Να (σε) προσέχεις

Η 1η Δεκεμβρίου δεν είναι η Παγκόσμια Hμέρα κατά του AIDS. Ας δώσουμε έμφαση. Εφτασε μία ημέρα που έχει συζητηθεί πολύ, ειδικά φέτος. Μοιάζει πολύ με γιορτή. Θα γίνουν συναυλίες, παρουσιάσεις, πάρτι και άλλα πολλά. Αλλά τι πραγματικά γιορτάζουμε; Υπάρχει όντως κάποιος λόγος για γιορτή; Ή όχι;

Υπάρχει χώρος για τραγούδια; Και αν ναι, για τι πραγματικά τραγουδάμε; Αφενός, το AIDS έχει νικηθεί. Ή καλύτερα, μπορεί να νικηθεί. Αυτό έχει κατακτηθεί εδώ και αρκετά χρόνια χάρη στη σημαντική εξέλιξη της τεχνολογίας των φαρμάκων, καθώς και της σκληρής, πολυετούς δουλειάς επιστημόνων και γιατρών, οι οποίοι είμαι σίγουρος ότι θα στεναχωρηθούν πολύ αν μάθουν ότι κάποιος από μας πιστεύει το αντίθετο. Αυτό από μόνο του είναι λόγος για χορούς και πανηγύρια. Σαφέστατα.

Γενικά, άλλο AIDS και άλλο HIV. Δεν το έμαθα στο σχολείο αυτό, δυστυχώς. Ούτε εγώ, ούτε πολλοί άλλοι, μια και το να μάθει ένας δεκαεπτάχρονος Ελληνας να λύνει ολοκληρώματα είναι για κάποιο ανεξήγητο λόγο πιο σημαντικό εφόδιο από το να μάθει βασικές αλήθειες σχετικά με μία νόσο η οποία θεωρείται ακόμα θανατηφόρος, ενώ δόξα τον Θεό δεν είναι. Θεωρείται πιο άξιο ενασχόλησης το γραμμικό σχέδιο ή η αστρονομία ως μάθημα επιλογής, από την ενημέρωση σχετικά με ένα θέμα που θα μπορούσε μέσα στα τελευταία χρόνια αν όχι να εξαλειφθεί, τουλάχιστον να μειωθεί σημαντικά. Και δεν αναφέρομαι στην ίδια την ασθένεια, αλλά στο κοινωνικό στίγμα.



 Το στίγμα δυστυχώς προκαλεί πολλές και ανυπέρβλητες επιπτώσεις. Δημιουργεί φόβο, προκαταλήψεις, περιθωριοποίηση. Ψυχολογικό και πνευματικό θάνατο στους πιο αδύναμους. Αυτούς οι οποίοι ενώ θα μπορούσαν να ζήσουν μία ανέμελη ζωή, αναγκάζονται να παλεύουν για πράγματα που θα έπρεπε να είναι κατακτημένα εδώ και καιρό.

Πράγματα όπως ισότητα, σεβασμός, υποστήριξη από το κράτος και αν μη τι άλλο κοινωνική ενημέρωση σχετικά με το τι πραγματικά σημαίνει να είσαι οροθετικός εν έτει 2014. Δεν πρόκειται για θανατική ποινή και είναι κρίμα που για πολλά ακόμα χρόνια, κάθε φορά που θα ακούγεται αυτή η πρόταση θα υπάρχει σίγουρα κάποιος που θα τη δεχτεί με δυσπιστία, κάποιος με απορία, ενώ κάποιος άλλος θα χαρεί, λες και πρόκειται για πρόσφατο νέο της εβδομάδας.

Η 1η Δεκεμβρίου δεν είναι ακριβώς γιορτή. Και μπορεί να μη γίνει ποτέ, μια και πάντα θα υπάρχει κάποιος που πονάει από αυτό. Και σε μία γιορτή δεν πρέπει να στεναχωριέται κανείς. Πρέπει όλοι να είναι χαρούμενοι. Αυτή η ημερομηνία, όπως το βλέπω εγώ, είναι η πρώτη ημέρα μίας νέας χρονιάς, στην οποία ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι, εθελοντές, ακτιβιστές, καλλιτέχνες, μέλη ή εργαζόμενοι συλλόγων σχετικών με το θέμα της οροθετικότητας, άνθρωποι που τις περισσότερες φορές δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την εγκυμοσύνη ή μη της οποιαδήποτε τηλεπερσόνας, ενώνουν τις φωνές τους ενάντια σε μία ιδεατή, αλλά υπαρκτή κοινωνική μάστιγα.

Ας ξεκινήσουμε από εδώ. Δεν είναι η Παγκόσμια Hμέρα κατά του AIDS. Είναι η Παγκόσμια Ημέρα του AIDS.