Ράλι Ντακάρ: Εγκατάλειψη για τον Ορφανό!

Το Ράλι Ντακάρ αρχίζει να δείχνει το πιο σκληρό του πρόσωπο 3 μέρες πριν το πέσιμο της καρό σημαίας.
Στην κορυφή ο Αλ Ατίγια δεν είχε την καλύτερη δυνατή μέρα καθότι ο Ζινέλ ντε Βιλιέ διάλεξε ταχύτερη διαδρομή και κέρδισε για πρώτη φορά φέτος ειδική.
Ο Αλ Ατίγια περιορίστηκε στην 4η θέση αλλά ευτύχησε να δει το βασικό διεκδικητή της 1ης θέσης Κάρλος Σάινθ να χάνει έδαφος. Η διαφορά ανάμεσά τους τώρα ανέρχεται στα 12 λεπτά!

Δείτε την γενική κατάταξη στα αυτοκίνητα, στις μοτοσικλέτες και στα Quad

Ο Βασίλης Ορφανός εγκατέλειψε την προσπάθεια λίγο πριν τον τερματισμό.

Το δελτίο Τύπου της ομάδας μας θυμίζει: « Στη συνέντευξη τύπου πριν από το 5ο Ράλι Ντακάρ της καριέρας του ο Βασίλης Ορφανός σε ερώτηση για τις φιλοδοξίες του είχε απαντήσει: «Ό, τι πει ο θεός του Ντακάρ». Ο θεός του Ντακάρ φαίνεται ότι εγκατέλειψε τον Έλληνα οδηγό στη 10η αγωνιστική ημέρα του 33ου Ράλι καθώς προβλήματα με τα ηλεκτρολογικά της μοτοσυκλέτας του τον ανάγκασαν να παραιτηθεί από το όνειρο ενός ακόμη τερματισμού στον πιο απρόβλεπτο, ριψοκίνδυνο και εν τέλει συναρπαστικό αγώνα του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Ο ίδιος, μετά από τις πρώτες βοήθειες που δέχτηκε, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τι ακριβώς συνέβη από το ελικόπτερο που τον μετέφερε στο bivouac: «Ήδη μετά το τέλος του αγώνα της Τρίτης (σ.σ 12 Ιανουαρίου) παραπονέθηκα στους μηχανικούς της ομάδας για ένα πρόβλημα με το ρεύμα, καθώς η μηχανή μου δεν πήρε μπροστά με τη μίζα. Οι μηχανικοί μου απάντησαν ότι το πρόβλημα ήταν στις πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και αφού στο τελευταίο τσεκάρισμα πριν τον αγώνα της Τετάρτης, η μηχανή πήρε μπρος αποφασίσαμε να μην αλλάξουμε τη μπαταρία. Ξεκινώντας ο αγώνας όμως στις 4 τα ξημερώματα της Τετάρτης, η μηχανή πάλι δε πήρε μπρος με τη μίζα και αναγκάστηκα να τη σπρώξω για να ξεκινήσει. Για να είμαι ειλικρινής, ξέροντας το απαιτητικό πρόγραμμα της ημέρας, σε όλη τη διαδρομή είχα αυτή την έγνοια και κυρίως πρόσεχα να μη μου σβήσει η μηχανή. Μετά την απλή διαδρομή, το απίστευτο κρύο και το πέρασμα των Άνδεων στα 4800μ., σειρά είχε η ειδική. Πριν από την ειδική το πρόγραμμα προέβλεπε ανεφοδιασμό και σε αυτό το σημείο είναι που ξεκίνησαν τα πραγματικά προβλήματα καθώς έπρεπε πάλι να σπρώξω για να πάρει μπρος η μηχανή. Σηκώνω το ρελαντί και φεύγω αποφασισμένος ότι επουδενί δε πρέπει να μου σβήσει. Από τα 170χλμ. της ειδικής έχω διανύσει ήδη τα 102 όταν το road book μας στέλνει να περάσουμε από ένα ποτάμι με πολλή πέτρα, να κάνουμε δηλαδή trial. Ξανασηκώνω το ρελαντί για να ξεκολλήσω από το ποτάμι και εκεί είναι που η μηχανή σβήνει και πάλι. Είμαι σε ένα σημείο ολομόναχος, μου χωρίς άλλους οδηγούς κοντά μου αλλά για καλή μου τύχη περνάει ένας Ολλανδός οδηγός, στην ίδια ομάδα με εμένα, ο οποίος μου δίνει ρεύμα για να συνεχίσω. Ωστόσο όπως αποδείχτηκε ήταν μάταιη η προσπάθεια καθώς μετά από 100μ. μένω και πάλι. Είμαι αποφασισμένος ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψω

, όμως νιώθω τις δυνάμεις μου να λιγοστεύουν. Η υπερπροσπάθεια του αγώνα, η αγωνία της μηχανής, το μένος μου να βρω τη λύση, είχαν σαν αποτέλεσμα να μείνω και από σωματικά υγρά.  Είμαι στη μέση του πουθενά, στην έρημο, μόνος και σκέφτομαι ότι πρέπει να βρω έναν τρόπο να μην εγκαταλείψω. Είμαι στη στιγμή που ζυγίζω τις αποφάσεις που πρέπει να πάρω όταν περνάει από πάνω μου ένα ελικόπτερο της οργάνωσης. Του κάνω σήμα να κατέβει και ζητάω από το γιατρό να μου χορηγήσει επί τόπου έναν ορό. Η ιατρική ομάδα – ως όφειλε – με ρώτησε αν εγκαταλείπω ή όχι τον αγώνα και στην αρνητική μου απάντηση, πήρα την προειδοποίηση ότι αν σε ένα τέταρτο που θα ξαναπεράσουν δε φύγω μαζί τους τότε η εναλλακτική μου, αν δε λύσω και το πρόβλημα της μηχανής, ήταν να περάσω όλο το βράδυ στην έρημο.
Με τον ορό που μου έδωσε ο γιατρός ανέκτησα κάποιες δυνάμεις. Η ιστορία συνεχίζεται με ένα αυτοκίνητο αγωνιζόμενων οι οποίοι είχαν χαθεί και σε αντάλλαγμα για το γεγονός ότι τους έδειξα το δρόμο, μου έδωσαν ρεύμα. Βάζω μπροστά τη μηχανή, ωστόσο μετά από 100μ. μου σβήνει και πάλι. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχαν τελειώσει όλα. Έφτασα στο οριακό σημείο όπου πλέον ετίθετο θέμα επιβίωσης.

Δεν το κρύβω ότι η «τρέλα του Ντακάρ» με παρότρυνε να κάνω την υπέρβαση και να το ρισκάρω ωστόσο ένιωθα πολύ αδύναμος και για πρώτη φορά έπρεπε να υπερισχύσει η λογική. Ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να μείνω τη νύχτα στην έρημο, ήταν μάταιος κόπος να προσπαθήσω να βάλω μπροστά τη μηχανή. Προτού μετρήσω το δίκαιο και το άδικο, την τύχη και την ατυχία, νιώθω καλά με τον εαυτό μου διότι έκανα ό, τι μπορούσα, διότι δεν εγκατέλειψα το μότο μου ότι «δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω». Δυστυχώς έφτασα στο σημείο που δε μπορούσα άλλο».

Ώρες μετά την εγκατάλειψη, η μηχανή του Βασίλη Ορφανού μεταφέρθηκε με ελικόπτερο στο bivouac καθώς τα φορτηγά της οργάνωσης δε μπορούσαν να προσεγγίσουν το σημείο. Στο bivouac οι μηχανικοί της Aprilia διαπίστωσαν ότι είχε καεί η γεννήτρια που έδινε ρεύμα.