Μια ακόμη χαμένη χρονιά για τη Ferrari!

 Το κλίμα που επικρατεί στο εσωτερικό από τα χρόνια τα παλιά είναι «καλύτερα τα αμίλητα, παρά τα μιλημένα». Πολλές φορές η κουλτούρα του συνδικαλιστή ή του πολιτικά ορθού  έρχεται να παραγκωνίσει την ανάγκη για επιλογές που συνάδουν με την ανταγωνιστική φύση της F1.

Στο Μαρανέλο, έζησαν μεγάλες επιτυχίες υπό τη στιβαρή διοίκηση των Ζαν Τοντ, Ρος Μπρον. Ο πρώτος στο αγωνιστικό κομμάτι, ο δεύτερος στο τεχνικό κομμάτι, κατάφεραν να βάλουν τη Scuderia σε τροχιά τίτλων με τη βοήθεια του Σουμάχερ. Η αποχώρησή τους μετά το 2006 ήταν δεδομένο πως θα επηρεάσει τη συνοχή της ομάδας. Η Ferrari πήρε το τελευταίο πρωτάθλημα οδηγών το 2007 με το Ράικονεν και το τελευταίο πρωτάθλημα κατασκευαστών το 2008.

Αυτή ήταν η χρονιά που ανέλαβε ο Ντομενικάλι. Ο 49χρονος σήμερα Ιταλός έχει εργαστεί μόνο στη Ferrari. Σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στη Μπολόνια και βρέθηκε στην Ιταλική ομάδα προσφέροντας τις υπηρεσίες του σε διάφορα πόστα. Κοντολογίς ο Ντομενικάλι ήταν πάντα το «καλό παιδί» που δε χαλούσε ποτέ το χατίρι κανενός και όλοι τον συμπαθούσαν.

Θυμάμαι στη Σιγκαπούρη το 2008 που έχει  φύγει ο Μάσα από τα πιτ παίρνοντας την αντλία καυσίμου παραμάζωμα. Η πρώτη μέριμνα του Ντομενικάλι δεν ήταν να διασφαλίσει ότι αυτό δε θα συμβεί ξανά, αλλά να μη μάθουμε εμείς στα πάντοκ το όνομα του Ουγκατσόνι που είχε δώσει τη λάθος εντολή με το πράσινο φως.

Στο Άμπου Ντάμπι το 2010 φάνηκε περίτρανα η φιλοσοφία διοίκησής του. Ο Αλόνσο ακολούθησε λάθος στρατηγική, η Ferrari έχασε τον τίτλο και ο Ντομενικάλι προσπαθούσε να διαχειριστεί το θέμα επικοινωνιακά. Αν ήταν μόνο στο χέρι του δε θα άνοιγε μύτη, τελικά το μάρμαρο πλήρωσε ο Κρις Ντάιερ που απομακρύνθηκε τον Ιανουάριο του 2011, μήνες μετά τα γεγονότα. Όπως και να έχει ο Ντομενικάλι ήταν πραγματικά ικανός στο να προσπαθεί να φτιάξει ομελέτα χωρίς να σπάσει τα αυγά.

Χρονικά η απομάκρυνσή του από την ομάδα θα έπρεπε να έχει γίνει το 2010. Για λόγους πολιτικής (σ.σ: τότε ο πρόεδρος της ομάδας Λούκα ντι Μοντεζέμολο πολιτεύονταν και η αποτυχία της Ferrari να κατακτήσει τον τίτλο αποτέλεσε άριστο επιχείρημα για τους αντιπάλους του) παρέμεινε στο πόστο του. Υπό τη διοίκησή του η Ferrari, λειτουργούσε σε ρυθμούς μακριά από το πνεύμα της F1 και του πρωταθλητισμού.

Ο Ιταλός μάνατζερ σε χθεσινές του δηλώσεις μετά την παραίτησή του σημείωσε: «Είναι καιρός για μια σημαντική αλλαγή. Ως επικεφαλής αναλαμβάνω την ευθύνη. Η απόφαση πάρθηκε για να ταράξει τα νερά. Ελπίζω η Ferrari να βρει σύντομα το δρόμο της».

Από την πλευρά του ο πρόεδρος της εταιρείας Λούκα ντι Μοντεζέμολο τόνισε: «Ευχαριστώ το Στέφανο που σε κάθε περίπτωση έβαλε το καλό της Ferrari πάνω απ’ όλα. Τον είδα να ανδρώνεται επαγγελματικά στα 23 χρόνια που δουλεύουμε μαζί. Του εύχομαι κάθε επιτυχία για το μέλλον».

Ο Μοντεζέμολο θα έπρεπε να προβεί σ’ αυτή την αλλαγή πέρυσι το Σεπτέμβριο αν πραγματικά ενδιαφέρονταν να παρουσιάσει ένα πιο ανταγωνιστικό προφίλ η αγωνιστική ομάδα της Ferrari. Επίσης θα έπρεπε να επιλέξει κάποιον ετοιμοπόλεμο για την εν λόγω θέση. Όσο ικανός μάνατζερ και να είναι ο Μάρκο Ματιάτσι που ανέλαβε το ρόλο του αγωνιστικού διευθυντή και όσο συστημικά και αν «παίζει»  εντός εταιρείας μέχρι να αντιληφθεί πρόσωπα, καταστάσεις και να πάρει χαμπάρι πως παίζεται το παιχνίδι τα πάντοκ θα περάσει καιρός. Κοντολογίς μια ακόμη χαμένη χρονιά για την Ιταλική ομάδα.



Ο Μάρκο Ματιάτσι έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα ως διευθύνων σύμβουλος στη Μέση Ανατολή και στις ΗΠΑ. Υπό των ημερών του αυξήθηκαν σημαντικά οι πωλήσεις των Ferrari και λανσαρίστηκε εκ νέου η Maserati στις ΗΠΑ. Τι σχέση έχουν όμως αυτά με τη F1;