ο γύρο.

GP Ιταλίας, 13ος αγώνας

Μήκος πίστας: 5793km

Γύροι: 53

Απόσταση: 306.720km

Ρεκόρ γύρου: 1:21.046 (Μπαρικέλο, Ferrari, 2004)

Αριθμός στροφών: 11 (4 αριστερές, 7 δεξιές)

Μέση ωριαία ταχύτητα γύρου: 245km/h

Σημεία DRS: 2 ζώνες

 

Στιγμιότυπο από την περσινή εκκίνηση, στην πρώτη σειρά βρίσκονται οι Mercedes των Χάμιλτον και Ρόσμπεργκ.